Τρίτη 6 Μαΐου 2008

"Στην Απέξω"

Το τηλέφωνο χτύπησε μανιασμένα στις 5 το πρωί.
Με την καρδιά μου να χτυπά ξέφρενα τρομαγμένη, απάντησα.
Ήταν η μαμά: "Η γιαγιά μπήκε στην εντατική. Πολυοργανική ανεπάρκεια είπαν, δεν κατάλαβα καλά, αλλά είναι σοβαρά. Πάρε το θείο Γιάννη και την αδερφή σου και ελάτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε! Τη θεία Όλγα την πήρα ήδη. Έρχεται με το πρώτο αεροπλάνο! "
Αγουροξυπνημένη και σε σύγχιση πήρα τα τηλεφωνήματα που έπρεπε και ετοιμάστηκα στα γρήγορα. Μα καλά, πως έγινε; Η γιαγιάκα είχε μόνο μια πνευμονία και την πρόσεχε η μαμά στο νοσοκομείο, τι άλλαξε από χθες το βράδυ;

Στο νοσοκομείο βρέθηκα και με τους υπόλοιπους. Η μαμά άυπνη, κουρασμένη και στενοχωρημένη, μου φάνηκε να έχει γεράσει 10 χρόνια, αλλά παραδόξως δυνατή, μας οργάνωσε:
"Εσύ στην κλινική να μαζέψεις τα πράγματα, η Μαρίνα στο κυλικείο για καφέδες, Γιάννη μείνε εδώ, σε λίγο θα μας φωνάξουν οι γιατροί να μας ενημερώσουν."
Η ώρα περνάει και δεν μας φωνάζουν. Άνθρωποι ντυμένοι στα λευκά, στα πράσινα, στα γαλάζια περνούν βιαστικά από μπροστά μας, αλλά κανείς δεν μας δίνει σημασία.
Τολμώ να ρωτήσω έναν κύριο με πράσινα: "Δεν ξέρω κοπελιά, είμαι μεταφορέας του χειρουργείου."Είπε κάπως συγχισμένος. Που να το ξέρω; Το γράφει στο κούτελο;

Μετά από αρκετή, σπαστική αναμονή βγαίνει κάποια γιατρός, μας βάζει σε ένα γραφείο και μας ανακοινώνει τα δυσάρεστα: Η γιαγιάκα μου είναι πολύ άσχημα, είναι θέμα ωρών, πολύ λίγες ελπίδες για ανάκαμψη, να μην απομακρυνθούμε, να αφήσουμε τηλέφωνα...
Ο θείος κάνει μια χαζή ερώτηση, η γιατρός δε θυμώνει αλλά με ψυχρό τρόπο του κόβει τις ελπίδες. Άραγε πως νιώθει όταν ανακοινώνει στους συγγενείς ότι ο άνθρωπός τους πεθαίνει;
Φαίνεται απόμακρη και επαγγελματίας αλλά τα μάτια της δείχνουν συμπόνια.
Η μαμά και ο θείος μπήκαν να την δουν λίγο, μόνο για ένα λεπτό, λόγω του ακατάλληλου της ώρας. Βγήκαν δακρυσμένοι. Τη χάνουμε, είπαν.
Μένουν στο νοσοκομείο κι εμείς οι υπόλοιποι ξεκινάμε καθυστερημένοι για τις δουλειές μας. Θα μας ειδοποιήσουν αν συμβεί κάτι, αλλιώς θα έρθουμε το απόγευμα, 6 και μισή, επισκεπτήριο κι ενημέρωση, μισή ώρα μόνο!
Η μέρα περνάει χωρίς νέα από την εντατική, μιλάω με τη μαμά συχνά, είναι καθισμένη σε μια καρέκλα στο σαλονάκι, με άλλους συγγενείς, ήπιε 3 καφέδες, έφαγε κι ένα σάντουιτς, καλά είναι λέει, δεν την πιστεύω.
6 η ώρα είμαστε πάλι εκεί, όλοι μαζεμένοι. "Νωρίς ήρθατε", λέει μια κυρία. "Συνήθως μας βάζουν μετά τις 7!"
"Ναι, αλλά μας είπαν 6:30", λέω εγώ.
"Ναι, αλλά όλο και κάτι έχουν να κάνουν και καθυστερούν. Εισαγωγές, ακτινογραφίες, χειρουργεία, όλα την ώρα του επισκεπτηρίου συμβαίνουν! Εμάς, που ξεροσταλιάζουμε απέξω δε μας σκέφτονται; 20 μέρες έχω τον άντρα μου μέσα με αναπνευστικό!"
"Εγώ νομίζω ότι το κάνουν επίτηδες" είπε ένας κύριος. "Είναι σαδιστές!"
Η συζήτηση άναψε για τα καλά. Άλλοι υποστήριζαν και άλλοι κατηγορούσαν το προσωπικό της εντατικής.
"Τρέχουν όλη μέρα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν τους αγαπημένους μας. Είναι πολύ λίγοι. Χαμογελούν και λένε ένα καλό λόγο όταν μπορούν. Κουράζονται. Νοιάζονται...", έλεγαν οι μεν.
"Είναι όλη τη μέρα στα τηλέφωνα και για διάλειμμα. Δεν νοιάζονται. Γελούν με τον πόνο μας. Μας ειρωνεύονται και είναι αγενείς. Αγνοούν τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ασθενών...", υποστήριζαν οι δε.
Εγώ δεν έχω άποψη, αλλά τείνω προς την πλευρά των υποστηρικτών. Οι άλλοι μου φάνηκαν υπερβολικοί και εμπαθείς. Ίσως η κούραση και η στενοχώρια να τους οδήγησε εκεί.
Με αυτά και μ' αυτά πέρασε η ώρα και 6:40 ("πώς το πάθανε;" μουρμούρισε ο γκρινιάρης) ήρθε μια κυρία και μας έβαλε στο χώρο της εντατικής.
"Βάλτε την ποδιά που γράφει τ' όνομα του ασθενή σας, αυτά εδώ τα ποδονάρια στα παπούτσια σας, ένας - ένας παρακαλώ και πλύντε τα χέρια σας μόλις μπείτε και όταν βγαίνετε. Μην καθυστερείτε, να μπουν όλοι."

