Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008

Απόπειρες...




Κυριακή απόγευμα, ανήμερα Φώτα, δουλεύω στην εντατική.
Πολύ δύσκολη βάρδια, μειωμένο το προσωπικό λόγω αργίας, γενική εφημερία το νοσοκομείο.
Υπήρχαν 3 άδεια κρεβάτια και μέχρι το βράδυ είχαν γεμίσει και τα 3.
Υπάρχει ένας νόμος άγραφος, κάτι σαν τους νόμους του Μέρφυ, που λέει ότι αν έρθει ένα συγκεκριμένο περιστατικό με την χ σπάνια ασθένεια, πολύ σύντομα θα ακολουθήσει και 2ο, με την ίδια ασθένεια!
Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές, συνέβει κι εκείνο το μοιραίο απόγευμα!
Δύο τελείως άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, διαφορετικού φύλου, ηλικίας και περιοχής κατοικίας, αποφάσισαν να θέσουν τέλος στη ζωή τους, πίνοντας το ίδιο γεωργικό δηλητήριο- παρασιτοκτόνο.
Εμείς ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να έρθει εισαγωγή στη μονάδα ασθενής με δηλητηρίαση από οργανοφωσφορικούς εστέρες. Ένα κουταλάκι του γλυκού αρκεί για να είναι θανατηφόρο. Θα πάρει κάποιες μέρες να καταστρέψει τα όργανα, αλλά θα κάνει τη δουλειά του, αργά και βασανιστικά.
Εκείνοι ήπιαν παραπάνω...
Ίσως ήταν και τυχεροί, καθώς ο θάνατος ήρθε μετά από μερικές ώρες.
Οδηγήθηκαν στην εντατική με ποικίλα συμπτώματα, καθώς το φαρμακο επηρεάζει όλα τα συστήματα και καμιά ελπίδα.
Τρέξαμε, κουραστήκαμε, παλέψαμε να υποστηρίξουμε ανεπάρκειες, να διορθώσουμε όποιο σύμπτωμα εμφανίζονταν, να διώξουμε το δηλητήριο, με κάθε τρόπο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το μάταιο των προσπαθειών μας.
Ασύμβατες έννοιες, το παράδοξο της δουλειάς μας.
Δεν μπορείς να τους αφήσεις να πεθάνουν, ακόμα κι αν ήταν η επιλογή τους, ενώ ταυτόχρονα ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θα ζήσουν, ό,τι κι αν κάνεις, αλλά και πάλι συνεχίζεις να προσπαθείς... Ο φαύλος κύκλος του παραλόγου!

Πραγματικά, οι αρρώστιες της ψυχής με τρομάζουν πολύ.
Η Ενεσούλα έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις σωματικές ασθένειες και έννοιες όπως καρκίνος, ανακοπή, ανεύρυσμα, αναπνευστική ανεπάρκεια, δεν την τρομάζουν.
Περιπτώσεις δύσκολες, ασθένειες συχνά θανατηφόρες, αλλά ξέρεις πάνω κάτω τι να περιμένεις, ξέρεις αν υπάρχει θεραπεία, τι περίπου πρέπει να γίνει, τα ποσοστά επιτυχίας.
Στις ψυχιατρικές παθήσεις όλα είναι ρευστά, αόρατα, όπως η ψυχή, καμιά αξονική τομογραφία δε θα σου δείξει το πρόβλημα και η κατάθλιψη μπορεί να παραμείνει αδιάγνωστη, μέχρι να είναι πολύ αργά...
Post holidays depression, ίσως, ή ερωτική απογοήτευση, ή άλλα προβλήματα, προσωπικά, οικογενειάκα ή οικονομικά, οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους στο τρομαχτικό αυτό βήμα, να προσπαθήσουν να τερματίσουν τη ζωή τους.
Δεν ξέρω αν ξέρουν ότι τα κατάφεραν με τόσο άσχημο τρόπο, δεν ξέρω αν μετάνιωσαν, δε μπορώ να καταλάβω πως έφτασαν ως εκεί.
Ελπίζω να μην καταλάβω ποτέ, για να πω την αλήθεια.
Οι απόπειρες αυτοκτονίας με κάνουν και θυμώνω, ίσως και άδικα, με αυτούς τους ανθρώπους!
Στις πιο ελαφριές περιπτώσεις που συνέρχονται και ποτέ δεν αναφέρονται σε αυτό, θέλω να τους ταρακουνήσω και να πω:
"Εεε, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες, η ζωή είναι ωραία! Τόσο μικρή και τόσο πολύτιμη. Δείξε της σεβασμό και πάλεψε, μην τα παρατάς!"
Ποτέ δεν το κάνω.

