Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Φόδελε και Δομήνικος Θεοτοκόπουλος -El Greco






Το Φόδελε είναι ένα μικρό χωριό πολύ κοντά στο Ηράκλειο (28 χιλιόμετρα προς τα δυτικά).
Όχι να το παινευτώ, μιας και η μητέρα μου κατάγεται από εκεί, αλλά είναι ένα πολύ γραφικό χωριό [όταν τα "τουριστικά είδη" δεν κατακλύζουν τους τοίχους των σπιτιών:( ], με ένα μικρό ποταμάκι να το διασχίζει, με πάρκο με πλατάνια να το κάνουν μια πραγματική όαση και μια πρόταση διαφυγής από την τσιμεντούπολη του Ηρακλείου.
Το Φόδελε όμως δεν είναι διάσημο μόνο για τη φυσική του ομορφιά, αλλά και για το ότι, κατά πολλούς, είναι η γενέτειρα του διάσημου ζωγράφου της αναγέννησης, του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου.

Στην πλατεία του χωριού υπάρχει η προτομή του El Greco, όπως έγινε γνωστός στην Ισπανία ο ζωγράφος.
Το πανεπιστήμιο του Τολέδου, όπου έζησε και δημιούργησε ο Θεοτοκόπουλος, το 1934, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά το Φόδελε ως τόπο γεννήσεως του ζωγράφου, αφιέρωσε στο χωριό μια αναμνηστική πλακέτα.
Η πλακέτα αυτή, τοποθετημένη σε ένα πολύ όμορφο σημείο του Φόδελε,
βρίσκεται δίπλα σε έναν τεράστιο, υπεαιωνόβιο πλάτανο (τουλάχιστον 300 ετών).

Λίγο έξω από το χωριό είναι φτιαγμένο και ένα μικρό μουσείο για τον Ελ Γκρέκο, "Το σπίτι του Ελ Γκρέκο", λένε οι πονηροί συγχωριανοί μου στους τουρίστες, υπονοώντας ότι εκεί γεννήθηκε, αλλά στην πραγματικότητα, η μαμά μου λέει ότι, διαμόρφωσαν ένα παλιό τούρκικο μαχαλά!
Η αλήθεια είναι πάντως ότι το έχουν φτιάξει πολύ όμορφο και με σεβασμό στο περιβάλλον.


Μέσα, που δεν μπόρεσα αυτή τη φορά να μπω, καθώς δεν άρχισε ακόμα η τουριστική περίοδος, θυμάμαι ότι έχει αντίγραφα των έργων του και στοιχεία για τη ζωή του.
Εκεί, δίπλα στο μουσείο, υπάρχει ένα σημαντικότερο μνημείο, που αξίζει την προσοχή μας.
Είναι μια Βυζαντινή εκκλησία του 11ου αι., αφιερωμένη στην Παναγία, πετρόχτιστη και με τοιχογραφίες που έχουν καταστραφεί από τους Τούρκους (καμμένες, με βγαλμένα μάτια) αλλά διακρίνονται.

Μερικά στοιχεία τώρα για τον διάσημο ζωγράφο:


Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541-1614) γνωστός επίσης με τo ιταλικό προσωνύμιο El Greco, δηλαδή ο Έλληνας, ήταν διάσημος Κρητικός ζωγράφος (αρχιτέκτονας και γλύπτης) της Αναγγένησης.

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε πιθανότατα το 1541 στον Χάνδακα, το σημερινό Ηράκλειο κρήτης ( ή κατά άλλους στο Φόδελε, ένα χωριό 28χιλ από το Ηράκλειο) την εποχή της Βενετοκρατίας. Ο πατέρας του, Γεώργιος Θεοτοκόπουλος, ήταν φοροσυλλέκτης και έμπορος. Για τη μητέρα του δεν διαθέτουμε πληροφορίες, ενώ άγνωστη παραμένει και η ταυτότητα μίας ενδεχόμενης πρώτης, Ελληνίδας συζύγου του. Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Μανούσο Θεοτοκόπουλο (1531-1604), ο οποίος ακολούθησε το επάγγελμα τού πατέρα τους.

Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την πατρίδα του, δημιουργώντας το κύριο σώμα του έργου του στην Ιταλία και την Ισπανία. Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως αγιογράφος στην Κρήτη, που αποτελούσε τότε τμήμα της ενετικής επικράτειας, και αργότερα ταξίδεψε στη Βενετία. Στην Ιταλία επηρεάστηκε από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ιταλικής τέχνης, όπως τον Τιντορέτο και τον Τιτσιάνο, του οποίου υπήρξε μαθητής, υιοθετώντας στοιχεία από τον μανιερισμό. Το 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του.

