Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Ο ξύλινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μου

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Σεπτέμβρης ήταν, πάνε 20 χρόνια.

Μικρό κορίτσι εγώ, στα 18, τσουρουφλισμένη από τη φλόγα του πρώτου έρωτα, στα 19 εσύ, ένα όμορφο, ευγενικό αγόρι, πολύ clean cut για τα επαναστατικά, εφηβικά μου γούστα!

Ήταν φιλία με την πρώτη ματιά!

Θυμάμαι, σου είπα μια βλακεία για τη φωτογραφία μου στο πάσο, αυτοσαρκαζόμενη, ως συνήθως και γελούσες με αυτή, με αυτό το γάργαρο, πηγαίο γέλιο σου, στο λεωφορείο, στο δρόμο προς το δωμάτιό σου, το βράδυ, πριν κοιμηθείς, τα επόμενα χρόνια!

Ήταν το κλικ.

Γίναμε κολλητάρια. Η τότε σχέση μου, ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας, ζήλευε, δυνατά και απροκάλυπτα.

Χώρισα το Πάσχα.

Με ισοπέδωσε.

Γαντζώθηκα από τη φιλία μας.

Ήσουν η ηρεμία μετά την καταιγίδα του δυνατού, πρώτου έρωτα.

Πόσο γελάστηκα…

Όταν έφευγες δεν μου έλειπες, όταν ήσουν εδώ ήταν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα.

Τα χρόνια πέρασαν και γύρισες οριστικά στην πατρίδα σου.

Διοριστήκαμε και έφυγες φαντάρος.

Μετά από λίγα χρόνια ξαναβρεθήκαμε στην πρωτεύουσα.

Επαναθέρμανση της φιλίας μας και σχέδια για ταξίδια.

Εραστές και οι δύο των ταξιδιών, γυρίζαμε τον κόσμο σε 5 λεπτά!

Ταξιδέψαμε αρκετά μαζί, τελικά!

Είδαμε μέρη όμορφα και τόσο διαφορετικά, μοιραστήκαμε στιγμές μοναδικές, μαζέψαμε αναμνήσεις ζωής.

Και τα χρόνια περνούσαν…

Βολευτήκαμε σε μια κατάσταση in transit.

Μαζί, αλλά χώρια, η θάλασσα ανάμεσά μας, η παλίρροια να μας άγει και να μας φέρει.

Σου άρεσε αυτή η κατάσταση. Δεν ήθελες κάτι άλλο κι εγώ πάντα υπάκουα στα δικά σου θέλω και κάπου στο δρόμο έχασα τον εαυτό μου.

Καθησύχαζα τα πιο μεγάλα θέλω μου, έλπιζα και περίμενα κάτι ν’ αλλάξει.

Οι πιο μικρές υποχωρήσεις σου ήταν στα μάτια μου άλματα και μεταμορφωνόμουν, χωρίς να το θέλω σε αυτό που νόμιζα ότι ήθελες να είμαι.

Δεν πέρασα άσχημα μαζί σου.

Περνούσα μόνο κάτι κρίσεις θλίψης και αγανάκτησης όταν με χτυπούσε στο πρόσωπο η αδιαφορία σου, η έλλειψη αποδοχής η σκληρότητα και η ανυποχωρητικότητά σου.

Ποτέ δεν ήξερα τι νιώθεις.

Εγώ, η καλή ψυχολόγος, η έξυπνη, χειραφετημένη γυναίκα, ήμουν τελείως ανήμπορη να σπάσω τον τοίχο που έχεις χτίσει με σπουδή γύρω από την καρδιά σου.

Είναι, αλήθεια, τα συναισθήματά σου, τόσο ρηχά ή μήπως είναι τόσο καλά κρυμμένα που κι εσύ ο ίδιος δε μπορείς να τα βρεις πια;

Μπορεί να μην ήμουν η κατάλληλη, μπορεί να μην ήμουν ικανή.

Αυτό πίστευα και προσπαθούσα να γίνω.

Εστίαζα το πρόβλημα σε μένα και μόνο.

Έκανα και προσπάθειες να φύγω, οι οποίες στέφθηκαν με παταγώδη αποτυχία. Δεν ήμουν έτοιμη.

Πριν 8 χρόνια ο καρκίνος χτύπησε και την δική σου πόρτα.

Έμεινα πλάι σου, μοιράστηκα τον πόνο, τη θλίψη την αγωνία, το άγχος, το θυμό.

Κι αυτά δεν τα εξωτερίκευσες.

Βιαζόσουν να σκουπίσεις κάθε υποψία από δάκρυ, κλείστηκες ακόμα περισσότερο στο καβούκι σου και μόνο η αγανάκτησή μου, εκείνο το Σεπτέμβρη, σε έκανε να μοιάσεις πάλι με αυτόν που ήσουν πριν.

