Η ζωή μου με τον δακτύλιο

Πάντα ήμουν παχύσαρκη.
Γλυκιά, χαριτωμένη και στρογγυλούλα.
Πάντα με ενοχλούσε αυτό.
Για πολλά χρόνια είχε επηρεάσει σημαντικά και την ερωτική, σεξουαλική μου συμπεριφορά.
Άργησα πολύ να καταλάβω ότι οι άλλοι παίρνουν αυτό που τους πουλάς και σε αντιμετωπίζουν ανάλογα με το πως εσύ βλέπεις τον εαυτό σου.
Όπως και να έχει, ως νοσηλεύτρια που στην αρχή της καριέρας μου ήμουν σε χειρουργική κλινική που ασχολούνταν και με χειρουργική της παχυσαρκίας, φλέρταρα για χρόνια με την ιδέα να υποβληθώ σε μια τέτοια επέμβαση, για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας μου, που μπορεί να μη μου δημιουργούσε ακόμα προβλήματα υγείας, με δυσκόλευε πολύ όμως σε κοινωνικό, ερωτικό και ψυχολογικό επίπεδο.
Δύο στοιχεία ήταν αποτρεπτικά: Το ότι δεν ήμουν στην κατηγορία της νοσογόνου παχυσαρκίας, αν και ο Δείκτης Μάζας Σώματός μου ήταν κοντά στο όριο και ο φόβος για τις επιπλοκές της επέμβασης, καθώς και πολλά είχαν δει τα μάτια μου (καλύτερη η άγνοια σε τέτοιες περιπτώσεις) και όλα τα στραβά συμβαίνουν σε αυτόν ακριβώς που θες να προσέξεις!
Έτσι, συνέχισα να προσπαθώ να χάσω βάρος με δίαιτες, ισορροπημένες και παράλογες, σε ινστιτούτα αδυνατίσματος, ακόμα και με χάπια.

Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά το γνωστό φαινόμενο "γιο-γιο", όπου το παχύσαρκο άτομο χάνει βάρος και μετά το ανακτά όλο και λίγο παραπάνω κ.ο.κ.

Το καλοκαίρι του 2007, χωρισμένη από έναν άντρα που με καταπίεζε φοβερά σε αυτό το θέμα αποφάσισα να αντιμετωπίσω δραστικά το θέμα της παχυσαρκίας μου, πριν ξεκινήσουν οι βλαβερές συνέπειες για την υγεία μου. Το αποφάσισα για μένα και μόνο, για να νιώσω όμορφη, ποθητή, να φοράω τα ρούχα που θέλω, να γουστάρω τον εαυτό μου.
Πριν το χειρουργείο γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε και έχουμε μια υπέροχη σχέση με το φανταράκι μου, που εκπλήρωσε μεταξύ άλλων ένα όνειρο που πάντα είχα:
Να αγαπηθώ γι αυτό που πραγματικά είμαι, κάτω από τα παραπάνω μου κιλά, πέρα από το σαρκίο που με περιβάλλει. Αυτός είναι ένας από τους λόγους κάνουν αυτό τον άντρα πολύ ξεχωριστό στην καρδιά μου και ακατόρθωτο να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν!

Στις 23/11/2007 υποβλήθηκα σε χειρουργική επέμβαση τοποθέτησης Ρυθμιζόμενου Γαστρικού Δακτυλίου, για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας. Λόγω διαφόρων διαδικαστικών θεμάτων με την ασφάλεια του Δημοσίου κτλ καθυστέρησα 4 μήνες από τότε που πρωτοπρογραμματίστηκα και εντωμεταξύ πάχυνα λίγο ακόμα.
Ήμουν 109 κιλά, με ύψος 1,63 και ΔΜΣ=40,9, είχα πια περάσει δλδ το όριο και ήμουν νοσογόνα παχύσαρκη.
Λόγω της ηλικίας μου και της καλής γενικής μου κατάστασης, χωρίς προβλήματα υγείας, είχα πολύ μικρές πιθανότητες επιπλοκής.
Και όλα πήγαν καλά.

Η επέμβαση είναι ολιγόλεπτης διάρκειας, απλή για κάποιον με πείρα στην τεχνική της και γίνεται λαπαροσκοπικά, δλδ χωρίς τομή.
Η νοσηλεία μου κράτησε λίγες ώρες και η μετεγχειρητική μου πορεία ήταν ομαλή.
Είχα τη βοήθεια και την αμέριστη συμπαράσταση της οικογένειας και του αγαπημένου μου, αλλά από τη δεύτερη κιόλας μέρα, αν εξαιρέσεις λίγο πόνο, αισθανόμουν μια χαρά.
Την πρώτη εβδομάδα τρεφόμουν με υγρά, ακολούθως για 3 εβδομάδες με αλεσμένα και μετά, σιγά σιγά πέρασα σε πιο φυσιολογικό διαιτολόγιο.

