Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Νοσταλγικό...


Με αφορμή τα πρόσφατα γενέθλιά μου, θυμήθηκα ένα μέηλ, από εκείνα που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό που μιλάει για τα παιδικά χρόνια, εμάς των "μεγαλοκοπέλων" του μπλόγκινγκ!:Ρ
Είναι πολύ όμορφο και νοσταλγικό και το παραθέτω λοιπόν, με τα σχόλιά μου σε ροζ.

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980.

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε
να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. (και να περιμένουμε κάθε Σάββατο 9μμ να δούμε την Ελληνική ταινία)
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και
αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι
(seat 127, για την ακρίβεια) και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε
πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, (εξ' ου και τα σημάδια στα γόνατα) κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς
μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το
πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.

(Οι μαμάδες έβγαιναν και φώναζαν το όνομά μας στη γειτονιά)

Λέγαμε ψέμματα οτι πάμε με το ποδήλατο κάπου στη γειτονιά και τρέχαμε
σε χίλια δυό μέρη να προλάβουμε μην αργήσουμε. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε
κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε.. Η φέτα ψωμί με μερέντα ή βιτάμ με ζάχαρη ήταν τόσο νόστιμα!!
Τρώγαμε γλυκά
(και μετρούσαμε τα παγωτά που τρώγαμε κάθε καλοκαίρι, ποιος θα φάει τα περισσότερα) και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν
μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
(Όπως και μπάνιο με ξύδι, μετά από αλλεπάλληλες επιθέσεις των κουνουπιών) Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
(Όταν όμως βγήκε το βίντεο το τσακίσαμε σαββατοκύριακα και αργίες και είδαμε ό,τι ήταν διαθέσιμο)
Εμείς είχαμε φίλους.
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
Καμιά φορά δεν
κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
(Έτσι έπαθα Ηπατίτιδα Α στο δημοτικό)
Κυνηγούσαμε σαύρες και
πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
(Μπρρρ, το έκανα κι αυτό με ένα μεγάλο μου ξάδερφο και παρ' ολίγο να χτυπήσουμε μια γριούλα. Τρόμαξα τόσο πολύ! Από τότε μισώ τα όπλα) Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
(Και στα αγγλικά με το λεωφορείο και με τα πόδια στο σχολείο, στο κολυμβητήριο, δεν περίμενε κανείς γονιός έξω ακριβώς από την πόρτα με το αυτοκίνητο)

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
(Τα μπάνια τα μετρούσαμε επίσης, ευλαβικά! Έχω και σγουρό μαλλί και γινόμουν σαν το αραπάκι)
Φτιάχναμε όμως φανταστικά
κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ενα μήνα πηγαίναμε οπωσδήποτε διακοπές στα χωριά, συνήθως τον Αύγουστο και εκεί υπήρχαν παππούς και γιαγιά και ένα σωρό ξαδέρφια και φίλοι.
(Βαρεμάρα τις πιο πολλές φορές με τη γιαγιά να απαιτεί τα κορίτσια να καθόμαστε ήσυχα και να κεντάμε κι εμείς να θέλουμε να το σκάσουμε και να τρέχουμε με τ'αγόρια, ν'ανεβαίνουμε στα δέντρα και να πιάνουμε τζιτζίκια)

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι
(ναι, το θυμάμαι αυτό στο δημοτικό, τι τρεχάλα να ξεφύγουμε!), όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Στα πάρτυ περιμέναμε πως και πως να μπουν τα blues για να μυρίσουμε το
κοριτσίστικο άρωμα θηλυκού (τ 'αγόρια πάλι δε μυριζαν και τόσο ευχάριστα). Τα κορίτσια είχαν την αγωνία ''τι θα φορέσω στο πάρτυ", άραγε ο τάδε θα μου ζητήσει να τα φτιάξουμε;'', "αν με φιλήσει, τι να κάνω;".

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα
σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα, δεν ξέρουν τι θέλουν, τα έχουν κάνει όλα από τα 15 και τους χρειάζεται ένας ψυχολόγος σε μόνιμη βάση.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...

Αυτά έλεγε το μέηλ και πάνω κάτω έτσι είναι.
Δε θέλω να είμαι τόσο απαισιόδοξη για τις νεότερες γενιές, αλλά σίγουρα αυτά τα παιδικά χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, με τα καλά τους και τα κακά τους...

9 σχόλια:

seaconfused είπε...

Ααααχχχχ, τι ωραία χρόνια.
Ούτε στεναχώριες, ούτε έγνοιες, μόνο το σχολείο είχαμε να μας ταλαιπωρεί (έτσι το βλέπαμε τότε).
Τώρα κλάφτα Χαράλαμπε :P

Καλή εβδομάδα ζουζούνα :)

Πίκος Απίκος είπε...