Hospital
Ήρθε και η σειρά μου. Ζαλάδα μου ήρθε! Ο χώρος είναι μεγάλος, πολύβουος, με τη μυρωδιά των φαρμάκων και του αίματος, με τη μυρωδιά του θανάτου. Άνθρωποι καλωδιωμένοι, με χιλιάδες σωληνάκια να χώνονται στο σώμα τους, φωτάκια που αναβοσβήνουν και μόνη ένδειξη ζωής το "μπιπ-μπιπ" από το μόνιτορ. Παρόλα αυτά κάποιες νοσηλεύτριες (?) [Συνεχίζω να μην ξεχωρίζω ειδικότητες, όλοι τα ίδια γαλάζια φοράνε] τρώνε πατατάκια στο γκισέ, μια διαβάζει περιοδικό και κάποιοι κινούνται με άνεση στο χώρο. Αδιαφορία ή διακριτικότητα κι ευκαιρία για ένα μικρό διάλειμμα; Νομίζω ότι κάποιος μπορεί να επιλέξει να το ερμηνεύσει όπως νομίζει.
Η γιαγιάκα μου ανώριστη, πήγα να της μιλήσω, "δε σας ακούει μάλλον" μου είπαν "αλλά πιάστε της το χέρι, πείτε ότι είστε εδώ, ίσως σας νιώσει."
Δεν έμεινα πάνω από 5 λεπτά, δεν είχε νόημα, αυτή που ήταν ξαπλωμένη εκεί ήταν μια άγνωστη, δεν έμοιαζε πια με τη λατρεμένη, όλο ζωή γυναίκα που με μεγάλωσε, τουλάχιστον δεν φαινόταν να υποφέρει. Ευχήθηκα να τελειώσει σύντομα το μαρτύριό της. Δεν έχει πια σημασία η παρουσία μου εδώ.

Μα, πως δουλεύουν σε τέτοιους χώρους; Είναι άγιοι, ήρωες ή ψυχροί και αδιάφοροι επαγγελματίες;
...

Η ιστορία αυτή είναι φανταστική. Προσπάθησα λίγο να μπω στην ψυχολογία των συγγενών που έχουν τους δικούς τους στην εντατική και να καταλάβω πως μας βλέπουν. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Αν έχετε προσωπική άποψη, που ελπίζω όχι, θα ήθελα να την ακούσω.

17 σχόλια:

αντωνης είπε...

Καλησπερα.
Ακομα δεν εχει ερθει η ωρα για να ζησουμε κατι τετοιο σε κοντινους συγγενεις και ευχομαι να μην ερθει ποτέ σε κανεναν.
Γενικα να πω οτι για μενα οι εργαζομενοι στα νοσοκομεια, ανεξαρτητως ειδικοτητας, ειναι μαλλον ηρωες.

