Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Ένα χρόνο μακριά μας



Ήσουν νέα, γεμάτη ζωή. Ήσουν φίλη και συνάδελφος, σχεδόν συνομήλικη.
Ήθελες να κάνεις ένα παιδάκι ακόμα, να έχει παρέα η μικρούλα σου.
Σε μια επέμβαση ρουτίνας (χολοκυστεκτομή) ο (φίλος μας και συνεργάτης κι αυτός) χειρουργός βρήκε κάτι πολύ ύποπτο στο συκώτι. Δεν είπε τίποτα, αλλά το έστειλε για βιοψία.
Η είδηση έπεσε ως "κεραυνός εν αιθρία".
Εγώ σήκωσα το τηλέφωνο, εκείνη τη φοβερή μέρα, όπου ο άντρας σου μου ανακοίνωσε ότι δε θα έρθεις στη δουλειά, γιατί η βιοψία έδειξε "μεταστατικό αδενοκαρκίνωμα ήπατος". Μου πήρε ώρα να συνειδητοποιήσω τι άκουγα. Έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και ξέσπασα σε λυγμούς.
Δε μπορούσα να πω στους άλλους αυτό που μόλις άκουσα.
Δε μπορούσα να το πιστέψω.
Κανείς δε μπορούσε.
Όλη η εντατική πάγωσε.
Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό.
Όχι σε μας που αγωνιζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες ασθένειες, όχι στο ίδιο μας το σπίτι.
Το χαμόγελο χάθηκε για καιρό από τα χείλη μας.
Εσύ ήσουν γενναία.
Το πάλεψες, ήθελες να ζήσεις, ήταν τόσο νωρίς, ήταν τόσο άδικο, είχες ένα μικρό παιδί που σε χρειαζόταν!
Γιατί Θεέ μου;
Κι όμως, δε θύμωσες μαζί Του. Στράφηκες σ' Εκείνον, βρήκες ανακούφιση, παρηγοριά, απαντήσεις.
Μακάρι κι εγώ να πίστευα.

Ήμουν δειλή, φιλενάδα, καθ' όλη τη διάρκεια της αρρώστιας σου. Αυτό δε μου το συγχωρώ.
Ο φόβος να μη λυγίσω μπροστά σου ήταν απλά η δικαιολογία που έλεγα και στον ίδιο μου τον εαυτό.
Απλά ήθελα να ξεφύγω. Από τον πόνο, από τη θλίψη και την οργή, από την ίδια την ασθένεια που μαχόμαστε μαζί στη δουλειά, όλα αυτά τα χρόνια και που πάντα, βαθιά μέσα μας, πιστεύαμε όλοι μας, ότι δε θα συμβεί σ' εμάς.
Μια φορά μόνο βρήκα το κουράγιο να έρθω την ώρα της χημειοθεραπείας. Αιστάνθηκα τόσο καλά που σε είδα να παλεύεις, που σε έκανα να γελάσεις, που δεν έσπασα μπροστά σου.
Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, πάλι φοβόμουν να σε ξαναδώ, να μη δω το θάνατο να έχει απλώσει τις φτερούγες πάνω σου, να μη χάσω την ελπίδα.
Ήπιαμε κι ένα καφέ μαζί.
Κλάψαμε, γελάσαμε, βγάλαμε τα σώψυχά μας. Συνέχιζες να το παλεύεις, ήθελες τόσο να ζήσεις!
Μετά από 9 μήνες από τη διάγνωση ήσουν καλά. Η αξονική έδειχνε μεγάλη υποχώρηση των εστιών, εσύ αισθανόσουν καλά και όλοι πιστέψαμε στο θαύμα.
Ναι, εμείς οι επιστήμονες, που ξέραμε πολύ καλά την προδιαγεγραμμένη πορεία σου προς το θάνατο, πιστέψαμε ότι τα βιβλία μας, οι μέλέτες και οι στατιστικές μας κάνουν λάθος στη δική σου περίπτωση.
Εξάλλου, 6 μήνες έδιναν και στους 9 ήσουν μια χαρά! Γιατί, όχι;
Είχαμε τόσο ανάγκη να το πιστέψουμε.
Λίγο μετά ήρθε η μεγάλη υποτροπή και στους 11 μήνες από τη διάγνωση έφυγες.
Πονούσες πολύ τις τελευταίες μέρες.
Πολύ γρήγορα φτάσαμε από την ελπίδα, στην απελπισία.
Παρακαλούσαμε μέσα μας να έρθει νωρίς η λύτρωση, να μην υποφέρεις άλλο.

Πέρασε κιόλας ένα χρόνος.
Έλειπα όταν συνέβει.
Το περίμενα, το περιμέναμε όλοι.
Μέσα μου ευχόμουν να συμβεί εκείνες τις μέρες, να αποφύγω τον πόνο, να μην είμαι εκεί την ώρα του σπαραγμού.
Πάλι δειλή, ρε φιλενάδα, ελπίζω να με συγχώρεσες.

Τελικά ο πόνος είναι ο ίδιος, δε γλυτώνεις, δε μπορείς να του κρυφτείς, έρχεται ύπουλα, σε βρίσκει και σε χτυπάει δυνατά, ακόμα και τις πιο ανύποπτες στιγμές.
Έρχεται μαζί με τις τύψεις γι αυτά που δεν έκανες, που δεν είπες, που δε μοιράστηκες.
Έρχεται μαζί με το θυμό, την οργή για την αδικία.

Ελπίζω να είχες δίκιο, να έχεις πάει κάπου καλύτερα, να νιώθεις την αγάπη μας.
Δε σε ξεχνάμε...

16 σχόλια:

Swell είπε...