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι είναι δύσκολο να κάνεις κρίσεις για τέτοια πράγματα ειδικά σε βάθος χρόνου. Πως μπορώ να πω ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα τότε απλά και μόνο επειδή για εμάς ήταν φυσιολογικά; Μπορώ να μπω στη θέση ενός σημερινού παιδιού και πως μπορώ να ισχυριστώ ότι "εγώ περνούσα καλύτερα;".

Ο σημερινός 30+ όλα τα βλέπει με το πρίσμα του νυν ή μελλοντικού γονιού και τα άγχη που περιλαμβάνει μια τέτοια ευθύνη, όχι με τη φρέσκια ματιά ενός παιδιού.

Το μόνο που είναι απόλυτα σωστό, για εμένα, είναι ότι τότε μεγαλώναμε σε ένα πολύ ασφαλέστερο μικρόκοσμο και είχαμε μεγαλύτερη ουσιαστική ελευθερία κινήσεων. Αντίθετα τα σημερινά παιδιά είναι πολύ πιο περιορισμένα στις κινήσεις τους αλλά έχουν βρει τους μηχανισμούς τους να αντιπαρέρχονται είτε μέσω της τεχνολογίας είτε αλλιώς.

Όπως και να χει αυτό το ποστ (το χα διαβάσει και παλιότερα νομίζω) μας γέμισε όμορφες εικόνες από το παρελθόν:).

armiagr είπε...

Πολύ όμορφα όλα αυτά.Διαβάζοντας την κάθε γραμμή,στο μυαλό μου ερχόταν μία εικόνα της δικής μου παιδικής ηλικίας.
Πάντως έχω να κάνω μία παρατήρηση.Εγώ γεννήθηκα αρκετά μετά το 1980,κι όμως τα πράγματα πάλι τα ίδια ήταν.Αλίμονο στις σημερινές γενιές...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

ria είπε...

μια χαρά περνάγαμε, μπαίναμε επιμελητές μαζί με το αίσθημα, πιανόμασταν χεράκι χεράκι στα διαλείμματα, δεν αντιγράφαμε, παίζαμε στο δρόμο και στο δρόμο μάθαμε ποδήλατο πέφτοντας και γελώντας μαζί μας όλη η παρέα!

πω πω, τι μου θύμισες βρε ενεσούλα!

♥ Palirroia ♥ είπε...

Όσο διάβαζα την ανάρτηση και ειδικά τα σχόλια σου ενεσουλα μου συγκινήθηκα και νοστάλγησα τα παιχνίδια στις αλάνες, τις ξένοιαστες καλοκαιρινές διακοπές, τα παγωτά, το ποδήλατο μου,τα φλερτακια .......άλλα μετά ο πικος με έφερε στη πραγματικότητα και σκέφτηκα ότι άλλη εποχή τότε με τα θετικά και τα αρνητικά της και άλλη εποχή τώρα ......μπορεί η γενιά 80+ να μην έζησαν αυτά που ζήσαμε εμείς, μπορεί να είναι πιο καλομαθημένα και προστατευμένα αλλά άλλαξαν και οι συνθήκες και έπρεπε να βαδίσουμε ανάλογα.....
κάθε εποχή έχει τα δικά της

anemona είπε...

Καλησπέρα
Επισκέπτομαι πολύ συχνά το blog σου..
Εργάζομαι σε ίδιο χώρο με σένα..(δεν είμαι νοσηλεύτρια)…
Αλλά έχω αδελφή.. νοσηλεύτρια…
Χρόνια πολλά καλά και ευτυχισμένα…
….και μένα σαν μεγαλοκοπέλα.. με αγγίζει η ανάρτηση σου..

Ενεσούλα είπε...

Είδατε;
κι εγώ κάπως έτσι ένιωσα διαβάζοντάς το, γλυκά και νοσταλγικά για μια εποχή αθωότητας που έχει περασει.
Φυσικά συμφωνώ με το @Πικουλίνι μου και την @Παλίρροιά μου, αν δεν ταιριάζαμε...
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη, να μην είμαστε απόλυτοι, ούτε κολλημένοι στο παρελθόν.
Ποιος είπε ότι τότε ήταν όλα ρόδινα και τώρα μαύρα;
Προχωράμε και αν αξιωθώ να κάνω παιδιά (ε, Πίκο μου;) θα τα μεγαλώσουμε όσο πιο σωστά κρίνουμε και μπορούμε με τα σημερινά δεδομένα.

Unknown είπε...

Ενεσουλα μου γεια σου, πολυ συγκινηθηκα με τα γραφομενα σου γιατι εκανα τον χρονο πισω και ειδα τον εαυτο μου νε μεγαλωνει ετσι, ηρεμ και απλα, και απο τα 3 παιδια μου ,οι δυο μεγαλοι πριν το 198ο ετσι μεγαλωσαν,ενω ο τριτος που τωρα ειναι 17 ειναι ο ακριβης χαρακτηρισμος του σημερινου εφηβου που σε λιγο θα θελει ψυχιατρο, και λυπαμαι πολυ γιατι χανονται τα ωραια χρονια.Νασαι καλα