Προσπαθώ να είμαι φιλική, γλυκιά και ήρεμη, εξάλλου δεν είναι η ώρα, ούτε εγώ η κατάλληλη, για την εντατική ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζονται.
Από την άλλη, είμαι άνθρωπος με αδυναμίες και κούραση και burn out από τα χρόνια μάχιμης νοσηλευτικής και όταν κουράζομαι μάταια σε τέτοιες περιπτώσεις, λέω συχνά, κάνοντας μπλακ ή άν θέλετε μπλιαχ χιούμορ:
"Ααα, δε γίνεται! Πρέπει να συγγράψω το εγχειρίδιο του καλού αυτόχειρα! Αν θέλετε να το κάνετε, κάντε το τουλάχιστον σωστά, εμείς δε σας φταίμε σε τίποτα, να κουραζόματε άδικα, εντάξει;;;"

Δύσκολη και κακή βάρδια το απόγευμα των Θεοφανείων, να πάει και να μην ξανάρθει, ποτέ!

34 σχόλια:

tzonakos είπε...

Απο τα καλύτερα θέματα που εχω διαβάσει εδω, μιας και μιλάει για ενα θέμα που ενας απ έξω απο τα νοσοκομεία δεν το αντιμετωπίζει ετσι.
Η αυτοκτονία και η μάταιη αλλα επίπονη προσπάθεια να την παλέψουν άλλοι για λογαριασμό του αυτόχειρα που όπως ειναι φανερό δεν ήθελε να ζεί πιά.
Πολύ δυνατό θέμα με πολλές πλευρές που τις ακουμπάς όσο πρέπει. Αλλωστε μπορούν να αναλυθούν αλλού μια μια.
Ευχομαι καλό κουράγιο σε όλο το προσωπικό των νοσηλευτικών ιδρυμάτων.

Ανώνυμος είπε...

Ή ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΝΙΩΣΑ ΕΝΑΝ ΚΟΜΠΟ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΜΑ.ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ.ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑΛΟΓΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΜΗΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΕΤΟΥΝ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΟΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΔΩΘΕΙ ΠΟΤΕ.ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ-ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ.ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ,ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΣΤΕ,ΚΛΑΙΜΕ,ΞΕΣΠΑΜΕ,ΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΚΑΤΙ ΘΕΤΙΚΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ Η ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΚΑΛΑ.ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΡΙΒΟ ΑΜΑΞΙ Η ΕΝΑ ΕΞΟΧΙΚΟ...(ΟΛΑ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΑ!!!ΑΛΙΜΟΝΟ).ΦΤΑΝΕΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΑΚΙ ΣΟΥ,ΕΝΑΣ ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ,ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ,ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΑΠΛΑ...ΖΩΗ...ΖΗΣΤΕ ΤΗΝ ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ...

Alexis B είπε...

Τί να πείς.
Πιός να ξέρει τί έχει γίνει και έφτασε ένας άνθρωπος σε αυτό το σημείο.
Ενα είναι σίγουρο.
ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΦΙΛΟΥΣ!!!
γιατί άν είχε θά είχαν έναν άνθρωπο να τους στιρίξει και να μήν φτάσουν σε αυτό τό σημείο.

Skouliki είπε...

καλημεραααααααααα ...

οταν δεν εισαι αγαπημενος με σενα για σενα σε σενα αστα να πανε

Πίκος Απίκος είπε...

Για τους περισσότερους από εμάς το άκουσμα μιας αυτοκτονίας είναι στην πιο συνηθισμένη περίπτωση ένα δίλεπτο στις ειδήσεις κι αυτό όχι πάντα.Ένα φευγαλέο στιγμιότυπο σε ένα ορυμαγδό αμφιβόλου ποιότητας ειδήσεων...

