Νοσταλγικό...

Με αφορμή τα πρόσφατα γενέθλιά μου, θυμήθηκα ένα μέηλ, από εκείνα που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό που μιλάει για τα παιδικά χρόνια, εμάς των "μεγαλοκοπέλων" του μπλόγκινγκ!:Ρ
Είναι πολύ όμορφο και νοσταλγικό και το παραθέτω λοιπόν, με τα σχόλιά μου σε ροζ.

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980.

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. (και να περιμένουμε κάθε Σάββατο 9μμ να δούμε την Ελληνική ταινία)
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι (seat 127, για την ακρίβεια) και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, (εξ' ου και τα σημάδια στα γόνατα) κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.
(Οι μαμάδες έβγαιναν και φώναζαν το όνομά μας στη γειτονιά)

Λέγαμε ψέμματα οτι πάμε με το ποδήλατο κάπου στη γειτονιά και τρέχαμε σε χίλια δυό μέρη να προλάβουμε μην αργήσουμε. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε.. Η φέτα ψωμί με μερέντα ή βιτάμ με ζάχαρη ήταν τόσο νόστιμα!!
Τρώγαμε γλυκά (και μετρούσαμε τα παγωτά που τρώγαμε κάθε καλοκαίρι, ποιος θα φάει τα περισσότερα) και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
(Όπως και μπάνιο με ξύδι, μετά από αλλεπάλληλες επιθέσεις των κουνουπιών) Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
(Όταν όμως βγήκε το βίντεο το τσακίσαμε σαββατοκύριακα και αργίες και είδαμε ό,τι ήταν διαθέσιμο)
Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
(Έτσι έπαθα Ηπατίτιδα Α στο δημοτικό)
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
(Μπρρρ, το έκανα κι αυτό με ένα μεγάλο μου ξάδερφο και παρ' ολίγο να χτυπήσουμε μια γριούλα. Τρόμαξα τόσο πολύ! Από τότε μισώ τα όπλα) Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
(Και στα αγγλικά με το λεωφορείο και με τα πόδια στο σχολείο, στο κολυμβητήριο, δεν περίμενε κανείς γονιός έξω ακριβώς από την πόρτα με το αυτοκίνητο)

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
(Τα μπάνια τα μετρούσαμε επίσης, ευλαβικά! Έχω και σγουρό μαλλί και γινόμουν σαν το αραπάκι)
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ενα μήνα πηγαίναμε οπωσδήποτε διακοπές στα χωριά, συνήθως τον Αύγουστο και εκεί υπήρχαν παππούς και γιαγιά και ένα σωρό ξαδέρφια και φίλοι.
(Βαρεμάρα τις πιο πολλές φορές με τη γιαγιά να απαιτεί τα κορίτσια να καθόμαστε ήσυχα και να κεντάμε κι εμείς να θέλουμε να το σκάσουμε και να τρέχουμε με τ'αγόρια, ν'ανεβαίνουμε στα δέντρα και να πιάνουμε τζιτζίκια)

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι (ναι, το θυμάμαι αυτό στο δημοτικό, τι τρεχάλα να ξεφύγουμε!), όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Στα πάρτυ περιμέναμε πως και πως να μπουν τα blues για να μυρίσουμε το κοριτσίστικο άρωμα θηλυκού (τ 'αγόρια πάλι δε μυριζαν και τόσο ευχάριστα). Τα κορίτσια είχαν την αγωνία ''τι θα φορέσω στο πάρτυ", άραγε ο τάδε θα μου ζητήσει να τα φτιάξουμε;'', "αν με φιλήσει, τι να κάνω;".

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα, δεν ξέρουν τι θέλουν, τα έχουν κάνει όλα από τα 15 και τους χρειάζεται ένας ψυχολόγος σε μόνιμη βάση.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Αυτά έλεγε το μέηλ και πάνω κάτω έτσι είναι.
Δε θέλω να είμαι τόσο απαισιόδοξη για τις νεότερες γενιές, αλλά σίγουρα αυτά τα παιδικά χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, με τα καλά τους και τα κακά τους...