Εξεταστική Vs Κρίση μέσης ηλικίας;!

Είχα επιτήρηση στα ΤΕΙ...

Είμαι καθηγήτρια εφαρμογών (παράλληλα με τη δουλειά μου) τα τελευταία 10 χρόνια. Πάντα αισθανόμουν πολύ κοντά στους σπουδαστές μου και ηλικιακά (εξάλλου στην αρχή είμασταν σχεδόν συνομήλικοι) αλλά και γενικότερα, στην ψυχολογία και στην επικοινωνία μαζί τους.

Αυτό δεν έχει αλλάξει.

Εκεί που επιτηρούσα όμως και έβλεπα τα παιδιά του 1ου και του 2ου εξαμήνου, φρέσκα, λαμπερά προσωπάκια, ν' αγχώνονται για τα sos, να σκέφτονται πότε θα τελειώσουν οι εξετάσεις για να τρέξουν στις παραλίες (τα καημένα, διάβασμα, μέσα στον καύσωνα!),

ξαφνικά σκέφτηκα ότι πια, αυτά τα παιδιά έχουν τα μισά μου χρόνια και θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου!

Απίστευτο!

Με πλημμύρησε μια μελαγχολία,ένας πανικός, ένα κάτι τέλος πάντων, ώσπου κατάλαβα τι έχω!

Έπαθα μια μίνι κρίση μέσης ηλικίας!

Αλήθεια, πότε έγινα 38 χρονών; Γιατί αισθάνομαι τουλάχιστον 10 χρόνια νεότερη; Πόσο φαίνομαι, αλήθεια; Πότε θα γίνω μάνα; (κλασική κρίση που με πιάνει τα τελευταία 15 χρόνια) Πως με βλέπουν, άραγε, αυτά τα παιδιά;

Θέλω να μου μιλούν με ένα σχετικό σεβασμό, λόγω της θέσης μου, θέλω να είμαι και φίλη τους (σε λίγο θα είμαστε συνάδελφοι) και η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα ξεχνούν, συχνά, τα προσχήματα και με αντιμετωπίζουν ως ίση.

Θα συνεχιστεί αυτό; Μέχρι πότε;

Το θέλω, ουσιαστικά, γιατί με κολακεύει, όπως με κολακεύει και το να με περνούν για σπουδάστρια, ακόμα και τώρα!

Παλιμπαιδισμός; Ανάγκη επιβεβαίωσης; Φόβος για τα γηρατειά και τη φθορά;

Ω, ναι! Όλα αυτά!

Έπαθα σοκ όταν συνειδητοποίησα ότι η καθηγήτρια, της οποίας το μάθημα επιτηρούσα και ήταν και δική μου, είχε τότε μικρότερη ηλικία απ' όσο εγώ σήμερα κι όμως, τότε, τη θεωρούσα γριά!!!

Είναι και αυτή η συνάντηση των παλιών συμμαθητών απόψε...

20 χρόνια από την αποφοίτηση!

Πως θα τους δω;

Θα είναι γερασμένοι;

Θα πρέπει να δίνω εξηγήσεις γιατί δεν παντρεύτηκα ή τι έκανα στη μέχρι τώρα ζωή μου;

Και ακυρώνονται όλα, η ζωή μου ολόκληρη, επειδή δεν έκανα γάμο και παιδιά;

Έχω λίγο άγχος για να πω την αλήθεια!

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το αντιμετωπίσω!

Καλύτερα να είχα διάβασμα και άγχος για τα μαθήματα και την επαγγελματική μου αποκατάσταση.

Ελπίζω να έχω το κουράγιο να γράψω μετά γι αυτή τη συνάντηση!

Γιατί θα πάω. Δε θα δειλιάσω, δεν θ' αφήσω να φανεί η κρίση.

Θα γίνω όμορφη, νέα, λαμπερή (όσο γίνεται, μετά την αποψινή νυχτερινή βάρδια, φυσικά) και θα πάω...

Έλα Ενεσούλα, βαθιά ανάσα... πάμε!