Κανείς δεν ξέρει τις πραγματικές ιστορίες και οι ανθρώπινες απώλειες έχουν καταντήσει στατιστικές αναφορές . Κι όμως κάτι ποστ σαν το δικό σου δείχνουν ότι υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων που νοιάζεται.Κάτι γιατί έτσι είναι το "μεταλλό" του ως χαρακτήρα, κάτι γιατί είναι η φύση της δουλειάς του τέτοια που τον φέρνει σε επαφή με τον συνάνθρωπο στα χειρότερά του. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται, νιώθουν και θυμούνται υπάρχει και ελπίδα για κάτι καλύτερο στον ορίζοντα.

Άκης είπε...

Α ρε ενεσούλα τι θέμα ήταν αυτό που βρήκες?Με έβαλες σε σκέψεις μεσημεριάτικα.Σκέψεις περίεργες.Όχι δέν σκέφτομαι να αυτοκτονήσω.Αλλά προβληματίστηκα.Ποτέ δέν θα μπορέσεις να καταλάβεις τι μπορεί να έφτασε αυτόν τον άνθρωπο στο να βάλει τέρμα στην ζωή του.Απο την άλλη επειδή δέν είναι καί normal το να αυτοκτονήσεις μήπως είναι τρελλός?Εγώ άρρωστος θα έλεγα που δέν κατάφερε ποτέ να βρεί ένα στήριγμα,κάποιον να τον βοηθήσει.Να τον στηρίξει έστω ψυχολογικά.Το εχείς σκεφτεί ότι συνήθως είναι ευαίσθητοι άνθρωποι?Όντως πολύ μεγάλο καί καλό θέμα.Θα μπορούσα να γράφω για ώρα αλλά μη σας κουράσω άλλο.Με προβλημάτισες!

Την καλησπέρα μου,καλή μου.

Ενεσούλα είπε...

Είναι τέτοιο το θέμα που θα απαντάω σε καθένα σας ξεχωριστά.
Ας ξεκινήσω λοιπόν γιατί θα χάσω την μπάλα...
@Τζονάκο μου,ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, η γνώμη σου μετράει για μένα και το ξέρεις.
δύσκολο και μεγάλο θέμα και δεν είμαι η κατάλληλη να το αποδώσω όπως πρέπει.
Απλά, όπως κατάλαβες ήθελα να δείξω λίγο και μια άλλη ματιά.
Θα ήθελα να συζητηθεί αυτό το θέμα από διάφορες σκοπιές πάντως.
Φιλί

Ενεσούλα είπε...

@Penny, είναι κάποια θέματα που αναπόφευκτα φέρνουν ένα κόμπο στο λαιμό, ειδικά όταν έχεις προσωπικά βιώματα.
Κι εγώ αυτό λέω:
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ!!!

Ενεσούλα είπε...

@Αλέξη, μερικοί άνθρωποι χτίζουν ένα τοιχο γύρω τους και δεν αφήνουν άλλους ούτε να τους πλησιάσουν, πόσο μάλλον να τους βοηθήσουν.
Μακαρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα.

Ενεσούλα είπε...

@Σκουλίκι, άντε εγώ να τ' αφήσω (να πάνε), τι γίνεται όμως όταν εκεί που κάθομαι ήσυχα ήσυχα, έρχονται και με βρίσκουν αυτά;;;
:(

Ενεσούλα είπε...

@Πικουλίνι μου, λες ότι νοιάζομαι;
Πιθανόν εσύ, ο αγαπημένος μου, να το βλέπεις έτσι.
Εγώ αισθάνομαι ανεπαρκής και αδύναμη ως νοσηλεύτρια και ως άνθρωπος σε τέτοιες περιπτώσεις!
Φιλάκια,αγαπούλα μου!

Ενεσούλα είπε...

@Άκη, καλό είναι να σκεφτόμαστε και να προβληματιζόμαστε μερικές φορές πέρα από τα τετριμμένα, καθημερινά.
Μπορεί να μην καταφέρουμε να καταλάβουμε, αλλά ίσως ανακαλύψουμε πράγματα για τους εαυτούς μας!

Πολλά φιλιά σε όλους και ένα υπέροχο απόγευμα!

Anastasia είπε...