Το ξεπεράσαμε κι αυτό. Αν με άκουγες τώρα, θα αναρωτιόσουν:

«Προς τι ο πληθυντικός; Αρρώστησες κι εσύ;»

Η ειρωνεία ήταν πάντα το αγαπημένο σου σπορ!

Ποτέ δεν με ευχαρίστησες που έμεινα δίπλα σου.

Δεν το ζήτησα, δεν το σκέφτηκα ως τώρα!

Όφειλες να το δείξεις όμως! Ούτε κι αυτό, λοιπόν!

Ίσως αυτό ακριβώς το γεγονός να με πήγε χρόνια πίσω και να με έκανε να μένω σε αυτή τη σχέση, τη λειψή.

Θεωρούσα προδοσία, μικρότητα, εγωισμό, να βάλω τα θέλω μου πάνω από την ανάγκη σου να είμαι κοντά σου.

Όμως δεν μου το ζήτησες, το υπέθετα. Εγώ είχα ανάγκη να πιστεύω ότι με χρειαζόσουν!

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Πέρασαν κι άλλοι Σεπτέμβρηδες…

Και ήρθε ο περυσινός.

Φαινομενικά, τίποτα δεν έμοιαζε αλλαγμένο. Όλα ήταν όπως πριν.

Πήγαμε και ταξίδι στην Ευρώπη, σχεδιάζαμε και τα επόμενα, αλλά ξαφνικά, χωρίς αφορμή, το κύμα της ανικανοποίησης φούντωνε μέσα μου και έπνιξε οτιδήποτε άλλο.

Πέρυσι το φθινόπωρο ένιωσα έτοιμη να φύγω…

Και έφυγα.Έστω κι αν το οριστικό τέλος γράφτηκε μερικούς μήνες μετά.

Ήρεμα, χωρίς υστερίες, χωρίς καυγάδες, χωρίς να το παλέψεις, χωρίς να δείξεις ότι είχες υποψιαστεί την πτώση, τη φθορά, ζήτησες μόνο να μείνουμε φίλοι!

Καμιά έκρηξη, καμιά ρωγμή στον τοίχο σου!

Ακόμα και τότε!

Δε νομίζω ότι μπορούμε να είμαστε ουσιαστικοί φίλοι πια.

Στην αρχή, το πίστεψα κι εγώ και το υποσχέθηκα, μάλιστα!

Όμως έχω αρκετό θυμό, ακόμα, μέσα μου.

Και για τους δυο μας.

Σε λέω «ο συχωρεμένος», αλλά δεν σε έχω ακόμα συγχωρέσει.

Ίσως, κάποτε, όταν συμβεί αυτό να ξαναγίνουμε φίλοι.

Έλεγες ότι τα βαμβακερά, ελαφρά πουλόβερ, για τις πρώτες ψύχρες του Σεπτέμβρη είναι «ξύλινα».

Δεν είναι τα μάλλινα, καλά, ζεστά πουλόβερ.

Έτσι ήταν και η σχέση μας. Ξύλινη!

Μια ξύλινη σχέση για να ησυχάζει τους φόβους μου, για να κοιμίζει τις ανάγκες μου, για να κατευνάζει τις ανασφάλειές μου, για να εξορκίζει τη μοναξιά μου.

Μια σχέση, παγωμένη, άψυχη.

Έφυγες πάλι για ταξίδι.

Το πρώτο μετά το τέλος.

Νόμιζα ότι θα με πείραζε.

Νόμιζα ότι αν συνέβαινε ποτέ αυτό θα σου αφιέρωνα τραγούδια χωρισμού, με λυπημένο τέλος.

«… και δε θα σου λείπω, γιατί θα ‘ναι η ψυχή μου, το τραγούδι της ερήμου, που θα σ’ ακολουθεί…»

Όχι, όμως!

Δε με νοιάζει.

Ανακούφιση αισθάνομαι και αγανάκτηση για τα χρόνια που άφησα να περάσουν.

Θα υποσχεθώ στον εαυτό μου να μην περάσω κανέναν ξύλινο Σεπτέμβρη, πια.

Κάηκε κι αυτός, μαζί με όλα τα άλλα._

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα blogs "αστυνομεύονται" λόγω εκλογών. Δες το άρθρο μου:

www.hellenicdynamism.blogspot.com

Θυμήσου πως με λένε… είπε...

Τρομερό κείμενο...

artou είπε...