Υφολογικά, η τεχνοτροπία του Ελ Γκρέκο θεωρείται έκφραση της Βενετικής σχολής και του μανιερισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Ο Θεοτοκόπουλος διακρίθηκε τόσο σε θρησκευτικές συνθέσεις όσο και σε προσωπογραφίες. Παράλληλα χαρακτηρίζεται από προσωπικά στοιχεία, προϊόντα της τάσης του για πρωτοτυπία, τα οποία όμως δεν βρήκαν μιμητές στην εποχή του, γεγονός που δεν ευνόησε και τη συνέχειά τους. Η μπαρόκ τεχνοτροπία που εκτόπισε τον μανιερισμό, αλλά και τα αμέσως μεταγενέστερα καλλιτεχνικά ρεύματα που δεν αντιμετώπισαν ευμενώς το ύφος του, είχαν ως αποτέλεσμα να αγνοηθεί το έργο του Γκρέκο τους επόμενους αιώνες. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναγνωρίστηκε ως πρόδρομος της μοντέρνας τέχνης που αξιοποίησε στοιχεία της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, και το έργο του επανεκτιμήθηκε, διατηρώντας μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών.

Με τον όρο Μανιερισμός εννοείται το καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε κατά την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης και ειδικότερα το χρονικό διάστημα 1520- 1600. Ο Μανιερισμός είχε ως καταγωγή την Ιταλία, με κέντρα τη Ρώμη και τη Φλωρεντία και αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο μία αντίδραση στην αισθητική της ώριμης Αναγέννησης, σηματοδοτώντας παράλληλα την μετάβαση στην μπαρόκ εποχή.

Ανάμεσα στα κυριότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Μανιερισμού στη ζωγραφική είναι η πολυπλοκότητα στη σύνθεση, η επιτήδευση στην απόδοση της ανθρώπινης έκφρασης καθώς και η κατάργηση των αρμονικών αναλογιών της Αναγέννησης, πολλές φορές μέσω της επιμήκυνσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών ή με τη χρήση εξεζητημένων στάσεων. Σε αντίθεση με τα αναγενννησιακά ιδεώδη, τα οποία αναζητούσαν την ρεαλιστική απεικόνιση των φυσικών αναλογιών, οι εκφραστές του μανιερισμού απεικονίζουν υπερβολικά παραμορφωμένες φιγούρες προκειμένου να καλλιεργηθεί μία συναισθηματική ένταση. Επιπλέον, οι "καθαρές" φόρμες της Αναγέννησης εγκαταλείπονται, καθώς συχνά το κυρίως θέμα προβάλλεται σε δεύτερο πλάνο μετατοπίζοντας τη δράση αλλού και δημιουργώντας την αίσθηση της σύγχυσης.

Η μπαρόκ τεχνοτροπία που εκτόπισε τον μανιερισμό, αλλά και τα αμέσως μεταγενέστερα καλλιτεχνικά ρεύματα που δεν αντιμετώπισαν ευμενώς το ύφος του, είχαν ως αποτέλεσμα να αγνοηθεί το έργο του Γκρέκο τους επόμενους αιώνες. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναγνωρίστηκε ως πρόδρομος της μοντέρνας τέχνης που αξιοποίησε στοιχεία της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, και το έργο του επανεκτιμήθηκε, διατηρώντας μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών.

Μερικά έργα του:


Η Κοίμηση της Παναγίας, περ. 1567, τέμπερα σε ξύλο, 61,4x45 εκ., Ερμούπολη, Εκκλησία της Κοίμησης της Παναγίας
















Προσωπογραφία του Τζούλιο Κλόβιο, λάδι σε μουσαμά, 58x56 εκ., Νάπολη, Μουσείο Καποντιμόντε


















Το Μαρτύριο του Αγίου Μαυρίκιου (1580-82), λάδι σε μουσαμά, 448x301 εκ., Εσκοριάλ, Μοναστηριακή Εκκλησία Αγίου Λαυρεντίου















El Espolio – Ο διαμερισμός των ιματίων του Χριστού, 1577-9, λάδι σε μουσαμά, 285 x 173 εκ., Τολέδο, Καθεδρικός Ναός

















Ταφή του κόμη του Οργάθ (1586-88), Λάδι σε μουσαμά, 480x360 εκ., Τολέδο, Άγιος Θωμάς


















