Απόπειρες...

Κυριακή απόγευμα, ανήμερα Φώτα, δουλεύω στην εντατική.
Πολύ δύσκολη βάρδια, μειωμένο το προσωπικό λόγω αργίας, γενική εφημερία το νοσοκομείο.
Υπήρχαν 3 άδεια κρεβάτια και μέχρι το βράδυ είχαν γεμίσει και τα 3.
Υπάρχει ένας νόμος άγραφος, κάτι σαν τους νόμους του Μέρφυ, που λέει ότι αν έρθει ένα συγκεκριμένο περιστατικό με την χ σπάνια ασθένεια, πολύ σύντομα θα ακολουθήσει και 2ο, με την ίδια ασθένεια!
Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές, συνέβει κι εκείνο το μοιραίο απόγευμα!
Δύο τελείως άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, διαφορετικού φύλου, ηλικίας και περιοχής κατοικίας, αποφάσισαν να θέσουν τέλος στη ζωή τους, πίνοντας το ίδιο γεωργικό δηλητήριο- παρασιτοκτόνο.
Εμείς ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να έρθει εισαγωγή στη μονάδα ασθενής με δηλητηρίαση από οργανοφωσφορικούς εστέρες. Ένα κουταλάκι του γλυκού αρκεί για να είναι θανατηφόρο. Θα πάρει κάποιες μέρες να καταστρέψει τα όργανα, αλλά θα κάνει τη δουλειά του, αργά και βασανιστικά.
Εκείνοι ήπιαν παραπάνω...
Ίσως ήταν και τυχεροί, καθώς ο θάνατος ήρθε μετά από μερικές ώρες.
Οδηγήθηκαν στην εντατική με ποικίλα συμπτώματα, καθώς το φαρμακο επηρεάζει όλα τα συστήματα και καμιά ελπίδα.
Τρέξαμε, κουραστήκαμε, παλέψαμε να υποστηρίξουμε ανεπάρκειες, να διορθώσουμε όποιο σύμπτωμα εμφανίζονταν, να διώξουμε το δηλητήριο, με κάθε τρόπο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το μάταιο των προσπαθειών μας.
Ασύμβατες έννοιες, το παράδοξο της δουλειάς μας.
Δεν μπορείς να τους αφήσεις να πεθάνουν, ακόμα κι αν ήταν η επιλογή τους, ενώ ταυτόχρονα ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θα ζήσουν, ό,τι κι αν κάνεις, αλλά και πάλι συνεχίζεις να προσπαθείς... Ο φαύλος κύκλος του παραλόγου!

Πραγματικά, οι αρρώστιες της ψυχής με τρομάζουν πολύ.
Η Ενεσούλα έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις σωματικές ασθένειες και έννοιες όπως καρκίνος, ανακοπή, ανεύρυσμα, αναπνευστική ανεπάρκεια, δεν την τρομάζουν.
Περιπτώσεις δύσκολες, ασθένειες συχνά θανατηφόρες, αλλά ξέρεις πάνω κάτω τι να περιμένεις, ξέρεις αν υπάρχει θεραπεία, τι περίπου πρέπει να γίνει, τα ποσοστά επιτυχίας.
Στις ψυχιατρικές παθήσεις όλα είναι ρευστά, αόρατα, όπως η ψυχή, καμιά αξονική τομογραφία δε θα σου δείξει το πρόβλημα και η κατάθλιψη μπορεί να παραμείνει αδιάγνωστη, μέχρι να είναι πολύ αργά...
Post holidays depression, ίσως, ή ερωτική απογοήτευση, ή άλλα προβλήματα, προσωπικά, οικογενειάκα ή οικονομικά, οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους στο τρομαχτικό αυτό βήμα, να προσπαθήσουν να τερματίσουν τη ζωή τους.
Δεν ξέρω αν ξέρουν ότι τα κατάφεραν με τόσο άσχημο τρόπο, δεν ξέρω αν μετάνιωσαν, δε μπορώ να καταλάβω πως έφτασαν ως εκεί.
Ελπίζω να μην καταλάβω ποτέ, για να πω την αλήθεια.
Οι απόπειρες αυτοκτονίας με κάνουν και θυμώνω, ίσως και άδικα, με αυτούς τους ανθρώπους!
Στις πιο ελαφριές περιπτώσεις που συνέρχονται και ποτέ δεν αναφέρονται σε αυτό, θέλω να τους ταρακουνήσω και να πω:
"Εεε, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες, η ζωή είναι ωραία! Τόσο μικρή και τόσο πολύτιμη. Δείξε της σεβασμό και πάλεψε, μην τα παρατάς!"
Ποτέ δεν το κάνω.

Προσπαθώ να είμαι φιλική, γλυκιά και ήρεμη, εξάλλου δεν είναι η ώρα, ούτε εγώ η κατάλληλη, για την εντατική ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζονται.

Από την άλλη, είμαι άνθρωπος με αδυναμίες και κούραση και burn out από τα χρόνια μάχιμης νοσηλευτικής και όταν κουράζομαι μάταια σε τέτοιες περιπτώσεις, λέω συχνά, κάνοντας μπλακ ή άν θέλετε μπλιαχ χιούμορ:
"Ααα, δε γίνεται! Πρέπει να συγγράψω το εγχειρίδιο του καλού αυτόχειρα! Αν θέλετε να το κάνετε, κάντε το τουλάχιστον σωστά, εμείς δε σας φταίμε σε τίποτα, να κουραζόματε άδικα, εντάξει;;;"

Δύσκολη και κακή βάρδια το απόγευμα των Θεοφανείων, να πάει και να μην ξανάρθει, ποτέ!