Αλλά κατι αλλο ηθελα να σου ζητησω ενεσουλα. Επειδη τρομαξα και "την πατησα" αυτο το "η ιστορια ειναι φανταστικη" θα ελεγα να το βαλεις στην αρχη του κειμενου.
Αν συμφωνεις βεβαια και εσυ.

tzonakos είπε...

Exω ζήσει περίπτωση με εντατική συγγενούς μου και συγκεκριμένα του πατέρας μου.
Το μόνο που θυμάμαι ειναι οτι σώθηκε ο πατέρας αν και του συνέβη εκει κατι σοβαρό που ισως το προλάβαιναν αν το ειχαν δει έγκαιρα.
Δεν ειχα κανένα πρόβλημα ούτε με το προσωπικό ουτε με το Αρεταίειο.
Ελπίζω όμως να μην ταλαιπωρήσω εγω ποτέ δικούς μου. Πιστεύω πως το προσωπικό κάνει πάντα οτι μπορεί.
Ανθρωποι ειναι κι αυτοί.

Πολύ ωραίο θέμα Ενεσούλα.

Swell είπε...

Καλημέρα, έχω αγωγή γι΄αυτό δε σε βρίζω. Το ότι είναι φανταστική ιστορία, γιατί το έβαλες στο τέλος και μου 'κοψες τα πόδια;

Ενεσούλα είπε...

Φίλοι μου, συγνώμη!
Φαντάστηκα ότι επειδή όλοι ξέρετε που δουλεύω δε θα θορυβηθείτε με την ιστοριούλα μου, γι αυτό το έβαλα στο τέλος!
Εξάλλου έτσι σας τραβάει την προσοχή να το διαβάσετε όλο, έτσι δεν είναι;

Καλημέρα (εγώ τώρα ξύπνησα μετά το νυχτερινό)

Dr_MAD είπε...

Βρε ουστ! Με κοψοχόλιασες γαμώτο!

Πάντως κι εγώ όταν χρειάστηκε να παρευρεθώ κοντά σε συγγενικό μου πρόσωπο στη ΜΕΘ, έκανα σαν να μη δουλεύω εκεί. Ισα ισα φώναζα και έκραζα θεούς και δαίμονες για καποιες παρατυπίες. Ολα στο παιχνίδι είναι. Γεγονός, όμως, είναι ότι γίνεται η προσπάθεια. Ας μην είμαστε άδικοι. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό δεν είναι Θεοί

Α! Και Χριστός Ανέστη που δεν είπαμε, τόσο καιρό που έλειψα :-D

KitsosMitsos είπε...

Έχοντας ζήσει την κατάσταση στην απέξω (ούτε ασθενής, ούτε γιατρός, ούτε συγγενής-ενδιαφερόμενος) η άποψή μου είναι λίγο απ'όλα.
Στην αναμονή άκουγα τις συζητήσεις (δεν απέχουν πολύ από αυτά που λες), μετά μιλούσα με τους γιατρούς (υπήρχαν τύποι που ενδιαφερόντουσαν και τύποι που αδιαφορούσαν)...
Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση.

"ζαχαρούλα.." είπε...

εγώ ξέρω ότι η θεία μου που είναι στην παιδοχειρουργική πτέρυγα του Καραμανδάνειου στην Πάτρα.. ούτε ψυχρή είναι, ούτε στο τλφ μιλάει.. ίσα ίσα που συναισθηματικά φορτίζεται.. και μάλιστα είναι πολλές οι φορές που συζητάμε για τα περιστατικά στο σπίτι... βέβαια πρόκειται για παιδια.........

καλημέρα!

Crazy Tourists είπε...

Δεν ξέρω αν είναι θέμα κούρασης ψυχικής ή σωματικής ή είναι απλώς αδιαφορία ή ελλειπής εκπαίδευση, πάντως βλέπεις διάφορα κουλά στα νοσοκομεία, σε εντατικές και μη...

CrazyTourist2

Ανώνυμος είπε...

Η δουλειά που κάνει το προσωπικό της εντατικής είναι δύσκολη , υπεύθυνη και σίγουρα ψυχοφθόρα …για μένα είναι μικροί ήρωες.

Τώρα φυσικά κατανοώ και την θέση των συγγενών που αγωνιούν και πονούν για τους δικούς τους ανθρώπους.

fatsa είπε...

Σχετικώς με την αδιαφορία ορισμένων του ιατρικού κλάδου μπορώ να σου πω 100% αλειθηνό περιστατικο που συναίβει σοτν πατέρα μου πρην 1 βδομαδα περίπου που ήταν να μπεί χειρουργείο.