Προσωπογραφία του Χόρχε Μανουέλ Θεοτοκόπουλου, 1600-5, λάδι σε μουσαμά, 74 x 51,5 εκ., Σεβίλλη, Μουσείο Καλών Τεχνών















Η πέμπτη σφραγίδα της Αποκαλύψεως (1608-14, λάδι σε μουσαμά, 222,3Χ193 εκ., Νέα Υόρκη, Μητροπολιτικό Μουσείο)










Υπογραφή















Πηγή :www.wikipedia.com

************************************************************************************

Το 1541, στο Ηράκλειο της ενετοκρατούμενης Κρήτης, γεννήθηκε ένα αγόρι που αργότερα θα χαρακτηριζόταν σαν ένας απ’ τους πιο ανήσυχους και αινιγματικούς ζωγράφους όλων των εποχών. Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος.

Στην Κρήτη έλαβε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής και δέχτηκε τις επιδράσεις των Κρητών ζωγράφων και της βυζαντινής τέχνης.

Το 1566 πηγαίνει στη Βενετία και μαθητεύει στο εργαστήριο του Τιτσιάνο όπου αφομοιώνει τη δυτική τάση στη ζωγραφική. Αργότερα στη Ρώμη και τελικά στο Τολέδο της Ισπανίας το 1577. Εκεί πήρε και το όνομα «Εl Greco».

Τα έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου περιέχουν κάτι το ασυνήθιστο, κάτι που δεν είναι εύκολο να ερμηνευτεί.

Η αισθητική στην οποία στηρίζονται είναι ιδιόμορφη, οι προθέσεις του φαίνονται ανεξιχνίαστες.

Αλλά και ο ίδιος ο δημιουργός τους περικλείει γύρω του ένα μυστήριο που αντιστέκεται στις εύκολες ερμηνείες.

Ο Φραντσίσκο Πατσέκο γράφει στο Arte de la Pintura το 1649: « Ήταν ένας μεγάλος φιλόσοφος, εύστοχος στις παρατηρήσεις του και είχε γράψει για τη ζωγραφική, τη γλυπτική και την αρχιτεκτονική».

Οι πραγματείες του για τη φιλοσοφία, τη θεολογία, τη λειτουργική, την αγιολογία, τη λογοτεχνία και την ιστορία έχουν χαθεί. Ωστόσο το ενδιαφέρον του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου για όλα αυτά φαίνεται τόσο από τον κατάλογο των έργων της βιβλιοθήκης του, όσο και από τις συναναστροφές του με τους φιλοσοφικούς κύκλους στην Ισπανία. Από τα βιβλία του φαίνεται το ενδιαφέρον του για τους αρχαίους κλασικούς, αλλά και για την Πλατωνική και Νεοπλατωνική φιλοσοφία.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την τέχνη του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, θα πρέπει να εμβαθύνουμε στις φιλοσοφικές και θρησκευτικές του αντιλήψεις οι οποίες αντανακλώνται στα έργα του με βαθιά εσωτερικότητα και έντονο το συμβολικό στοιχείο.
Είναι γνωστές οι εξαϋλωμένες, πέρα από το συνηθισμένο, μορφές του. Η πνευματικότητα που περιέχουν στην έκφραση. Σ’ όλο το θρησκευτικό έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου μπορούμε να διακρίνουμε τον διαχωρισμό του υλικού απ’ τον ουράνιο κόσμο, αλλά και την προσπάθειά του να ενώσει σταδιακά, μέσα απ’ το χρώμα και το φως, το γήινο με το υπερβατικό.

Στο διάσημο έργο του «Η Ταφή του Κόμη Οργάθ»,- το οποίο εξιστορεί το θρύλο της ταφής του κόμη του Οργάθ, ενός ευεργέτη της εκκλησίας, τη στιγμή που οι Άγιοι Αυγουστίνος και Στέφανος εμφανίστηκαν, κατά θαυμαστό τρόπο, και απέθεσαν τον νεκρό στον τάφο του, - διαφαίνεται έντονα αυτός ο δυϊσμός.

Η ατμόσφαιρα του θαύματος δημιουργείται μ’ ένα εκπληκτικό χειρισμό φωτός και χρώματος. Οι εκφράσεις στα πρόσωπα των παρευρισκομένων είναι εκστατικές και τα σώματά τους φαίνονται να αιωρούνται ανάμεσα στον γήινο και τον ουράνιο κόσμο, όχι μόνο σαν απλοί μάρτυρες, αλλά και κοινωνοί.

