Ο ξύλινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μου

Σεπτέμβρης ήταν, πάνε 20 χρόνια.

Μικρό κορίτσι εγώ, στα 18, τσουρουφλισμένη από τη φλόγα του πρώτου έρωτα, στα 19 εσύ, ένα όμορφο, ευγενικό αγόρι, πολύ clean cut για τα επαναστατικά, εφηβικά μου γούστα!

Ήταν φιλία με την πρώτη ματιά!

Θυμάμαι, σου είπα μια βλακεία για τη φωτογραφία μου στο πάσο, αυτοσαρκαζόμενη, ως συνήθως και γελούσες με αυτή, με αυτό το γάργαρο, πηγαίο γέλιο σου, στο λεωφορείο, στο δρόμο προς το δωμάτιό σου, το βράδυ, πριν κοιμηθείς, τα επόμενα χρόνια!

Ήταν το κλικ.

Γίναμε κολλητάρια. Η τότε σχέση μου, ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας, ζήλευε, δυνατά και απροκάλυπτα.

Χώρισα το Πάσχα.

Με ισοπέδωσε.

Γαντζώθηκα από τη φιλία μας.

Ήσουν η ηρεμία μετά την καταιγίδα του δυνατού, πρώτου έρωτα.

Πόσο γελάστηκα…

Όταν έφευγες δεν μου έλειπες, όταν ήσουν εδώ ήταν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα.

Τα χρόνια πέρασαν και γύρισες οριστικά στην πατρίδα σου.

Διοριστήκαμε και έφυγες φαντάρος.

Μετά από λίγα χρόνια ξαναβρεθήκαμε στην πρωτεύουσα.

Επαναθέρμανση της φιλίας μας και σχέδια για ταξίδια.

Εραστές και οι δύο των ταξιδιών, γυρίζαμε τον κόσμο σε 5 λεπτά!

Ταξιδέψαμε αρκετά μαζί, τελικά!

Είδαμε μέρη όμορφα και τόσο διαφορετικά, μοιραστήκαμε στιγμές μοναδικές, μαζέψαμε αναμνήσεις ζωής.

Και τα χρόνια περνούσαν…

Βολευτήκαμε σε μια κατάσταση in transit.

Μαζί, αλλά χώρια, η θάλασσα ανάμεσά μας, η παλίρροια να μας άγει και να μας φέρει.

Σου άρεσε αυτή η κατάσταση. Δεν ήθελες κάτι άλλο κι εγώ πάντα υπάκουα στα δικά σου θέλω και κάπου στο δρόμο έχασα τον εαυτό μου.

Καθησύχαζα τα πιο μεγάλα θέλω μου, έλπιζα και περίμενα κάτι ν’ αλλάξει.

Οι πιο μικρές υποχωρήσεις σου ήταν στα μάτια μου άλματα και μεταμορφωνόμουν, χωρίς να το θέλω σε αυτό που νόμιζα ότι ήθελες να είμαι.

Δεν πέρασα άσχημα μαζί σου.

Περνούσα μόνο κάτι κρίσεις θλίψης και αγανάκτησης όταν με χτυπούσε στο πρόσωπο η αδιαφορία σου, η έλλειψη αποδοχής η σκληρότητα και η ανυποχωρητικότητά σου.

Ποτέ δεν ήξερα τι νιώθεις.

Εγώ, η καλή ψυχολόγος, η έξυπνη, χειραφετημένη γυναίκα, ήμουν τελείως ανήμπορη να σπάσω τον τοίχο που έχεις χτίσει με σπουδή γύρω από την καρδιά σου.

Είναι, αλήθεια, τα συναισθήματά σου, τόσο ρηχά ή μήπως είναι τόσο καλά κρυμμένα που κι εσύ ο ίδιος δε μπορείς να τα βρεις πια;

Μπορεί να μην ήμουν η κατάλληλη, μπορεί να μην ήμουν ικανή.

Αυτό πίστευα και προσπαθούσα να γίνω.

Εστίαζα το πρόβλημα σε μένα και μόνο.

Έκανα και προσπάθειες να φύγω, οι οποίες στέφθηκαν με παταγώδη αποτυχία. Δεν ήμουν έτοιμη.

Πριν 8 χρόνια ο καρκίνος χτύπησε και την δική σου πόρτα.

Έμεινα πλάι σου, μοιράστηκα τον πόνο, τη θλίψη την αγωνία, το άγχος, το θυμό.

Κι αυτά δεν τα εξωτερίκευσες.