Πάει την προηγούμενη μέρα κανονικά κάνει την εισαγωγή και ανήμερα του χειρουργείου φτάνουμε και εμείς στις 9:30 το πρωϊ.

πάει 12:30 τίποτα.
πάει 13:00 τίποτα
πάει 13:30 Τίποτα
πάει 14:00 ΤΙΠΟΤΑ

λίγο μετά τις 2 ο διευθηντής της κληνικής που θα τον εγχείριζε κιόλας έρχετε σοτ δομάτειο και λεεί ότι κάνανε ΜΑΛΑΚΙΑ από το πρώϊ και βάλαν άσχετο περιστατικό και ΓΑΜΙΣΑΝ όλο το πρόγραμα και ότι πέρνουν τώρα το προηγούμενο προγραματισμένο χειρουργέιο από αυτόν.

14:30 περίπου φέρνουνη κάτι χάποια να πάρει ο πατέρας μου και βγάζουν και τον προηγούμενο από το χειρουργείο τον οποίο μάλιστα τον έβγαλε ο ίδιος ο χειρούργος γιατί οι νοσοκόμοι που κάναν και την μαλακία ΦΥΓΑΝ όλοι.

15:00 Σηκόνεται από το κρεβάτι του και πάει στο χειρουργείο περπατόντας και φονάζει
"ΗΡΘΑ χειρουργήστε με"


ΕΛΕΟΣ τους ..... τα κάναν μπάχαλο και παρατήσαν τους ασθενείς στο χειρουργείο.
(μιλάω για τους νοσηλευτές που βάζουν-βγάζουν τα περιστατικά ακι όχι για τους χειρούργους που ήταν άψογοί)

Ενεσούλα είπε...

Αυτό το ποστ το έβαλα με την ελπίδα ότι θα συζητηθεί αρκετά και όχι για να "ευλογήσω τα γένια μας".
Ένας φίλος που διαβάζει το μπλογκ μου είπε κατ ιδίαν ότι ήθελε να σχολιάσει για την κακή εμπειρία του από εντατική της Αθήνας, αλλά προτίμησε τελικά να σιωπήσει.
Κακώς, πολύ κακώς!
Duffyduck, περιμένω το σχόλιό σου!

Ενεσούλα είπε...

Ήρωες ή καθίκια;
Απ' όλα έχει το πανέρι νομίζω και ναι, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση Κίτσακο μου.
2 άνθρωποι μπορεί για την ίδια εντατική να περιγράψουν 2 εντελώς διαφορετικές εικόνες.
Απλά, μερικές φορές νομίζω ότι είναι είναι πολύ εύκολο να παρερμηνευτούν γεγονότα ή κουβέντες ή εικόνες, μέσα από το πρίσμα της αγωνίας, της στενοχώριας ή ακόμα και της κακής φήμης.
Θα το δω σαν ευκαιρία να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.

@Μαντ, εγώ νοσήλευσα τον πατέρα μου στη δική μας εντατική και απλά προσπάθησα να είμαι όσο πιο διακριτική γίνεται.
Δεν είναι σωστό νομίζω να προφέρουμε περισσότερο άγχος στος συναδέλφους μας.
Απλά, προσπαθούσα διακριτικά να διορθώσω όσα λάθη έπεφταν στην αντίληψή μου!
Με την ιδιότητά μου, ως νοσηλεύτρια, είχα την τύχη, αν και στην εντατική, να είμαστε κοντά του, η μητέρα μου , η αδερφή μου κι εγώ, ως την τελευταία του στιγμή.
Δεν παραπονιέμαι, σκέφτομαι όσους δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα!

Ενεσούλα είπε...

@Ζαχαρούλα (καλώς ήρθες),
είτε πρόκειται για παιδιά είτε για ενήλικες συναισθηματική φόρτιση και "burn out", "κάψιμο" δλδ, υπάρχει σε τέτοιους χώρους. Δεν είμαστε από σίδερο, δυστυχώς ή ευτυχώς!

@Τρελοτουρίστρια,
θα ήθελα να αναφερθείς σε τέτοια περιστατικά, αν έχεις προσωπική εμπειρία, καλό είναι να τα συζητάμε αυτά και να διδασκόμαστε και οι δύο πλευρές!

Ενεσούλα είπε...