Δεν μπορείς να ξέρεις σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος την ώρα που αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του..Και μη ξεχνάμε οτι η γραμμή που είναι ανάμεσα στη λογική και τη τρέλα(έστω και στιγμιαία)που οδηγεί σε τέτοιες καταστάσεις είναι πολλή λεπτή.

KitsosMitsos είπε...

Να πάει και να μην ξανάρθει, όπως το είπες...
Όσο για τα ψυχιατρικά νοσήματα, μεγάλη ιστορία πόνου προσωπικού του ασθενούς αλλά και της οικογένειάς τους.

Μοιράιδα είπε...

ενεσουλα μου...
καμια φορα ξερεις χρειαζεται και το ταρακουνημα...
ειναι ομορφη ναι η ζωη μας και δυσκολη και πολυπλοκη και γεματη εκπληξεις αλλα αν τα πατρατησουμε ευκολα τιποτα απο τα ωραια της δε θα δουμε...
να χαμογελας και θα χαμογελαω και εγω για ακομη εναν ανθρωπο που μενει εδω να χαμογελα και να προσπαθει να διορθωσει ακομα και το αδιορθωτο γιατι πολυ απλα εμαθε να ελπιζει!καλη μας χρονια

armiagr είπε...

Το συνειδητοποιησα 2-3 χρονια πριν,και το μονο που υπηρχε πανω μου,ηταν ενα παραπονο.Συνειδητοποιησα,πως η χειροτερη αρρωστια ειναι η εσωτερικη-ψυχικη,παρα η σωματικη,χωρις να θελω να μειωσω το μεγεθος της σοβαροτητας της δευτερης.
Ισως ακουγεται εγωιστικο και παραξενο,αλλα ετσι ειναι,τουλαχιστον για μενα.Το παν ειναι να βρεις ενα καλο φαρμακο για τη ψυχη σου!
Καποιος,μου ειπε προσφατα,οτι το παν δεν ειναι η υγεια,οπως ολοι ευχομαστε συνηθως.Το παν ειναι η ευτυχια!Για τον απλο λογο,πως ακομη κι αν καποιος πασχει απο μια σοβαρη ασθενεια,εαν εχει βρει τον τροπο να ξεγελα τον εαυτο του και να νιωθει εστω και μια αμυδρη γευση,ευτυχιας,τοτε ειναι καλα!
Φανταζομαι,πως εσυ βλεποντας και απο πιο κοντα,τα περιστατικα,το γνωριζεις καλυτερα.Και αυτο αποδεικνυεται και σ αυτο το Post.
Ας ελπισουμε,πως οι αποπειρες,θα μειωθουν,αν και η εποχη μας αλλα δειχνει...

tzonakos είπε...

Oπως το λέει και ο Πικος, το άκουσμα μιας αυτοκτονίας για τους εξω, εμας, ειναι ενα δίλεπτο και ούτε.
Για εσάς τους μεσα ειναι πολυ διαφορετικά.
Για τους κοντινούς ανθρώπους του αυτόχειρα, πάλι ειναι διαφορετικά.
Για τα ΜΜΕ ειναι πάλι πολυ διαφορετικά και επιλεκτικά. Αν δεν ηταν "επώνυμος" ο αυτόχειρ, ουτε που το αναφέρουν.
Πιστεύω οτι η αυτοκτονία αντιμετωπίζεται μόνο με χιούμορ.
Θυμάμαι κάτι τύπους καμμια 20ριά που ειχαν μαζευτεί κάτω απο ενα σπίτι όπου ανέβηκε ενας επειδη δεν του κανε διακανονισμό χρεών η Εφορία κι απειλούσε να πέσει.
Φώναζε "Θα πέσωωω"
Οταν κάποιοι θεατές άρχισαν να του λένε ρυθμικά " Πέσεε, πέσεεε ... "
εκείνος τα χασε.
Ποτέ δεν έπεσε τελικά.

Ενεσούλα είπε...

