Aνθρώπινη καβάντζα

Η καβάντζα είναι ένας ρόλος, άχαρος και μικρός.
Κομπάρσου, σχεδόν!
Σπάνια αλλάζει αυτό.
Όσκαρ δε θα πάρει ποτέ.
Μερικές φορές μπορεί να την προσέξουν και να πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση.
Η καβάντζα δεν έχει φύλο, ηλικία ή μορφωτικό επίπεδο.
Δεν καταλαβαίνει το ρόλο της, παρά όταν πια έχει γίνει η διανομή και έχουν ξεκινήσει οι παραστάσεις.
Τότε συνήθως είναι αργά για να φύγει, έχει υπογράψει συμβόλαιο.
Κάθεται λοιπόν, δυστυχής και περιμένει να έρθει η ώρα της και να πει τις 2 ατάκες της.
Ελπίζει ότι ο σκηνοθέτης θα καταλάβει τι αξίζει, χαίρεται με το χαμόγελο που οι πρωταγωνιστές θα της ρίξουν, ενθουσιάζεται με ένα κλείσιμο του ματιού και πετά στα ουράνια με μια γλυκιά κουβέντα!
Η καβάντζα ζει στο περιθώριο. Κι ας αξίζει για περισσότερα, τις πιο πολλές φορές.
Κι ας έχει τόσα να δώσει...
Τι θλιβερό!
Ξύπνα, χαζή καβάντζα! Δεν είσαι μια παρακαταθήκη για τις δύσκολες ώρες!
Δεν είσαι ένα αποκούμπι. Δεν σου αξίζει να περιμένεις για να έχεις αυτά που πρέπει!
Φύγε!!!

...η μικρή Καβάντζα κάθεται και κλαίει, γιατί δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της...

"...Μ΄αυτή η αγάπη χάνει χρόνια,
χάνει όρκους, χάνει λέξεις και στιγμές
κι εγώ αντέχω που δε σ' έχω κι όμως σ' έχω,
έλα σ' αφήνω, στην καρδιά μου, αν το θες..."