Τα τακούνια της κολάσεως!

Τα λατρεύω τα γυναικεία παπούτσια! Ιδιαίτερα αυτά με το ψηλό τακούνι!
Έχω αρκετά ζευγάρια και πάντα υποκύπτω στον πειρασμό να αγοράσω ένα ζευγάρι που θα μου κάνει κλικ! Είναι ένα σύμβολο θηλυκότητας, κάνουν το πόδι να φαίνεται πιο όμορφο και προσθέτουν στο ταπεινό 1.63 μου αρκετούς πόντους εντυπωσιασμού!
Γι αυτό, να ένα ζευγάρι απλά, καθημερινά άνετα παπουτσάκια που αγόρασα πριν μερικές μέρες!!!


Για το γάμο της αδερφής μου διάλεξα λοιπόν αυτά τα υπέρκομψα, ψηλά, ασημένια πέδιλα!


Να κάνω και τη σχετική αντίθεση με τα χρυσά, νυφικά πεδιλάκια της αδερφούλας!;)

Και φτάνει η μέρα του γάμου!
Ξέραμε ότι τα πόδια μας θα ταλαιπωρηθούν...
Μας είχαν συμβουλεύσει να φορέσουμε τα παπούτσια από πριν, να ανοίξουν..
Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα!
Καινούρια τα πεδιλάκια βγαίνουν από τα κουτιά και μπαίνουν στα άψογα περιποιημένα πόδια μας!
Τρέχω να βοηθήσω τη νύφη να ντυθεί, πηγαινοέρχομαι να περιποιηθώ τον κόσμο στο σπίτι, περπατάμε μέχρι την εκκλησία, στήνομαι στη θέση μου δίπλα της, χαιρετώ 850 άτομα που με αγκαλιάζουν, με τσαλαπατούν και μου εύχονται, μαζεύω δώρα και τα πάω στο σπίτι (δίπλα στην εκκλησία) και τρέχω πάλι πίσω να φωτογραφηθώ με το ζευγάρι, πίσω στο σπίτι, ένα ποτήρι νερό, ένα κατούρημα στα γρήγορα και τρέχα στο αυτοκίνητο, περιμένουν να φύγουμε!
Οδηγώ τα 4 χιλιόμετρα ως το κέντρο, μέσα από την πόλη, σάββατο βράδυ, φρένο - γκάζι, πρώτη - δευτέρα και φτάνουμε στο πάρκινγκ!
Γεμάτο! Δεν πτοούμαι! Πλησιάζω στην είσοδο και βρίσκω τον παρκαδόρο:
-Καλησπέρα. Είμαστε η αδερφή και η μαμά της νύφης, που να παρκάρω;
-Α, δεν ξέρω! Πριν λίγο μας έκανε φασαρία ο μπαμπάς του γαμπρού και τον στριμώξαμε κάπου! Δεν έχει άλλο χώρο εδώ, πρέπει να πάτε πίσω!
Τα νεύραααααα μου!

Αφήνω μαμά και θεία στην είσοδο και πάω να παρκάρω στου διαόλου τη μάνα!
Είχα μαζί μου και πιο χαμηλά παπούτσια, αλλά... "ντροπή! Να με δει ο κόσμος να μπαίνω με τη σακούλα; Θα τα αφήσω στο αμάξι, αντέχω"!
Ανεβαίνω σκαλοπάτια, περνάω πλακόστρωτα, κρατάω το φόρεμα που ανεμίζει ως άλλη Μέριλιν και κάνω μια κατά το δυνατόν κομψή είσοδο, γιατί τα πόδια μου ήδη με πεθαίνουν!



Νοσταλγώ τις παντοφλίτσες μου! Είναι σωστό να βγάλω τα παπούτσια;
Κάθομαι στο τραπέζι και κρυφά τα βγάζω!
Ουφ, τι απόλαυση!!!
Τόσοι φίλοι! Πρέπει να περάσω να χαιρετήσω!
Η νύφη έρχεται και θέλει να πάω στην είσοδο να της ράψω μια κόπιτσα.
"Σήκω όρθια, να θαυμάσεις την αδερφή σου να κόβει τούρτα και να χορεύει τον χορό."
"Η οικογένεια στην πίστα τώρα."
"Μα, έλα κι από το τραπέζι μας."
"Γιατί κάθησες; Σήκω να χορέψουμε!"
"Ενεσούλα, έλα με βοηθήσεις στην τουαλέτα. Δε μπορώ μόνη με το νυφικό!"



Αχ, τυχερή αδερφούλα που είχες προνοήσει και έστειλες τα χαμηλά παντοφλάκια σου στο κέντρο και άλλαξες αμέσως και κανένας δεν κατάλαβε, το νυφικό είναι μακρύ!


Η ώρα περνά, τα πέδιλα βγαίνουν σε κάθε ευκαιρία, αλλά χρόνος δεν υπάρχει να πάω ως το αυτοκίνητο να βάλω το άλλο ζευγάρι.
2 και 30 πια και καθώς οι περισσότεροι έχουν γίνει ήδη κουρούμπελα, εγώ (που δεν πρόλαβα ούτε να φάω, ούτε να πιώ) επωμίζομαι το ρόλο του οδηγού, να γυρίσω κάποιους φίλους στο ξενοδοχείο και να επιστρέψω. (Ωραία! Θα αλλάξω παπούτσια!!!)
Μαζεύω τα κομμάτια μου και σέρνομαι καθόλου κομψά πια ως το σημείο που έχω παρκάρει!
Περνάω πάρκιγκ, πλακόστρωτα και σκάλες και φτάνω σε μια κλειστή πόρτα!
Ήταν η είσοδος του ουζερί και είχαν κλειδώσει!!!
Ρωτάω τα γκαρσόνια που μάζευαν.
-Α, κοπελιά, κλειδώσαμε, πρέπει να πας γύρω γύρω!
Με το μάτι να γυαλίζει και έτοιμη να βάλω τα κλάμματα τους εξηγώ συνοπτικά την κατάσταση και τους εκλιπαρώ να μου ανοίξουν!
Με λυπήθηκαν! Φαντάζομαι τα χάλια μου!!!
Παραπατώντας φτάνω ως το αυτοκίνητο, Το φόρεμα, από τον αέρα έχει σηκωθεί ως τον αφαλό, μα δεν κάνω καμία προσπάθεια να το κατεβάσω, δεν έχω αντοχές, ο στόχος μου είναι να φτάσω και ν' αλλάξω παπούτσια!

Έλεος!!!


Στόχος επιτεύχθει! Game over!

Αχ, τακούνια, τακουνάκια μου, με ταλαιπωρείτε, αλλά επιμένω.
Ένας μαζοχιστικός, μεγάλος έρωτας!

Υ.Γ. Ευχαριστώ το Πικουλίνι μου για τον τίτλο αυτού του ποστ! (επίσης το Θεό, τους γονείς μου, το σκηνοθέτη μου...)