Πάλι θα αλλάξω χρόνο στο νοσοκομείο, δουλεύοντας, όπως και πολλές άλλες αργίες. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, θα μου πεις.
Η αδερφή μου θα κάνει ρεβεγιόν κι εγώ θα απουσιάζω, δε θα είναι η πρώτη φορά.
Ετοιμάζομαι για το νυχτερινό με βαριά καρδιά και αρκετά κουρασμένη.
Δεν κοιμήθηκα το μεσημέρι, ξάπλωσα και χτύπησαν για τα κάλαντα, τι να πεις,
πως να κρατήσεις κακία ή θυμό, που να ξέρουν τα παιδάκια;
Είχα υποσχεθεί και στην αδερφή μου ότι θα φτιάξω τη βασιλόπιτα, είμαι καλή στα γλυκά, μου αρέσει κιόλας! Οπτικά μια χαρά βγήκε, για τη γεύση θα περιμένω εντυπώσεις από το τηλέφωνο.
Πήγε 10 η ώρα, πρέπει να φύγω.
Ε, ας πάω λίγο πιο νωρίς, να φύγουν οι απογευματινοί, ν' αλλάξουν χρόνο στο σπίτι τους, τουλάχιστον.
Ελπίζω να μην έχει δουλειά απόψε, δεν έχω όρεξη.
Ντύνομαι πρόχειρα, με φόρμες, τι σημασία έχει;
Οι δρόμοι είναι έρημοι, τα σπίτια φωτισμένα, μυρωδιές φαγητών βγαίνουν από τα παράθυρα, τζάκια καπνίζουν.
Σαν το "κοριτσάκι με τα σπίρτα" αισθάνομαι.
Νιώθω σα να με έχουν αποκλείσει από τη γιορτή.
Λες και θα περνούσα καλύτερα στο ρεβεγιόν...
Βαρετά και υποκριτικά χαρούμενα, όπως έγινε και άλλες χρονιές.
Ίσως καλύτερα έτσι.
Εξάλλου και στη δουλειά ετοιμάζουμε γιορτή.
Κάναμε τις προμήθειές μας, καθένας θα κρατάει και κάτι, θα φάμε, θα πιούμε και θα γλεντήσουμε, όπως μπορούμε, κατά βάρδιες, γιατί οι μισοί πρέπει να "φυλούν τις Θερμοπύλες".
Θυμάμαι εκείνο το φρικτό Πάσχα που παίρναμε εισαγωγές και τρέχαμε όλη τη νύχτα, η μαγειρίτσα πάγωσε στα πιάτα, ααχχ, ελπίζω απόψε να είναι ήσυχα!
Αύριο θα έχει αφιερώματα στην τηλεόραση, πάλι. Οι ήρωες εργαζόμενοι την Πρωτοχρονιά, μπλα μπλα μπλα.
Τόσοι και τόσοι άνθρωποι δουλεύουν τέτοιες μέρες, να φροντίσουν ώστε οι υπόλοιποι να διασκεδάσουν, να φάνε, να κινηθούν με ασφάλεια, πάρα πολλά διαφορετικά επαγγέλματα, σε μερικά δεν πάει ο νους μας.
Δε νιώθω ηρωίδα. Είναι μέρος της δουλειάς μου και το έχω αποδεχτεί, όμως δεν παύει να με πιάνει μια μελαγχολία, κάθε φορά.
Σκέφτομαι και τους ασθενείς, όσους βέβαια έχουν συναίσθηση της μέρας,
σπάνιο φαινόμενο στην εντατική, ευτυχώς.
Σκέφτομαι συχνά και τους συγγενείς τους. Οι καημένοι...
Είναι οι παραμελημένοι της υπόθεσης, χωρίς ψυχολογική στήριξη, κανένας δεν τους σκέφτεται, κανένας δεν τους μοιράζει δώρα, κανείς δεν τους αναφέρει και κανένας δεν τους συμπαραστέκεται.
Δεν υπάρχει χρόνος από την πλευρά μας, συχνά οι καταστάσεις μας πιέζουν ακόμα και να τους μιλήσουμε απότομα ή άσχημα, όταν "μπλέκονται στα πόδια μας", όταν γίνονται επίμονοι να μάθουν ,να μπουν μέσα, να μείνουν κοντά στους αρρώστους τους...
Στην εντατική όμως, αυτό είναι, συχνά, ανέφικτο.
Έτσι, τέτοιες γιορτινές μέρες, ξεροσταλιάζουν απ' έξω, μακριά από τα λαμπερά φώτατης γιορτής, περιμένοντας τον νέο χρόνο να τους χτυπήσει τον ώμο και να τους φέρει την ελπίδα...
Μια βάρδια, όπως όλες οι άλλες, αλλά φέρνει τόσες σκέψεις και τόσα έντονα συναισθήματα.
Ένα νουμεράκι τόσο δα θα αλλάξει απόψε κι όμως ο ντόρος που προκαλεί είναι αντιστρόφως ανάλογος του μεγέθους του.
Έχουμε την ανάγκη εμείς οι άνθρωποι να δημιουργούμε ευκαιρίες για γιορτή, αλλά και για σκέψεις, ανασκόπηση και ανασυγκρότηση.
Η βάρδια ξεκινάει, στο οφφίς το τραπέζι στρώνεται, τρέχουμε να προλάβουμε να ρυθμίσουμε τις δουλειές μας, να μη μας βρει ο νέος χρόνος δουλεύοντας.
Για να δούμε, ποιος θα έχει το πρώτο τηλεφώνημα της χρονιάς, ποιος θα μας κάνει "ποδαρικό", σε ποιον θα πέσει το φλουρί.
Αχ, σας παρακαλώ, μη φάτε πολύ και πάθετε καρδιακό ή παγκρεατίτιδα, προσέχετε με τα βεγγαλικά και κυρίως μην οδηγείτε πιωμένοι!
Γενικά, προσέχετε την υγεία σας, μήπως περάσουμε κι εμείς μια ήσυχη πρωτοχρονιά!!!
Να έχετε όλοι μια καλή και υγιή χρονιά.
Ας έχουν υπομονή, ελπίδα και καλά νέα για τους αγαπημένους τους με τη νέα χρονιά.
και ατακτούλα.