Ο άγγελος, ο οποίος ενώνει τη γη με τον ουρανό, βρίσκεται στον κεντρικό άξονα της σύνθεσης και ανεβαίνει στριφογυρίζοντας προς τον ουρανό, για να μεταφέρει την ψυχή του κόμη, η οποία έχει τη μορφή παιδιού.

Το ουράνιο πλήθος το οποίο υπάρχει δίπλα στο Χριστό, έχει μορφές έντονα επιμήκεις και το φως που υπάρχει γύρω τους γίνεται υπερβολικά λαμπερό, μέχρι που καταλήγει σε μια ακτίνα φωτός.

Αυτή η ιεράρχηση του χρώματος και του φωτός, αλλά και των μορφών, από το γήινο προς το ουράνιο, το οποίο υπάρχει και σ’ άλλους πίνακές του, όπως στην Ανάσταση, στη Σταύρωση, στον Ευαγγελισμό κ.α., η ύπαρξη του μεσολαβητή αγγέλου, η ψυχή που αποδεσμεύεται και επιστρέφει εκεί από όπου προήλθε, μας παραπέμπουν στην Πλατωνική και Νεοπλατωνική δομή σκέψης. Την ύπαρξη των δύο κόσμων, του αισθητού και του ιδεατού και την επιστροφή της ψυχής μετά τον θάνατο στον κόσμο των ιδεών.

Τα υπερφυσικά μεγέθη του Χριστού, της Παναγίας και των αγγέλων σε σχέση με τα άλλα πρόσωπα που υπάρχουν στους πίνακές του, δείχνουν την ουράνια ιεραρχία, κάτι που υποστήριζε ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, βιβλία του οποίου βρέθηκαν στη βιβλιοθήκη του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου. Είναι γνωστό όμως ότι και ο Πλωτίνος αναφερόταν σ΄ ένα ιεραρχημένο σύμπαν. Αυτή η ιεράρχηση φαίνεται καθαρά στο έργο του «Η Βάπτιση του Χριστού».

Η στενόμακρη φόρμα που συναντάται σε πολλούς πίνακές του με θρησκευτικό περιεχόμενο είναι χαρακτηριστική. Μ’ αυτόν τον τρόπο υπερβαίνει τη φυσική πραγματικότητα και δημιουργεί μια ψευδαίσθηση μορφών που αιωρούνται.
Πολλές φορές βλέπουμε μια παραμόρφωση στο χρώμα και τη φόρμα, έντονη επιμήκυνση των μορφών, με κεφάλια πολύ μικρά σε σχέση με το σώμα, έτσι που στο τέλος οι μορφές να φαίνονται σαν να είναι σε μια διάχυτη κατάσταση. Όταν ενώνονται δε με το έντονο φως, μοιάζουν με φλόγες.

Αυτή η έντονη απεικόνιση του φωτός παραπέμπει στην πνευματική φώτιση, όπως ο ίδιος αναφέρει για τον πίνακά του «Άποψη και Χάρτης του Τολέδο».

Η απογύμνωση της μορφής από την ύλη και η σύλληψη μέσω του νου μιας ανώτερης πραγματικότητας, καταργούν τον τόπο και το χρόνο στους θρησκευτικούς του πίνακες και ο ίδιος έρχεται σε αντίθεση με την αριστοτελική άποψη ότι η μορφή και η ύλη είναι αναπόσπαστα ενωμένες.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό σύμβολο που παρατηρούμε, είναι το χέρι του Χριστού που ακουμπάει στο στήθος με τα δάχτυλα ανοιχτά, ενώ ο μέσος και ο παράμεσος είναι ενωμένοι. Αυτό φαίνεται σε αρκετούς πίνακες όπως: «Ο Διαμερισμός των Ιματίων», «Ο Άγιος Φραγκίσκος» κ.ά.

Ο τελετουργικός χαρακτήρας των παραστάσεών του, η έννοια της ιεραρχίας, το μεταφυσικό φως, η εξαΰλωση των μορφών, η συμβολική χρήση των χρωμάτων, η ανύψωση προς το πνευματικό στοιχείο, συνθέτουν το συνολικό έργο του μεγάλου ζωγράφου ο οποίος πέθανε το 1614.

Μετά το θάνατό του κάποιοι τον χαρακτήρισαν τρελό και δυσνόητο.
Ο El Greco όμως υπήρξε παράδειγμα πνευματικού ατόμου και μεγάλου καλλιτέχνη που κατόρθωσε να μεταφέρει τον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο στους θαυμάσιους πίνακές του, μοναδικούς στο είδος τους.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

ΔΟΜΗΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΚΡΗΣ
ΕΚΔ. ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

ΑΑΑΑΑΑΨΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ!