Ο δακτύλιος ρυθμίζεται εξωτερικά και μου τον έχουν σφίξει ήδη 3 φορές ως τώρα. Δε θα τον ξανασφίξουμε, μου είπε ο γιατρός μου, ο καθηγητής Κος Γιάννης Μελισσάς, στον οποίο οφείλεται η επιτυχής έκβαση της επέμβασης και τον ευχαριστώ για όλα.

Σε δύο μέρες κλείνω ένα χρόνο. Έχω χάσει λίγο πάνω από 30 κιλά και απέχω λιγότερο από 15 για τον τελικό μου στόχο, που είναι τα 65 κιλά.
Τώρα πια η απώλειά μου είναι πολύ μικρή μηνιαίως αλλά δε βιάζομαι.
Είμαι, ήδη, αρκετά ικανοποιημένη με τ'αποτελέσματα.
Η ζωή με το δακτύλιο δεν είναι εύκολη διατροφικά.

Δεν υπάρχει εκείνο το μαγικό κουμπάκι που θα σε κάνει ξαφνικά αδύνατο.
Υπάρχουν κανόνες που οφείλει κάποιος ν'ακολουθήσει για να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Υπάρχουν δυσκολίες στην επιλογή των γευμάτων, προβλήματα πέψης, διαταραχές στη λειτουργία του εντέρου.
Πρέπει να μασάς καλά και να τρως αργά, διαφορετικά πνίγεσαι και αυτό, η λαίμαργη Ενεσούλα δεν το έχει καταφέρει ακόμα , 1 χρόνο μετά!
Μετά από λίγους μήνες πρέπει να υπάρχει και συστηματική άσκηση, για βοήθεια στην απώλεια και σύσφιξη του σώματος.

Έχω περάσει από διάφορα στάδια, απογοήτευσης για την αργή απώλεια, θυμού όταν δε μπορώ να φάω συγκεκριμένες τροφές, ενοχής γιατί έφαγα παγωτό, ενώ δεν έπρεπε.
Ποτέ όμως, ούτε μια στιγμή, δε μετάνοιωσα για την απόφασή μου.
Ο δακτύλιος είναι η δικλείδα ασφαλείας μου ότι δε θα ξαναπαχύνω, ότι θα παραμείνω σε επίπεδα ασφαλείας για την υγεία μου, ότι θα συνεχίσει να μου αρέσει ο κομψός μου εαυτός, ότι θα φοράω τα ρούχα που θέλω, ότι θα είμαι ποθητή στον αγαπημένο μου (ακόμα κι αν εκείνος δε έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα).


Οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν αντίθετοι στην απόφασή μου να χειρουργηθώ για την παχυσαρκία.
Το λάθος που κάνουμε όλοι είναι να μην αντιμετωπίζουμε την παχυσαρκία ως ασθένεια, που πραγματικά είναι.
Πίστευαν ότι είναι επικίνδυνο, ακόμα και ότι μπορεί, η απώλειά βάρους, να επηρεάσει αρνητικά το χαρακτήρα μου, να αλλάξει τη σχέση μου μαζί τους!
Αν είναι δυνατόν!
Σήμερα, 31 κιλά ελαφρύτερη, όλοι ξέρουν ότι είμαι η ίδια Ενεσούλα που ήμουν πάντα, απλά πιο σίγουρη για την εξωτερική μου εμφάνιση, υγιής, δυνατή και έτοιμη να συνεχίσω να προσπαθώ για τον τελικό μου στόχο.
Έχω δρόμο ακόμα...

Δεν ήμουν σίγουρη μέχρι πριν λίγες μέρες ότι ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τέτοια προσωπικά δεδομένα. Δεν ήθελα, ίσως, να σας καταρίψω και το μύθο της σέξυ νοσοκόμας, για όσους δε με ξέρουν προσωπικά. Νίκησε η νοσηλεύτρια μέσα μου που φώναζε ότι και ένας άνθρωπος μόνο να επηρεαστεί από αυτό το ποστ και να προσπαθήσει ν'αλλάξει τη ζωή του, θα είναι κέρδος.
Σκέφτηκα και για το αν θα έπρεπε να σας δείξω φωτογραφίες μου αλλά θα φαινόταν λίγο σα φτηνή διαφήμιση κέντρου αδυνατίσματος και δε θα πρόσφερε κάτι ουσιαστικό, οπότε δεν βάζω.

Το σλόγκαν της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας για το 2008 είναι:
Βάλτε χρόνια στη ζωή σας και ζωή στα χρόνια σας
Αυτό προσπαθώ κι εγώ να κάνω....