όταν δυο άνθρωποι έχουν υπάρξει έρωτικά μαζί μετά δεν μπορούν με τίποτα να κοιταχτούν ξανα φιλικά το έχω βιώσει και εγώ και δεν τα κατάφερα ποτέ πάντα κάτι σε κρατάει και σε εγκλωβίζει.Είναι καλύτερα λοιπόν μετά να μην υπάρχει επαφή να μην τον βλέπεις μήπως καταφέρεις και τον ξεπεράσεις.
Μου θύμησε πάραπολλά η ιστορία αυτή.Αλλά τα λόγια σου είναι πολύ ήρεμα και γλυκά γι αυτό τον άνθρωπο το οποίο σημαίνει οτι από τη καρδιά σου δεν θα φύγει ποτε.Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα είναι πάντα εκεί.
Να σαι καλά που μου θύμισες να ανοίξω το μπαουλάκι της καρδιά μου.

καλήμέραααααα

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΠONAEI!!!!!!!

ΜΑΚΡΙΑ...ΜΑΚΡΙΑ...ΜΑΚΡΙΑ!!!!
Γλαρένιες αγκαλιές

Swell είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Swell είπε...

Η αμοιβαία συμπεριφορά, μόνο αυτή, κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Ακόμη και η πιο αρνητική εμπειρία αφήνει κάτι θετικό: Τη γνώση να μη κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη. Χαιρετίσματα στο μακαρίτη και νάσαι πάντα καλά!

Πίκος Απίκος είπε...

Κάθε τέλος και μια καινούρια αρχή. Παθαίνουμε, μαθαίνουμε και προχωράμε δυνατότεροι...

Υπέροχο και "γενναίο" κείμενο.

Να σαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Τι απιστευτο κειμενο ηταν αυτο βρε Ενεσουλα,και με τη συγκεκριμενη μουσικη απο πανω,ειχα ανατριχιασει.Να θυμασαι παντως πως "οτι δε μας σκοτωνει μας κανει πιο δυνατους".Μπορει να μην το ειπα εγω αλλα τουλαχιστον προσπαθω να το εφαρμοσω και να το μεταλαμπαδευσω και στους αλλους.

Ανώνυμος είπε...

btw sorry εγω ημουν πριν αλλα ξεχαστηκα και εγραψα αλλο ψευδωνυμο:)

KitsosMitsos είπε...

Όμορφα είναι. Και όταν τα ζεις από μέσα και σαν αναμνήσεις. Τουλάχιστον τα έζησες. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό...

tzonakos είπε...

"Μακαρίτη" τον είπε o swell...
Πωπω φιλλλαράκι αμα διαβάζεις αυτό μιλάμε, i'm so sorry μιλλλάμε, σε στόλισε κανονικά η Ενεση.
Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε μια σχέση ερωτική, ειναι να ειρωνευτείς το ταίρι.
Ουτε το να κερατώσεις, ούτε να θυμάωσεις, δεν ειναι τόσο τιποτένια όσο το να ειρωνευτείς εκείνη/ον που θα πρεπε να σε τιμάει να ναι μαζι σου.
Εκτός κι αν ηταν απλα στην κοσμάρα του ο μίστερ μακαρίτης.
Εντάξει, πονεμένη γραφή αλλα είναι προφανές οτι ήθελες να τα πείς αυτά, ακόμα κι αν δεν τα ιάβαζε κανείς, ακόμα κι αν τα διάβαζε εκείνος που ωστόσο δεν εχεις αρκετή κακία να τον μισήσεις.
Ας ειναι οι Σεπτέμβρηδες αλλιώς, ας ειναι απο άλλο υλικό, όχι ξύλο.

Skouliki είπε...

πολυ ωραιο το κειμενο ..η ιστορια ..η αφηγηση ..
μην θεωρεις τον Σεπτεμβρη ξυλινο γιατι τοτε εμεις γεννηθηκαμε σε ξυλινη εποχή ?? δεν ακουγεται καλο..

καλυτερα να σκεφτεσαι οτι η εκκαθαριση των ξυλινων Σεπτεμβρηδων σε εκανε open στους υπολοιπους ανθισμενους μηξυλινους μηνες

το φτυαράτσι είπε...

Aχ τι ωραίο το post σου...Με συνεπήρε...ένιωθα και εγώ ηρωίδα που παρακολουθούσε από μακρια τα γεγονότα!Την κουληνύχτα μου!

Ανώνυμος είπε...

Αρχικά τράβηξε την προσοχή μου ο πίνακας, σε συνδιασμό με το Σωκράτη. Έπειτα, το κείμενο με άρπαξε, με τράβηξε ως το τέλος της σελίδας μονομιάς! Κάπου στη μέση ... πήρα μια ανάσα και συνέχισα ως το τέλος, αυτό το τέλος που ορίζει μια αρχή για σένα. Χαίρομαι πολύ γι 'αυτό ενεσούλα, πολύ.
sokin

[tzonako, έτσι κι αλλιώς η ζωή ξύλινη είναι]

Ενεσούλα είπε...