Όλα τα είχα αυτές τις μέρες*, το συνάχι μου απόλειπε!
Και μου έλεγε η κολλητή μου, έγκυος 5 μηνών με κρυωμένη 20μηνη κόρη "μην έρθεις, θα σε κολλήσω" και μου έλεγε η αδερφή μου "μη με πλησιάζεις ρε", αλλά εγώ τίποτα, ανένδοτη, "έχω κάνει εμβόλια" τους έλεγα!!!
Και να που κόλλησα!
Μόνο συνάχι, αλλά είναι πολύ σπαστικό. Είναι και η εποχή της αλλεργικής ρινίτιδας, ίσως είναι και αλλεργία, δεν ξέρω.
Ο λόγος του ποστ όμως δεν είναι για να γκρινιάξω.
Η φίλη μου η Ανδριανή έπαθε τα ίδια και δεν έκανε την εκπομπή της στο ραδιόφωνο και η ομάδα των "Boogie street mates" της αφιέρωσε στο facebook το παρακάτω τραγούδι που το υποκλέβω και μου το αφιερώνω!!!




Αψουουουού λοιπόν, καλή μας ανάρρωση και...μακριά, μη σας κολλήσω!

*Λεπτομέρειες πολύ σύντομα!

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Οροπέδιο Λασιθίου







Πριν από 1 μήνα, περίπου, περάσαμε 2 μέρες στο πανέμορφο οροπέδιο Λασιθίου και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να μοιραστώ μαζί σας φωτογραφίες και πληροφορίες γι αυτό το ιδιαίτερο και πανέμορφο κομμάτι της Κρήτης.

"Οροπέδιο Λασιθίου, γενέτειρα θεών και τόπος ευνοημένος από τη φύση. Από τις λίγες περιοχές της Μεσογείου με μόνιμη κατοίκηση στο υψόμετρο πάνω από 800 μ. το Οροπέδιο του Λασιθίου με κλίμα εύκρατο και υγιεινό ανοίγεται στις δυτικές κλιτύες του Ιερού Ορους της Δίκτης στο ανατολικό τμήμα της νήσου Κρήτης. Εχει διαστάσεις 11 ΚΜ μήκος στον άξονα Ανατολή - Δύση και 6 ΚΜ στον άξονα Βοράς - Νότος και εμβαδόν 25 τετρ. χλμ.

Η υπόλοιπη έκταση της περιοχής αποτελείται από μικρότερα Οροπέδια όπως του Λιμνακάρου και Νησίμου και από ένα μεγάλο μέρος των ορεινών όγκων που το περιβάλουν όπως Δίκτη, Σελένα, Λασιθιώτικα βουνά , Καθαρό, Τσιβί, Αφέντης κτλ. Με 16 χωριά Πινακιανό, Λαγού, Τζερμιάδων, Μαρμακέτο ,Μέσα Λασίθι, Μέσα Λασιθάκι, Αγιος Γεώργιος, Αγιος Κωνσταντίνος, Κουδουμαλιά , Αβρακόντε, Καμινάκι ,Μαγουλάς, Ψυχρό, Πλάτη, Αγιος Χαράλαμπος, Κάτω Μετόχι και πληθυσμό 4220 κατοίκους (τελευταία στοιχεία 1998) με τάσεις μείωσης τα τελευταία χρόνια αλλά και διατήρησης της τοπικής παράδοσης."
Πηγή:http://www.lasithinews.gr

