Είναι βάσανο η μάνα που φωνάζει "εκδρομή"

Δεκαπενταύγουστος λοιπόν και μετά από αρκετά χρόνια δεν δουλεύω!
Η άδεια μου έχει τελειώσει, έχω φάει την Κρήτη με το κουτάλι, αλλά η μαμά απαιτεί:
"Εκδρομήηηη!"
Εντάξει, λοιπόν, ας της κάνω το χατήρι, εξάλλου τι να καθήσω να κάνω μέσα , έρημη πόλη, τα μέσεντζερ δεν δείχνουν κανέναν on line, όλοι κάπου έχουν πάει, ή μιζεριάζουν στη μοναξιά τους!
Άντε, πάμε, όπου θέλεις!
"Όχι στα συμπεθέρια, στο χωριό", λέει εκείνη, "βαριέμαι, ας πάει η αδερφή σου εκεί!"
Φουλάρω λοιπόν το αμάξι βενζίνη, φορτώνω και τις "μικρές" (μαμά και θεία, έτσι τις λέω) και ξεκινάμε για Ρέθυμνο.
Απαραίτητη στάση,( ας μπορούσα να κάνω κι αλλιώς) σε μια εκκλησία, Παναγία, που βρίσκεται πάνω στην Εθνική.
Δεν θα είχε κόσμο, λέει, γιατί ήταν ήδη ανήμερα το μεσημέρι!
Αμ δε!
Καθώς τις περίμενα, επειδή με είχε ζώσει η πείνα, χτύπησα ένα βραστό καλαμπόκι!
3€, παρακαλώ, αλλά μου έδωσαν και οδοντογλυφίδα!

Οδηγώντας με μεγάλη δεξιοτεχνία :Ρ και αποφεύγοντας στραβούς γέρους, αφηρημένους τουρίστες, μηχανές και αγοράκια με κίτρινα αυτοκίνητα και μεγάλη εξάτμιση, έφτασα επιτέλους στο Ρέθυμνο!






Η πανέμορφη πόλη του Ρεθύμνου, λίγους μήνες πριν, τραβηγμένη από μένα.








Εκεί η Αθηναία (τα τελευταία 55 χρόνια) θεία μου θα συναντούσε μια φίλη της...
Λάθος οι πληροφορίες που μας έδωσαν, όμως και χαθήκαμε στους δρόμους μιας πόλης που δεν ήταν καθόλου έρημη!
Άντε, με τα πολλά, τη βρήκαμε και τη φίλη και αφού τα είπαν λίγο, την αφήσαμε να πάρει με την παρέα της στην αντίθετη κατεύθυνση, καθώς εμείς είμαστε αποφασισμένες να πάμε για φαγητό σε ένα πανέμορφο μέρος μισή ώρα έξω από το Ρέθυμνο, τις Πηγές Αργυρούπολης!
Δεν είχαμε βέβαια μόνο εμείς αυτή την καταπληκτική ιδέα!
3(τρεις!) τροχαίοι ρύθμιζαν την κυκλοφορία σε μια περιοχή που έχει μόνο 5 ταβέρνες!
Τα αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα σε ακτίνα χιλιομέτρου, κόσμος, φασαρία, ζέστη, μωρά που κλαίνε, πανικόβλητα γκαρσόνια να προσπαθούν να ταΐσουν τα πεινασμένα πλήθη, γκρίνιες, φωνές, σπασμένα ποτήρια, λαδωμένα τραπεζομάντηλα και η μυρωδιά της εξάτμισης και της τσίκνας να έχουν καλύψει οποιαδήποτε άλλη!
Χάος!
Επιμείναμε, όμως και χάρη στην καλή θέληση των ανθρώπων στην ταβέρνα, φάγαμε σχετικά γρήγορα και καλά!

Στην επιστροφή προς το Ηράκλειο η κίνηση παρέμεινε στα ίδια χάλια επίπεδα!
Ένιωσα, πάλι, ότι έπαιζα ηλεκτρονικό παιχνίδι, προσπαθούσα να επιζήσω και να τελειώσω την πίστα!

Χαλαρώσαμε λιγάκι με ένα καφεδάκι στο πανέμορφο Μπαλί (Ρεθύμνου, όχι Ινδονησίας)
και τελικά φτάσαμε σώες και αβλαβείς στα σπιτάκια μας!

Ουφ, πάει και ο Δεκαπενταύγουστος!
Επράξαμε το χρέος μας, εκδράμαμε και ταλαιπωρηθήκαμε, όσο περίμενα!
Τέλος το καλοκαίρι τώρα!
Άντε, ν' αδειάζει και η Κρήτη σιγά- σιγά!
Κάθε κατεργάρης, στον πάγκο του!
Πολύς κόσμος φέτος, βρε παιδιά!