Ο μυστικός κήπος

Αδιέξοδο;

Αδιέξοδο!Δε μπορεί! Κάπου θα υπάρχει μια πόρτα, κάτι. Θα ψάξω καλά.



Λένε ότι πάντα υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. (Να προσέξω μόνο, μην είναι το τρένο!)

Βγαίνω από το τούνελ, αλλά διέξοδος ακόμα δε φαίνεται... Προχωρώ τυφλά, στο σκοτάδι.
Α, να ένας τοίχος!
Ψηλός είναι.
θα το παλέψω.
Παίρνω φόρα.
Ας πιαστώ από εδώ, το πόδι σε αυτή την προεξοχή, κουράγιο, λίγο ακόμα, φτάνω, λίγοι πόντοι για την κορυφή!

Τα χέρια μου ματώνουν, τα νύχια μου σπάνε, το καλσόν μου σκίστηκε, τα πόδια μου τρέμουν!
Μα, κοίτα!
Ένας μυστικός κήπος!
Να και η πόρτα του, καλά κρυμμένη, δύσκολο να τη βρεις, ακόμα πιο δύσκολο να την ανοίξεις!
Βάζω όλη μου τη δύναμη και τα καταφέρνω!


Τρέχω να φέρω Εκείνον εδώ.
Να του δείξω τι ανακάλυψα! Τι νόημα έχει όλη αυτή η ομορφιά αν είμαι μόνη;
Είναι ο κήπος μας, αυτός, μωρό μου. Μόνο δικός μας.
Άξιζε κάθε ταλαιπωρία, δυσκολία, αβεβαιότητα, προσπάθεια, πόνο, αναμονή!
Έτσι δεν είναι;