"Το Οροπέδιο Λασιθίου βρίσκεται περίπου 25 χλμ. νότια από τα Μάλια και λίγο μακρύτερα από τον Λιμένα Χερσονήσου, καλλιεργείται από την εποχή του Μινωικού πολιτισμού και ήταν το τελευταίο προπύργιο αντίστασης των Μινωιτών στην επέλαση των Δωριαίων, τον 4ο αιώνα π.Χ. Από τις λίγες περιοχές της Μεσογείου με μόνιμη κατοίκηση στο υψόμετρο γύρω στα 850 μέτρα, ανοίγεται στις δυτικές κλιτύες του ιερού όρους της Δίκτης. Τόπος ευνοημένος από τη φύση, συνδυάζει μοναδική πανοραμική θέα και ομορφιά, με ιστορικά μνημεία, που επιβεβαιώνουν την αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια. Στις μέρες μας εκείνο που έκανε γνωστό το Οροπέδιο είναι οι περίφημοι μύλοι. Πρόκειται για ανεμόμυλους και αλευρόμυλους, φτιαγμένοι οι περισσότεροι από τους Ενετούς, και Πελοποννήσιους εποίκους στα τέλη του περασμένου αιώνα, με σκοπό την ύδρευση του Οροπεδίου. Αν βρεθείτε στην περιοχή, αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε τη μονή της Κρυσταλλένιας, κτισμένη σε υψόμετρο 850 μ., το καταπληκτικό φαράγγι του Χαυγά, τις Λινιές, διώρυγες αποστραγγίσεως, φτιαγμένες από τους Ενετούς, αλλά και το Ψύχρο, όπου βρίσκεται το Δίκταιον Άντρο, το σπήλαιο όπου σύμφωνα με τη μυθολογία γεννήθηκε ο Δίας. Γύρω από το Οροπέδιο υπάρχουν συνολικά 16 γραφικά χωριά, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους μέσω ενός δρόμου 23χλμ. Το μεγαλύτερο είναι το Τζερμιάδο, πρωτεύουσα της επαρχίας, που συγκεντρώνει και τους περισσότερους επισκέπτες. Πολύ κοντά στον οικισμό βρίσκεται το σπήλαιο της Τράπεζας, με σταλακτίκες, σταλαγμίτες και λείψανα Νεολιθικής εποχής."
Πηγή: www.ert.gr

Στο Τζερμιάδο ή Τζερμιάδων όπως αρχικά λέγονταν, την "πρωτεύουσα" του οροπεδίου και συγκεκριμένα σε μια παλιά γειτονιά (μαχαλά) του χωριού, βρίσκεται το συγκρότημα διαμερισμάτων "Αργουλιάς", όπου μείναμε.


Τα βασικά αξιοθέατα της περιοχής είναι:

Δικταίο Άντρο


Το Δικταίο Άντρο βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του βουνού Δίκτη στην Κρήτη, πάνω από το χωριό Ψυχρό στο δήμο Οροπεδίου Λασιθίου Κρήτης, σε υψόμετρο 1020μ. Θεωρείται από τα σημαντικότερα διεθνώς γνωστά σπήλαια, με μεγάλο μυθολογικό και αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Εκεί η Ρέα, κρυμμένη από τη μανία του Κρόνου γέννησε τον Δία.

Το σπήλαιο έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον πλήθους Ελλήνων και ξένων αρχαιολόγων που έχουν κατά καιρούς ανασκάψει το εσωτερικό του. Ευρήματα νεολιθικά, μινωικά, υστερομινωϊκά, γεωμετρικά, αρχαϊκά, κλασικά, ελληνιστικά και ρωμαϊκά αποδεικνύουν τη συνεχή χρήση του από τον άνθρωπο, κυρίως για λατρευτικούς σκοπούς.

Το σπήλαιο έχει έκταση 2.200 τμ και είναι επισκέψιμο. Το συνολικό μήκος της τουριστικής διαδρομής είναι 250 μ. Στο εσωτερικό του υπάρχει πλούσιος διάκοσμος σταλακτιτών, σταλαγμιτών και μία γραφική λίμνη."

Πηγή: Βικιπαίδεια

Ανεμόμυλοι



"Το πλέον αξίολογο συγκρότημα ανεμόμυλων που σώζεται στην Κρήτη βρίσκεται στο Σελί Αμπέλου στο Οροπέδιο Λασιθίου. Χτισμένο στην προς βορράν είσοδο του οροπεδίου Λασιθίου χαρακτηρίζει όλη την περιοχή. Πρόκειται για τους 24 σωζόμενους σήμερα (από τους 26 αρχικούς) ανεμόμυλους από τους οποίους οι 7 εκτείνονται νότια του δρόμου εισόδου προς το οροπέδιο και οι υπόλοιποι στην βόρεια πλευρά του. Όλοι οι μύλοι έχουν κατασκευασθεί στον τύπο του "μονόπαντου" ή "αξετροχάρη" ανεμόμυλου. Οι ανεμόμυλοι αυτοί χρησίμευαν για να αλέθουν οι Λασιθιώτες και οι άλλοι κάτοικοι της περιοχής. Η ύπαρξή τους αναφέρεται από την εποχή της ενετοκρατίας. Ειδικότερα οι μύλοι της Αμπέλου μεταφέρθηκαν στην τοποθεσία αυτή από το τέλος του 19ου αι. από τη θέση Ζάρωμα που βρίσκεται κοντά στο χωρίο Ποτάμοι. Ο τύπος των μονόπαντων ανεμόμυλων που αλέθουν σε μία σταθερή θέση, δηλαδή σε μια κατεύθυνση του αέρα απαντά σήμερα στην Κρήτη και στην Κάρπαθο με ειδικό χαρακτηριστικό ότι οι κρητικοί είναι πιο επιμελημένοι και κομψοί.