Τί να πω; Μόνο ότι γι' αυτό και για χιλιάδες άλλους λόγους, δεν μπορεί να υπάρχει θεός. Και κάτι άλλο: Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν πεθαίνει την ώρα του θανάτου του, όσο μένουν πίσω στη γη άλλοι άνθρωποι, που το κρατούν ζωντανό με την αγάπη τους.

Δηιάνειρα είπε...

τι να πω; σοκ... να ζήσετε να την θυμάστε για πάντα

Griz είπε...

δε θα μπορούσα να πω κάτι πιο όμορφο από αυτό που είπε ο swell "Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν πεθαίνει την ώρα του θανάτου του, όσο μένουν πίσω στη γη άλλοι άνθρωποι, που το κρατούν ζωντανό με την αγάπη τους."

Μην ανησυχείς ενεσούλα μου, αφού μετάνιωσες για τη στάση σου, το ξέρουν και το βλέπουν εκεί πάνω (ή όπου κι αν είναι.. )

Πόνεσα μέσα από το blog σου για κάποια που δεν ξέρω, από αυτό φαίνεται πόσο μα πόσο παραπάνω πόνεσες εσύ για να το μεταδώσεις και σε μένα..

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Alexis B είπε...

Δεν είναι γιά σχόλιο αυτό τό ποστ
σνιφ!!!!!!!!
Καλό βράδυ

tzonakos είπε...

Ξέρω καλά πόσο σε άγγιξε, πώς σε έκανε να αισθάνεσαι αυτο το συμβάν σε μιά φίλη σου. Σίγουρα ζεί ακόμα στις καρδιές σας και ειναι σαν να την ξέρουμε κι εμείς άρα ζεί περισσότερο.
Μια μέρα μπορεί το παδί της να διαβάσει αυτά εδω τα σχόλια για την μαμά της....λίγα λουλούδια ακόμα.

KitsosMitsos είπε...

Συλλυπητήρια και η θύμησή της... Αυτά μένουν, αυτά αξίζουν τελικά.
Καλημέρα.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΚΡΊΜΑ..ΚΡΊΜΑ...ΚΡΊΜΑ...
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΛΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ..

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

kwstask είπε...

Τα θερμα μου συλληπητηρια και ζωη σε λογου σας.Η ζωη πολλες φορες ειναι αδικη.Στις 13/5 συμπληρωνονται 3 χρονια απο την ημερα που εφυγε για παντα σε τροχαιο ενας θειος μου τον οποιο λογω μικρης διαφορας ηλικιας.(ειχαμε 3 χρονια διαφορα.Δηλαδη τωρα θα ηταν 30 χρονων...)σε ηλικια μολις 27 χρονων...Οταν το εμαθα αισθανθηκα οπως εσυ:Ενιωσα την γη να φευγει κατω απο τα ποδια μου..Ειμαι βαθυτατα θλιμμενος οπως θα λεγε και ο αειμνηστος Ανδρεας Παπανδρεου.

Trioza Urticae είπε...

Κρίμα!...
Μην βασανίζεσαι άλλο όμως.
Ο θάνατος σας χώρισε: η σκέψη της σας εννώνει!
Το ξέρω οτί είσαι δυνατή. Μην σφίγγεις τα δόντια όμως! Θυμίσου την. Χαμογελόντας.
ΕΤΣΙ,
όπως κι εκείνη θα το ήθελε.
Αλήθεια...

Equilibrium είπε...

Αυτή η κωλοαρρώστια!

γμτ!

αγκαλιά

Σπύρος είπε...

Κρίμα :( ευχομαι να την θυμάστε πάντα.. τι να πεις ρε γαμωτο..σε αυτες τις περιπτώσεις...τι να πεις..κριμα τιποτα αλλο.

Έχω ποστάρει το ντοκιμαντέρ ΖEITGEIST, αν δεν το έχει δει ΔΕΣ ΤΟ ! ! ΕΠΕΙΓΟΝ ! αν το έχεις δει θα ήθελα την άποψη σου ! Φιλιά

Ενεσούλα είπε...

Καλημέρα!
Σας ευχαριστώ όλους για τα θερμά σας σχόλια. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει και τόση σημασία το πως αισθάνομαι εγώ, μπροστά στην απώλεια ενός νέου ανθρώπου.
Ακόμα είμαι μακριά από τη βάση μου και γι αυτό δεν έχω επισκεφτεί τα φιλαράκια μου, ούτε απάντησα ως τώρα στα σχόλιά σας, απλά ήθελα να μπει το συγκεκριμένο ποστ ακριβώς τη μέρα του θανάτου της, έτσι, αντί μνημοσύνου...
Μακάρι να μην δω πουθενά άλλο τέτοιο ποστ...

@ Σουελ, είναι κι αυτός ένας τρόπος να μείνει κάποιος ζωντανός...
@Λοκ, έρχομαι τώρα.
Φιλιά σε όλους

Ανώνυμος είπε...

Μη τη ξεχάσεις ποτέ δεν της αξίζει...

cinderella είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
cinderella είπε...

Πρώτη φορά από το γιατρείο σου και έπεσα πανω σε αυτό το συγκλονιστικό πόστ. Έχω δακρύσει και με κοιτάνε οι γύρω μου. Δεν ήσουν εσύ δειλή καλή μου. Φοβισμένη ήσουν. Και όλοι εμείς το ίδιο θα κάναμε μπροστά σε αυτό που λέγεται θάνατος. Ειδικά όταν είναι άδικος και ακουμπά δικούς μας ανθρώπους. Ανθρώπους που κατά την ταπεινή μας άποψη δεν έχουν κάνει τον κύκλο τους. Αλλά δεν μας ρωτά κάνεις...
Καλησπέρες και συγνώμη για το πρώτο μελαγχολικό σχόλιο!!