Καλησπέρα παιδιά.
Συγνώμη που δεν απάντησα νωρίτερα στα σχόλιά σας, αλλά είχα λίγο φορτωμένο πρόγραμμα.
Λοιπόν, το θέμα είναι όντως μεγάλο και με πολλές προεκτάσεις.
Συνεχίζω να απαντώ στον καθένα σας χωριστά.
Θα ήθελα να πω όμως πρώτα, ότι ένας φίλος μου έστειλε ένα προσωπικό μέηλ για το θέμα.
Θα του απαντήσω επίσης προσωπικά αφού αυτό τον τρόπο επέλεξε και τον κάνει να αισθάνεται πιο άνετα.
απλά θέλω να πω ότι χαίρομαι που αυτό το ποστ άγγιξε κάποιους ανθρώπους και τους έκανε να σκεφτούν, να προβληματιστούν ή ακόμα και να συγκινηθούν.
Μακάρι να μπορέσω να αγγίξω τέτοια θέματα και στο μέλλον και να τα συζητήσουμε, εδώ, παρεούλα.

Ενεσούλα είπε...

@Αναστασία,
Καλώς ήρθες!
Ναι, η γραμμή είναι πολύ λεπτή και αυτό είναι και ένας προσωπικός φόβος.
Πόσο εύκολο είναι άραγε να την περάσουμε και τι γίνεται μετά;

Ενεσούλα είπε...

@ΚίτςΜιτς, σε περιπτώσεις ψυχιατρικών παθήσεων, διαγνωσμένων και σοβαρών επηρεάζεται και διαταράσεται όλη η οικογένεια του ασθενούς, για πάντα.
Ίσως γίνει δυσλειτουργική και πιθανόν να διαλυθεί, αν δεν έχει γερές βάσεις.
Πολύ δύσκολες καταστάσεις...

Ενεσούλα είπε...

@Μοιράιδα,
ναι είναι καλό να ταρακουνιόμαστε και να αξιολογούμε τη ζωή μας καλύτερα και το επάγγελμά μου με έχει βοηθήσει να νιώσω την αξία της ζωής και να θυμάμαι να ευχαριστώ το Θεο, για την υγεία μου.
Να έχουμε μια καλή χρονιά, κούκλα μου.

Ενεσούλα είπε...

@Αρμια, κορίτσι μου,
η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος, είναι η εποχή που διαμορφώνεται η προσωπικότητά μας και η εποχή που η ψυχολογία μας είναι πολύ ευαίσθητη και με μεγάλες διακυμάνσεις.
Η ευτυχία είναι μεγάλη λέξη.
Να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας θα πω εγώ και με τις αποφάσεις μας!

Ενεσούλα είπε...

@Τζονάκο, σπουδαίο αυτό που είπες, για το χιούμορ.
Να δεις που κι εγώ προσπαθώ να κάνω χιούμορ σε τέτοιες περιπτώσεις, σε ανθρώπους που υπονοούν κάτι τέτοιο.
Θέλω να το υποβιβάσω στα μάτια τους, να το κανω να φανεί γελοίο.
Μερικές φορές αυτό τους κάνει να συνέρχονται.
Σπουδαίο όπλο το χιούμορ και πολύ δυνατό φάρμακο, γενικά!
Φιλάκια σε όλους

Alexis B είπε...

κατ αρχήν θέλω να σου ζητήσω συγγνόμη που δέν έβαλα τό πόστ του blogoπαίχνηδου πού μέ κάλεσες, αλλά θεώρισα αυτό τό θέμα συμαντικότερο.
Πάρε ότι νυστέρια και ψαλίδια βρείς πρόχειρα και έλα σε εμένα να δείς και νε γίνεις γεννήτσαρος από αυτά πού θα διαβάσεις

Dr_MAD είπε...

Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι ψυχικά ασθενείς αγνοούν την ασθένειά τους και το περιβάλλον τους θα πρέπει να είναι εκείνο που θα πρέπει να αναγνωρίσει τα προειδοποιητικά σημάδια. Θα διαφωνήσω ως προς την κατάθλιψη, καθώς αυτή έχει τάσεις αυτοκτονίας μόνο στα αρχικά της στάδια. Μετά νοιώθουν ανίκανοι ακόμα κι αυτό να κάνουν... Η σοβαρότερη περίπτωση είναι η βαριά μελαγχολία, η οποία συνδυάζεται με χαμό προσώπου / αντικειμένου και απαξίωση της ζωής. Είναι κρίμα να σπαταλάμε έτσι αυτό το θείο δώρο, όταν κάποιοι παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν ωντανοί. Τις συννεφιασμένες καλημέρες μου...

Βλαμμενος είπε...

δυσκολη δουλεια...πραγματικα...