Χρυσούλα Τζομπανάκη, αρχιτέκτων-αρχαιολόγος"



Παναγία η Κερά

Το βυζαντινό μοναστήρι της Παναγίας της Κεράς βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα πριν το οροπέδιο Λασιθίου, κοντά στο χωριό Κριτσά.Ιδρύθηκε στα τέλη του 13ου και στις αρχές του 14ου αιώνα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τοιχογραφίες που κοσμούν το ναό. Διακρίνονται για την ιδιαίτερη θεματολογία τους, όπως οι 14 παραστάσεις με σκηνές από την άγνωστη ζωή της Παναγίας και για την αισθητική τους άποψη που αγγίζει την τελειότητα.

Η θαυματουργή εικόνα της μονής,η εικόνα της Βρεφοκρατούσης Παναγίας, που λέγεται ότι δακρύζει στις παρακλήσεις των πιστών, είναι αντίγραφο της αυθεντικής, που κλάπηκε το 1498, από έναν έμπορο κρασιού που λίγο αργότερα πέθανε, σήμερα βρίσκεται σε εκκλησία της Ιταλίας.

Η εικόνα με την ίδια προσωνυμία που βρίσκεται στο Τέμπλο του Καθολικού της Μονής είναι έργο του 1795 από άγνωστο ζωγράφο.

Ο Γάλλος καθηγητής Vict. Roulin το 1843 βεβαιώνει ότι: «Στα Λασιθιώτικά βουνά λατρεύουν μία εικόνα, που πιστεύουν πως ήρθε από την Κωνσταντινούπολη. Αυτή, λοιπόν, την εικόνα οι Τούρκοι κατακτητές την μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη. Όμως η εικόνα ξαναγύρισε στη Μονή. Αυτό έγινε τρεις φορές. Τότε την έδεσαν σε μια κολόνα στην αυλή της Μονής, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. Στο Λασίθι είναι γνωστή ως Παναγία η Κεραδιανή.

Λάσινθος, οικολογικό πάρκο.

Τα τελευταία χρόνια, στο χωριό Άγιος Γεώργιος, έχει φτιαχτεί με μεράκι ένα οικολογικό πάρκο, όπου ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με την φύση, με την καλλιέργεια της γης, την συλλογή του καρπού και τη δυνατότητα να γνωρίσει ζώα της κρητικής υπαίθρου.
Ο επισκέπτης μαθαίνει τα μυστικά της κρητικής κουζίνας ενώ μπορεί να παρακολουθήσει τη διαδικασία παρασκευής γλυκών του κουταλιού, μελιού, κρασιού, ρακής καθώς και τη διαδικασία αποξήρανσης και τυποποίησης αρωματικών φυτών.

Επίσης μαθαίνει να κατασκευάζει κεραμικά και να χρησιμοποιεί τον αργαλειό.

Ωραία επιλογή για το καλοκαίρι, κυρίως για όσους έχουν παιδιά, εμείς, μέσα την καρδιά του χειμώνα, είδαμε τα λίγα ζωάκια που έχουν παραμείνει στο πάρκο (τα άλλα ξεχειμωνιάζουν στα πεδινά) και φάγαμε πολύ καλά στην ταβέρνα του πάρκου, με καταπληκτική θέα προς το οροπέδιο.

Ελπίζω να ήμουν κατατοπιστική και να σας έπεισα ότι το οροπέδιο του Λασιθίου αξίζει την προσοχή και την επίσκεψη σας.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Άνοιξη...πάλι???




Να 'μαι πάλι εδώ, 2 ολόκληρους μήνες μετά, όχι δε θα το κλείσω, ούτε θα αρχίσω να γράφω πάλι συστηματικά, εκτός κι αν έρθει στη ζωή μου η μεγάλη αλλαγή που περιμένω.