@Τρελοφαντασμένη,
δεν πρόκειται για δύο αντίπαλα στρατόπεδα, αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι.
Προσωπικό και συγγενείς έχουν ένα κοινό στόχο, ακόμα κι αν τα κίνητρα είναι διαφορετικά: τη βελτίωση της υγείας του ασθενή.
Κάπου "χάνεται η μπάλα " όμως και συνήθως είναι από τους συγγενείς!
Νομίζω ότι φταίει πολύ και η άγνοια...

@Φάτσα,
δε θα πω πολλά γιατί δε γνωρίζω ακριβώς τα γεγονότα και δε θέλω να θείξω κανέναν!
Θα σου πω μόνο 2 πραγματάκια:
1ον, αυτή είναι η εκδοχή της ιστορίας που έφτασε σε σας και
2ον, να είσαι σίγουρος ότι ούτε οι νοσηλευτές και πολύ περισσότερο οι νοσοκόμοι δεν αποφασίζουν για το ποιος θα μπει στο χειρουργείο και πότε!
Ελπίζω ο μπαμπάς σου να είναι καλά τώρα!

Πολλά φιλιά σε όλους!

Trioza Urticae είπε...

Μας έκοψες τα ήπατα!

(Πως δουλεύετε εκεί μέσα ρε παιδιά;;;; Μπράβο -τι μικρή λέξη, αλήθεια...!)

Ανώνυμος είπε...

Καλά αφού το θες και γενικώς δε σου χαλώ χατήρι...
Είχα τη μητέρα μου στην εντατική του Ερυθρού Σταυρού για πάνω από ένα μήνα, μεταξύ ζωής και θανάτου. Αν και περιστασιακά βρήκαμε και 1-2 ανθρώπους που είχαν μια καλή κουβέντα για εμάς, τους "απέξω",(κυρίως γιατρούς όμως, όχι νοσηλευτικό προσωπικό) η γενική εμπειρία από το προσωπικό ήταν ΤΡΑΓΙΚΗ: ακόμη δεν έχω καταφέρει να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο σκληρός, ειρωνικός, πικρόχολος και αδιάφορος για δύο παιδιά (εμένα και τον αδερφό μου) που μας έβλεπαν, μόνα, χωρίς άλλους συγγενείς ή υποστήριξη, να βολοδέρνουμε εκεί κάθε μέρα. Δεν θα ξεχάσω όσο ζω τις εξής δύο κορυφαίες ατάκες: α)(από νοσηλεύτρια που είχε λείψει μια εβδομάδα με άδεια και με πετυχαίνει στο επισκεπτήριο τη μέρα που γύρισε στη δουλειά): "Πάλι εδώ εσείς για την Τάδε...Μα καλά, ακόμη να πεθάνει αυτή;;;" και β) (από νοσηλεύτρια που ρώτησα πώς βλέπουν τα πράγματα με τη μητέρα μου):"Πώς να τα βλέπω, κάθε μέρα μας τρέχει, όλο εμβολές και θρομβώσεις, καψώνια μας κάνει;;"
Δε λέω ότι το επάγγελμα της νοσηλεύτριας είναι εύκολο ή γίνεται σε εύκολες συνθήκες -κάθε άλλο.Καθημερινά πρέπει να ξεπερνούν τον εαυτό τους και τα όριά τους αυτοί οι άνθρωποι. Αυτό όμως το γνωρίζεις και οφείλεις να το εκτιμάς ΠΡΙΝ πάρεις την απόφαση να μπεις στο παιχνίδι. Άπαξ και μπήκες, όσο δύσκολες και να είναι οι συνθήκες, όσο προβληματική και να γίνεται η ζωή σου, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ υπομονή, επιμονή, ευγένεια και κατανόηση σε κάθε περίπτωση -όσο μπορείς. Αλλιώς γίνε κάτι άλλο. Το επάγγελμα έχει ειδικές, πολύ ειδικές απαιτήσεις και δεν είναι για όλους....

Ενεσούλα είπε...

Ντρέπομαι, ντρέπομαι, ντρέπομαι!
δε θέλω να λέγομαι συνάδελφος με τέτοιες "κυρίες"!
Δεν έχω ξανακούσει τόση απανθρωπιά σε νοσηλεύτρια και φυσικά είμαι σίγουρη ότι ο Νταφούλης μου (με Α) λέει αλήθεια.
Αν σου πω ότι στην εντατική που δουλεύω δε λειτουργούμε έτσι ξέρω ότι δε θα σώσω την κατάσταση ούτε θα απαλύνω τον πόνο και την οργή που σας προκάλεσαν εκείνες!
Θα σου πω μόνο: ΣΥΓΝΩΜΗ.