καλημερα...

Swell είπε...

Ποιοί είμαστε εμείς που θα "καταδικάσουμε" κάποιον, επειδή αποφάσισε ότι δε γουστάρει άλλο απ' αυτό που εμείς ονομάζουμε ζωή;

Ενεσούλα είπε...

@Alexis, πέρασα και σου είπα κι εκεί.
Όποτε και αν θέλεις!
Φιλάκια

Ενεσούλα είπε...

@Mad, καλέ μου,
δεν έχει σημασία να βαφτίσουμε την αρρώστια, σημασία έχει να μπορέσουμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά εκείνους που κάνουν, με τέτοιους τρόπους, έκκληση βοήθειας.
Είτε μέσα στη δουλειά μας, είτε έξω από αυτήν σε κοντινούς και αγαπημένους ανθρώπους.
Φιλάκι, γιατρούλη μου.

Ενεσούλα είπε...

@Αγγλομαθή Βλαμμένε μου,
it'a a dirty job, but somebody got to do it!!!
Έτσι δεν είναι;
Kiss

Ενεσούλα είπε...

@Swell,
σίγουρα ο στόχος του ποστ δεν είναι να κρίνω, πόσο μάλλον να καταδικάσω εκείνους τους ανθρώπους που επιλέγουν να τερματίσουν τη ζωή τους.
Αν θες και τη γνώμη μου, υπάρχουν περιπτώσεις (βλέπε ταινία:"η θάλασσα μέσα μου")που τους καταλαβαίνω και τους δικαιολογώ κιόλας και πιθανόν ακόμα και να τους βοηθούσα!
Κατά τα άλλα ισχύει η αρχή της ελεύθερης βούλησης και ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του.
Απλά, πολλές είναι οι φορές που αναρρωτιέμαι μήπως αυτοί οι άνθρωποι που καταλήγουν σε μια εντατική, χωρίς ελπίδα, μετά από απόπειρα, έχουν ουσιαστικά μετανιώσει για την απόφασή τους αυτή, αν έκαναν ένα λάθος και πραγματικά, αν, το μόνο που ήθελαν, ήταν λίγη προσοχή.
Αν η αποπειρά τους ήταν μόνο μια κραυγή βοήθειας;


Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή να πω αυτούς τους προβληματισμούς μου!

Ενεσούλα είπε...

Η Ενεσούλα μελαγχόλησε!
Θα πάω να βάλω ένα "νοστιμο" ποστ, να μου αλλάξει τη διάθεση!
Το φαγητό και η καλή παρέα πάντα βοηθούσαν...

Αυτό που έχω να πω τελειώνοντας, είναι ότι πιστεύω ότι προσωπικά ποτέ δεν θα έκανα μια τέτοια κίνηση, σε όσο μεγάλη απελπισία κι αν βρισκόμουν.
Πείτε με δειλή, πείτε με θαρραλέα, ή απλά περίεργη να δω το έργο της ζωής μου ως το τέλος!
Φιλιά πολλά σε όλους και σας ευχαριστώ για τα όμορφα και ουσιαστικά σχόλια!

Ανώνυμος είπε...

ξέρεις κάτι; αυτό το κείμενο σου με κέρδισε..δουλεύω και εγώ σε νοσοκομείο,καταλαβαίνω όσα περιγράφεις,όσα λες..Οφείλω να ομολογήσω,οτι μου γεννήθηκε η επιθυμ΄λια να γνωρίσω την "ενεσούλα" σαν άνθρωπο :) γιατί σίγουρα τέτοιες σκέψεις,δεν μπορεί να τιε κάνει ο οποιοσδήποτε ;)

Ενεσούλα είπε...

@Διηάνειρα, καλώς ήρθες στο αντιβιοτικούλι μου!
Μπορείς αν θέλεις να μου στείλεις μέηλ στο eusebmar@yahoo.gr,ή να με προσθέσεις στο msn: eusebmar@hotmail.com, αν έχεις μέσεντζερ.
Θα χαρώ να τα πούμε, με μια διαφορά:
Θα απουσιάζω τις επόμενες 10 μέρες.
Πέρασα από το μπλογκ σου και μπορώ να πω ειλικρινά ότι μου άρεσε!
Σε προσθέτω στα λινκς μου, πάραυτα!