Έτσι μου ήρθε και είπα να γράψω τις σκέψεις μου γι αυτούς τους 2 μήνες του χειμώνα που δεν ήρθε ποτέ στην Κρήτη...
Να, σήμερα λοιπόν, ημερολογιακά μπήκαμε στην Άνοιξη, εποχή που αγαπάμε πολύ οι περισσότεροι, η εποχή της ανανέωσης, της αναγέννησης, της δημιουργίας...
Δεν την λαχτάρησα την άνοιξη φέτος. Τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα που κατέβηκαν από τα ψηλά ντουλάπια έμειναν στις βαλίτσες τους και ψάχναμε κάθε μέρα τα πιο λεπτά πουλόβερ, να μη σκάσουμε.
Πήγα το προηγούμενο σαββατοκύριακο στο Λασίθι (ελπίζω να μου έρθει η όρεξη να κάνω ένα ταξιδιωτικό ποστάκι) και τη μια μέρα είχε τρελό νοτιά με 25 βαθμούς και την άλλη τρελή πλημμύρα.
Αν εξαιρέσεις τον καιρό όμως περάσαμε τέλεια!
Μετά λοιπόν τις παρατεταμένες Αλκυονίδες, ίδιες με την εφηβεία μου, να και η επίσημη Άνοιξη, η ορίτζιναλ στα καλά...Ελληνικά :Ρ
Ως τώρα πάντως το 2010 δεν έχει δείξει τίποτα από αυτά που μας έταξαν οι αστρολόγοι!
Το αντίθετο.
Κρατάω την αισιοδοξία μου, όσο μπορώ και μου επιτρέπουν τα νέα που φτάνουν στ'αυτιά μου, όσο ερμητικά κλειστή κι αν έχω την τηλεόραση, για την άθλια οικονομική μας κατάσταση, τα ευτράπελα της εξωτερικής πολιτικής και όσο μπορώ να κρατήσω κλειδωμένες τις ανεκπλήρωτες προσωπικές προσδοκίες.
Ακόμα περιμένω...
Αν και πάντα το μότο μου ήταν και παραμένει το :
"Θεέ μου δώσε μου υπομονή ΤΩΡΑΑΑΑΑ!!!!",
δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω παρά να περιμένω.
Τι;
Κάτι ν'αλλάξει προς το καλύτερο, δε μπορεί, πιάσαμε πάτο!
Από τη δουλειά, εγώ η παραζαλισμένη νοσηλεύτρια, δεν έχω πια ελπίδες.
Θα μας μειώσουν το μισθό, εμάς των "προνομιούχων" δημοσίων υπαλλήλων που τρώμε τα σκατά (χωρίς λογοκρισία) των ασθενών συμπολιτών μας.
Θα μας αυξήσουν τα κρεβάτια στην Εντατική, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη, αλλά θα δουλεύουμε χωρίς υλικά και φάρμακα και χωρίς το απαιτούμενο προσωπικό, καθώς οι φαρμακευτικές εταιρίες έκοψαν τις πιστώσεις και λεφτά δεν υπάρχουν για νέες προσλήψεις επί του παρόντος, αφού, ουσιαστικά δε μπορούν να καλύψουν ούτε τους μισθούς μας!

Η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί, ακόμα και στην ήσυχη και σχετικά ασφαλή γειτονιά μου, που ως τώρα το μόνο πρόβλημα ήταν τα ναρκωτικά, με γνωστούς και μη επιθετικούς χρήστες, δύο πρόσφατα περιστατικά με έχουν θορυβήσει.
-Έμποροι της λαϊκής έδειραν κάτοικο της γειτονιάς μου, ανήμερα της Καθαρής Δευτέρας, γιατί διαμαρτυρήθηκε ότι είχαν δυνατά τη μουσική.
-Χτύπησαν και λήστεψαν άντρα στο εξωτερικό πάρκινγκ του εμπορικού κέντρου της περιοχής μου, 10μμ.
Σε αυτό τον κόσμο και με αυτές τις συνθήκες εγώ επιμένω να θέλω να φέρω παιδί στον κόσμο!
Μήπως κάνω λάθος;

Μήπως, όντως, το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε πλησιάζει με γοργά βήματα;
Είδα όνειρο χθες ότι ζούσα σε ένα κόσμο χωρίς πετρέλαιο και ότι έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα χωρίς οποιαδήποτε από τις αυτονόητες - όπως έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε - ανέσεις τις σύγχρονης ζωής!
Το φαντάζεστε;
Μήπως όμως τότε, μετά το αρχικό σοκ, καταφέρουμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι;

Flower girl Pictures, Images and Photos
Άνοιξη πάλι λοιπόν και διώχνω μακριά κάθε δυσάρεστη σκέψη, συνεχίζω να προσπαθώ να τα βγάλω πέρα και να κυνηγάω τα όνειρά μου.
Εξάλλου, όσο υπάρχει ΥΓΕΙΑ και ΑΓΑΠΗ υπάρχει και ΕΛΠΙΔΑ!
(Αθεράπευτα αισιόδοξη βλέπεις!)