Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια (οι παλιοί συμμαθητές)

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς

Πήγα λοιπόν στη συνάντηση με τους παλιούς συμμαθητές, για τα 20 χρόνια που τελειώσαμε το λύκειο.
Πήρα τηλέφωνο τον κουμπάρο μου και του ζήτησα να πάμε μαζί.
"Μα εμένα δε με κάλεσαν" μου είπε.
"Βρε, δε θα σε βρήκαν, έλα να πάμε μαζί, έχω άγχος. Τους περισσότερους δεν τους έχω δει από τότε."
Τον έπεισα.
Και πήγαμε.
Από τα 180 άτομα, θα μαζευτήκαμε καμιά εκατοστή.
Πολλούς δεν τους θυμόμουν, αρκετοί δε με γνώρισαν.
Μετά την αρχική παγωμάρα, που κράτησε πολύ λίγο, ήρθε η συγκίνηση, η χαρά.
Τόσοι πολλοί να δεις, να μιλήσεις, να θυμηθείς, να γνωρίσεις...
Τι όμορφα που ένιωθα!
Όλοι έτσι νιώσαμε.
Όχι, δεν αλλάξαμε! Ο γόης του σχολείου παρέμεινε γοητευτικός, αν και με κοιλίτσα και φαλακρίτσα πια, με την ίδια διάθεση για φλερτ, οι ντροπαλοί, η Μπάρμπι, το αγοροκόριτσο, ο ξερόλας, τα σπασικλάκια, ο φαφλατάς, οι χωριάτες, οι επιτηδευμένοι, οι καλόκαρδοι, οι γόνοι καλών οικογενειών, οι πλακατζίδες, οι προβληματικοί, οι κατίνες, όλοι οι τύποι ήταν εκεί, ίδιοι και απαράλλακτοι, σαν να μην πέρασε μια μέρα...
Κάποιοι μεγάλωσαν, οι περισσότεροι έκαναν παιδιά, κάποιοι φαίνονται μεγαλύτεροι από την ηλικία τους, οι περισσότεροι μικροδείχνουν, κυρίως οι γυναίκες!
Σχεδόν όλοι έχουν μια καλή δουλειά: δικηγόροι(πολλοί τέτοιοι), γιατροί, διευθυντές, καθηγητές, ιδιοκτήτες καταστημάτων και επιχειρήσεων, δημόσιοι υπάλληλοι, λογιστές κ.α.
Κανένας δε με ρώτησε γιατί δεν παντρεύτηκα, κανείς δε με κοίταξε συγκαταβατικά, όλοι μου είπαν ότι είμαι πιο όμορφη τώρα, από τότε!!!
Διασκεδάσαμε.
Όταν κοίταξα πρώτη φορά το ρολόϊ η ώρα έδειχνε περασμένες μία και είχαμε πάει εκεί 10 παρά.
Χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ήπιαμε, μόνο που φάγαμε ελάχιστα, δεν υπήρχε χρόνος...
Ο κουμπάρος μου με ευχαρίστησε θερμά που τον έπεισα να έρθει.
Μετά το ουζερί καμιά 40αριά άτομα συνεχίσαμε και στα μπουζούκια.
Εκεί το γλέντι έφτασε στο αποκορύφωμά του!
Τι χοροί πάνω στα τραπέζια, στις καρέκλες. Τι λουλούδια και χειροκροτήματα. Γίναμε όλοι μια παρέα και τραγουδούσαμε μαζί με τους τραγουδιστές, πάνω στην πίστα.
Γίναμε πάλι 18 χρονών.
Είμαστε ωραία γενιά, τελικά!
Έχει κανείς αντίρρηση;
Φύγαμε 6 το πρωί, αφού κλείσαμε το μαγαζί, με ανταλλαγές τηλεφώνων και καρτών και με την υπόσχεση να ξαναμαζευτούμε, όχι σε 20 χρόνια, αλλά το χειμώνα.
Μμμμ, καλόμαθε η γριά στα σύκα, που λέει και η παροιμία!
Ευχαριστώ την συμμαθήτρια, που είδε ένα όνειρο, που έγινε η αφορμή για τη συγκέντρωση αυτή.

Θα κλείσω με κάτι όμορφο που μου είπε ένας φίλος εκείνο το βράδυ και του υποσχέθηκα ότι θα το δημοσιεύσω.
"Οι όμορφες στιγμές δεν τελειώνουν ποτέ. Διατηρούνται κοιμισμένες σε μιαν άκρη της ψυχής μας."