Ένα χρόνο μακριά μας

Ήσουν νέα, γεμάτη ζωή. Ήσουν φίλη και συνάδελφος, σχεδόν συνομήλικη.
Ήθελες να κάνεις ένα παιδάκι ακόμα, να έχει παρέα η μικρούλα σου.
Σε μια επέμβαση ρουτίνας (χολοκυστεκτομή) ο (φίλος μας και συνεργάτης κι αυτός) χειρουργός βρήκε κάτι πολύ ύποπτο στο συκώτι. Δεν είπε τίποτα, αλλά το έστειλε για βιοψία.
Η είδηση έπεσε ως "κεραυνός εν αιθρία".
Εγώ σήκωσα το τηλέφωνο, εκείνη τη φοβερή μέρα, όπου ο άντρας σου μου ανακοίνωσε ότι δε θα έρθεις στη δουλειά, γιατί η βιοψία έδειξε "μεταστατικό αδενοκαρκίνωμα ήπατος". Μου πήρε ώρα να συνειδητοποιήσω τι άκουγα. Έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και ξέσπασα σε λυγμούς.
Δε μπορούσα να πω στους άλλους αυτό που μόλις άκουσα.
Δε μπορούσα να το πιστέψω.
Κανείς δε μπορούσε.
Όλη η εντατική πάγωσε.
Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό.
Όχι σε μας που αγωνιζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες ασθένειες, όχι στο ίδιο μας το σπίτι.
Το χαμόγελο χάθηκε για καιρό από τα χείλη μας.
Εσύ ήσουν γενναία.
Το πάλεψες, ήθελες να ζήσεις, ήταν τόσο νωρίς, ήταν τόσο άδικο, είχες ένα μικρό παιδί που σε χρειαζόταν!
Γιατί Θεέ μου;
Κι όμως, δε θύμωσες μαζί Του. Στράφηκες σ' Εκείνον, βρήκες ανακούφιση, παρηγοριά, απαντήσεις.
Μακάρι κι εγώ να πίστευα.

Ήμουν δειλή, φιλενάδα, καθ' όλη τη διάρκεια της αρρώστιας σου. Αυτό δε μου το συγχωρώ.
Ο φόβος να μη λυγίσω μπροστά σου ήταν απλά η δικαιολογία που έλεγα και στον ίδιο μου τον εαυτό.
Απλά ήθελα να ξεφύγω. Από τον πόνο, από τη θλίψη και την οργή, από την ίδια την ασθένεια που μαχόμαστε μαζί στη δουλειά, όλα αυτά τα χρόνια και που πάντα, βαθιά μέσα μας, πιστεύαμε όλοι μας, ότι δε θα συμβεί σ' εμάς.
Μια φορά μόνο βρήκα το κουράγιο να έρθω την ώρα της χημειοθεραπείας. Αιστάνθηκα τόσο καλά που σε είδα να παλεύεις, που σε έκανα να γελάσεις, που δεν έσπασα μπροστά σου.
Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, πάλι φοβόμουν να σε ξαναδώ, να μη δω το θάνατο να έχει απλώσει τις φτερούγες πάνω σου, να μη χάσω την ελπίδα.
Ήπιαμε κι ένα καφέ μαζί.
Κλάψαμε, γελάσαμε, βγάλαμε τα σώψυχά μας. Συνέχιζες να το παλεύεις, ήθελες τόσο να ζήσεις!
Μετά από 9 μήνες από τη διάγνωση ήσουν καλά. Η αξονική έδειχνε μεγάλη υποχώρηση των εστιών, εσύ αισθανόσουν καλά και όλοι πιστέψαμε στο θαύμα.
Ναι, εμείς οι επιστήμονες, που ξέραμε πολύ καλά την προδιαγεγραμμένη πορεία σου προς το θάνατο, πιστέψαμε ότι τα βιβλία μας, οι μέλέτες και οι στατιστικές μας κάνουν λάθος στη δική σου περίπτωση.
Εξάλλου, 6 μήνες έδιναν και στους 9 ήσουν μια χαρά! Γιατί, όχι;
Είχαμε τόσο ανάγκη να το πιστέψουμε.
Λίγο μετά ήρθε η μεγάλη υποτροπή και στους 11 μήνες από τη διάγνωση έφυγες.
Πονούσες πολύ τις τελευταίες μέρες.
Πολύ γρήγορα φτάσαμε από την ελπίδα, στην απελπισία.
Παρακαλούσαμε μέσα μας να έρθει νωρίς η λύτρωση, να μην υποφέρεις άλλο.

Πέρασε κιόλας ένα χρόνος.
Έλειπα όταν συνέβει.
Το περίμενα, το περιμέναμε όλοι.
Μέσα μου ευχόμουν να συμβεί εκείνες τις μέρες, να αποφύγω τον πόνο, να μην είμαι εκεί την ώρα του σπαραγμού.
Πάλι δειλή, ρε φιλενάδα, ελπίζω να με συγχώρεσες.

Τελικά ο πόνος είναι ο ίδιος, δε γλυτώνεις, δε μπορείς να του κρυφτείς, έρχεται ύπουλα, σε βρίσκει και σε χτυπάει δυνατά, ακόμα και τις πιο ανύποπτες στιγμές.
Έρχεται μαζί με τις τύψεις γι αυτά που δεν έκανες, που δεν είπες, που δε μοιράστηκες.
Έρχεται μαζί με το θυμό, την οργή για την αδικία.

Ελπίζω να είχες δίκιο, να έχεις πάει κάπου καλύτερα, να νιώθεις την αγάπη μας.
Δε σε ξεχνάμε...