Eυχαριστώ για τα όμορφα σχόλιά σας.
Αρχικά, δεν ήθελα να το σχολιάσω αυτό το ποστ.
Είναι πολύ προσωπικό ( και, ναι Τζονάκο μου, πονάει, ακόμα) και ήδη το σκέφτηκα αρκετά για το αν ήθελα να το αναρτήσω.
Το έβαλα τελικά (γενναία, λες Πίκο μου;!) ίσως γιατί ήθελα να το βγάλω από μέσα μου, ίσως γιατί ήθελα να παραδειγματιστούν άλλοι, να μάθουν από τα δικά μου λάθη.
Δε μου φταίει ο Σεπτέμβρης, φυσικά.
Είναι ένας μήνας που αγαπώ πολύ.
Ένας μήνας ανασύνταξης δυνάμεων και αλλαγών.
Μια τέτοια αλλαγή εύχομαι για όλους μας, μια αλλαγή προς το καλύτερο, ένα βήμα πιο κοντά στα δικά μας θέλω.

Καλό ξημέρωμα...

KitsosMitsos είπε...

Όταν μοιράζεσαι, εξωτερικεύεις τον πόνο, μπορείς να τον δεις από απόσταση και να τον κρίνεις καλύτερα. Και ίσως δεις ότι δεν αξίζει να σε πονάει τόσο, ίσως σου φανεί τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος ή τόσο μακρινός. Ίσως...

tzonakos είπε...

Ξύλινη ζωη ε ;
Χτύπα ξύλο.
Εγω ξέρω οτι τα χρόνια που περνάνε, πίσω δεν γυρίζουνε. Μόνο να κοιτάξεις πίσω μπορείς, ενω την ίδια στιγμή πρέπει να προχωράς μπροστά.
Και δεν κατάλαβα γιατι "ξύλινος" ο Σεπτέμβρης. Μπορεί να φέρνει αναμνήσεις κακες, σπατάλημα ζωής, αλλα ο χρόνος έχει άλλους 11 μήνες και θα τους ζήσουμε γιατι έχουμε αυτη την υποχρέωση στον εαυτό μας και σε όσους αγαπάμε και αυτονόητα ανταποδίδουν αγάπη.
Στην τελική αμα μεγαλώνεις, δεν εχεις άλλοθι. Εισαι ενήλικας και παίρνεις την ευθύνη των επιλογών σου.

kat. είπε...

εσύ να είσαι καλά!!!


υγ. και ο σεπτέμβρης είναι ο καλύτερος μήνας ever!

Δημήτρης είπε...

Φανταστικό κείμενο με φοβερή έκρηξη συναισθημάτων. Πρέπει να έχει μεγάλη δύναμη μέσα σου για να γράψεις κάτι τόσο προσωπικό με τόση ηρεμία. Ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή στην ζωή μας είναι ο μήνας που αφήνεις πίσω το ξέγνοιαστο καλοκαίρι και προσγειώνεσαι στην καθημερινότητα.Καλή δύναμη και καλή αρχή από εδώ και πέρα...

Εφιάλτης είπε...

Ενεσούλα προσκυνάμε, πιστεύω πως αυτό που αισθανόσουνα το περιέγραψες με τον καλύτερο τρόπο.:-)

Skouliki είπε...

καλημερααααααααααα

σκεφτομαι να γιορταζουμε τον Σεπτεμβρη μια νεα γιορτη με την ονομασια ¨" Η ξύλινη γόβα της Αναγέννησης "

λέμε τωρα ... και καμια μαλακια να παιρναει η ωρα καλε ε!!

Ενεσούλα είπε...

@Kitsosmitsos, ίσως... κάποτε...

@Τζονάκο, προσωπικά, αναγνωρίζω τις ευθύνες και τα λάθη μου και δε χρησιμοποιώ, φυσικά τον υπέροχο Σεπτέμβρη ή οτιδήποτε άλλο ως άλλοθι, θα ήταν γελοίο.
Και δεν κατηγορώ κανέναν για τις επιλογές μου.
Ελπίζω αυτό το κείμενο να μην ήχησε στα αυτιά σας ως "κατηγορώ", μια καταγραφή συναισθημάτων και σκέψεων έκανα για ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

@Εφιάλτη μου, Κατ. μου, σας ευχαριστώ.

@Γκρινιάρη, καλώς ήρθες. Με βρήκες σε στιγμή αξιολογησης και ανασύνταξης δυνάμεων, πραγματικά.

@Σκουλικάκι,παιχνιδιάρικο, φοβάμαι γι αυτή την γιορτή, να μην κάψουμε τη γόβα, μαζί με τα υπόλοιπα "τακούνια της κολάσεως" όπως έλεγα σε κάποιο παλιότερο ποστ μου!!!:Ρ

Ανώνυμος είπε...

Κάποιος/α, κάπου, κάπως ανακαλύπτει μέσα απο το κείμενο σου Ενεσούλα στιγμές του δικού του/ης εαυτού...

Ανασύνταξη και βουρρρρρρ