Βιαζόσουν να σκουπίσεις κάθε υποψία από δάκρυ, κλείστηκες ακόμα περισσότερο στο καβούκι σου και μόνο η αγανάκτησή μου, εκείνο το Σεπτέμβρη, σε έκανε να μοιάσεις πάλι με αυτόν που ήσουν πριν.

Το ξεπεράσαμε κι αυτό. Αν με άκουγες τώρα, θα αναρωτιόσουν:

«Προς τι ο πληθυντικός; Αρρώστησες κι εσύ;»

Η ειρωνεία ήταν πάντα το αγαπημένο σου σπορ!

Ποτέ δεν με ευχαρίστησες που έμεινα δίπλα σου.

Δεν το ζήτησα, δεν το σκέφτηκα ως τώρα!

Όφειλες να το δείξεις όμως! Ούτε κι αυτό, λοιπόν!

Ίσως αυτό ακριβώς το γεγονός να με πήγε χρόνια πίσω και να με έκανε να μένω σε αυτή τη σχέση, τη λειψή.

Θεωρούσα προδοσία, μικρότητα, εγωισμό, να βάλω τα θέλω μου πάνω από την ανάγκη σου να είμαι κοντά σου.

Όμως δεν μου το ζήτησες, το υπέθετα. Εγώ είχα ανάγκη να πιστεύω ότι με χρειαζόσουν!

Πέρασαν κι άλλοι Σεπτέμβρηδες…

Και ήρθε ο περυσινός.

Φαινομενικά, τίποτα δεν έμοιαζε αλλαγμένο. Όλα ήταν όπως πριν.

Πήγαμε και ταξίδι στην Ευρώπη, σχεδιάζαμε και τα επόμενα, αλλά ξαφνικά, χωρίς αφορμή, το κύμα της ανικανοποίησης φούντωνε μέσα μου και έπνιξε οτιδήποτε άλλο.

Πέρυσι το φθινόπωρο ένιωσα έτοιμη να φύγω…

Και έφυγα.Έστω κι αν το οριστικό τέλος γράφτηκε μερικούς μήνες μετά.

Ήρεμα, χωρίς υστερίες, χωρίς καυγάδες, χωρίς να το παλέψεις, χωρίς να δείξεις ότι είχες υποψιαστεί την πτώση, τη φθορά, ζήτησες μόνο να μείνουμε φίλοι!

Καμιά έκρηξη, καμιά ρωγμή στον τοίχο σου!

Ακόμα και τότε!

Δε νομίζω ότι μπορούμε να είμαστε ουσιαστικοί φίλοι πια.

Στην αρχή, το πίστεψα κι εγώ και το υποσχέθηκα, μάλιστα!

Όμως έχω αρκετό θυμό, ακόμα, μέσα μου.

Και για τους δυο μας.

Σε λέω «ο συχωρεμένος», αλλά δεν σε έχω ακόμα συγχωρέσει.

Ίσως, κάποτε, όταν συμβεί αυτό να ξαναγίνουμε φίλοι.

Έλεγες ότι τα βαμβακερά, ελαφρά πουλόβερ, για τις πρώτες ψύχρες του Σεπτέμβρη είναι «ξύλινα».

Δεν είναι τα μάλλινα, καλά, ζεστά πουλόβερ.

Έτσι ήταν και η σχέση μας. Ξύλινη!

Μια ξύλινη σχέση για να ησυχάζει τους φόβους μου, για να κοιμίζει τις ανάγκες μου, για να κατευνάζει τις ανασφάλειές μου, για να εξορκίζει τη μοναξιά μου.

Μια σχέση, παγωμένη, άψυχη.

Έφυγες πάλι για ταξίδι.

Το πρώτο μετά το τέλος.

Νόμιζα ότι θα με πείραζε.

Νόμιζα ότι αν συνέβαινε ποτέ αυτό θα σου αφιέρωνα τραγούδια χωρισμού, με λυπημένο τέλος.

«… και δε θα σου λείπω, γιατί θα ‘ναι η ψυχή μου, το τραγούδι της ερήμου, που θα σ’ ακολουθεί…»

Όχι, όμως!

Δε με νοιάζει.

Ανακούφιση αισθάνομαι και αγανάκτηση για τα χρόνια που άφησα να περάσουν.

Θα υποσχεθώ στον εαυτό μου να μην περάσω κανέναν ξύλινο Σεπτέμβρη, πια.

Κάηκε κι αυτός, μαζί με όλα τα άλλα._