Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

Αχαριστία

Χθες στη δουλειά έγινε ένα μικρό περιστατικό που με χάλασε πολύ, όμως.
Έχουμε ένα ασθενή, μεγάλο σε ηλικία, πολύ καλό άνθρωπο και με μεγάλη προσφορά στην πόλη μου, αλλά με πάρα πολλά προβλήματα υγείας. Να σημειωθεί ότι δουλεύω σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Ξέρετε τι μου είπε η γυναίκα του (η οποία είναι και σχετική με το χώρο), σε ανύποπτο χρόνο:
Αν βγει από εδώ, θα σας χρωστάμε ευγνωμοσύνη.
Αν βγει!

Τι σημαίνει αυτό δηλαδή;
Αν ο ασθενής καταλήξει, πράγμα που είναι πολύ πιθ
ανό, λόγω της βαρύτητας της κατάστασής του, δε θα μας χρωστάνε τίποτα! Αυτόματα ακυρώνονται όλες οι προσπάθειες που κάναμε, όλος ο αγώνας που δώσαμε για να τον κρατήσουμε στη ζωή και μας χρεώνουν την αποτυχία.
Μάλιστα!
Έτσι σκέφτονται αρκετοί.
Θα μου πει κάποιος να τη δικαιολογήσω. ΟΚ, έχει τον πόνο της, την αγωνία της, μπορεί να μην εννοούσε αυτό που είπε.
Μα ναι, τη δικαιολογώ. Την καταλαβαίνω. Όμως η πείρα μου μου λέει ότι το εννοούσε.
Και θλίβομαι γιατί δε μπορώ να πω κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους.
Πως να αναλύσω αυτά που προσφέρουμε;
Γιατί να το κάνω;
Έχει κάποιο νόημα;
Θα αλλάξει η γνώμη τους;
Χθες, μετά από αυτά τα λόγια δεν μίλησα. Χαμογέλασα και απομακρύνθηκα. Ίσως να είπα και ένα "μακάρι να βγει", μέσα από τα δόντια μου.
Η ίδια κυρία αργότερα, την ίδια μέρα, με την πρώτη ευκαιρία, μας κατηγόρησε ότι δεν
είμαστε παρόντες, να βοηθήσουμε τον άντρα της, που πέθαινε!
Φυσικά, για ασήμαντη αφορμή!
Τότε θυμήθηκα και την προηγούμενη κουβέντα.
Και αυτή ήταν μια πολύ κακή στιγμή της δουλειάς μου.

6 σχόλια:

tzonakos είπε...

Δηλαδή σε σας δεν επιτρέπεται το λάθος. Ε, ναι, ποιός θα δεχόταν λάθος επάνω σε άνθρωπο ;
Ούτε μια νοσοκόμα όμως θέλει να κάνει λάθος.
Οι συγγενείς των ασθενών απευθύνονται γενικά στο προσωπικό όταν τα χώνουν σε μια νοσηλεύτρια, άσχετα αν η συγκεκριμένη μπορεί να ειναι η καλύτερη.
Εγω πιστεύω οτι οι περισσότεροι που εργάζονται σαν νοσηλευτικό προσωπικό έχουν και συναισθήματα και ευαισθησίες, παραπάνω απο όσο νομίζουμε.
Ομως πρέπει να φροντίσουν ανθρώπους, κάνοντας και πράγματα που ισως δεν τους αρέσουν, όπως το καθάρισμα ηλικιωμένων πχ.
Μην απογοητεύεσαι Ενεσούλα, ο κόσμος αντιδρά άσχημα απο ταλαιπωρία και άγχος.
Ειναι λίγο δύσκολη η θέση σας, όπως και να το δείς.
Εσείς όμως να χαμογελάτε πάντα.

Ενεσούλα είπε...

Δεν είναι θέμα λάθους. Είμαστε άνθρωποι και μπορεί να συμβεί και αυτό, όμως και κανένα λάθος να μη γίνει και πάντα να είμαστε διπλα στον ασθενή και να κάνουμε τα πάντα για να διατηρηθεί στη ζωή, πάλι κάποιοι από τους ασθενείς θα πεθάνουν.
Είναι θέμα ορίων.
Δεν είμαστε Θεοί, αν και κάποιες φορές παρασυρόμαστε να το πιστέψουμε!
Οι συγγενείς έχουν κάθε λόγο να αγχώνονται, να στενοχωριούνται, να θυμώνουν.
Αλλά δεν έχουν κανένα λόγο να θεωρούν ότι έχουμε προσπαθήσει για τον άνθρωπό τους, μόνο εάν αυτός επιζήσει.
Εκεί είναι η αντίρρησή μου.
Ναι, Τζονάκο μου, προσπαθούμε να χαμογελάμε...

Πίκος Απίκος είπε...

Με δύο γονείς χρόνια στο χώρο της νοσοκομειακής υγείας και σε ιδιαίτερα μάχιμες ειδικότητες έχουν δει αρκετά τα μάτια μου. Από τις εμπειρίες μου θα πω κανα δύο πραγματάκια που μου έρχονται στο μυαλό

1)Κανείς ασθενής ή συνοδός ασθενή δεν βλέπει το γιατρό ή τον νοσηλευτή σαν συνάνθρωπο.Στη συνείδηση του μέσου Έλληνα, ο γιατρός αντιπροσωπεύει το σωτήρα που "πλαγίως θα πάρει και τα φράγκα " και το νοσηλευτικό πάντα "πληρώνει τη νύφη" και τις εκτονώσεις των πασχόντων και συνοδών γιατί απλά είναι χαμηλότερα στην ιεραρχία της υγείας στη συνείδησή του κοινού και τους αντιμετωπίζουν -αδίκως- σαν χαμάληδες.

2)Όπως σε όλους τους τομείς που έχουν σχέση με το δημόσιο, ο Έλληνας πολίτης έχει χάσει την εμπιστοσύνη του και απέναντι στις υπηρεσίες υγείας . Κάτι που οι "κακοί" υπάλληλοι παντού έχουν φτάσει να χαρακτηρίζουν αδίκως ολόκληρους εργασιακούς κλάδους, κάτι η νοοτροπία του Ελληνάρα που μόλις δώσει χρήματα νιώθει από προλετάριος αφεντικό των πάντων, φτάσαμε σε αυτή την ελεεινή κατάσταση.

3)Όταν ο άνθρωπος έχει τον πόνο του θα τους πάρει όλους η μπάλα δυστυχώς. Για τους συνοδούς και τους συγγενείς στο νοσοκομείο υπάρχει μόνο ο ασθενής τους και σκασίλα τους μεγάλη αν υπάρχει πολύ δουλειά να γίνει και λίγο προσωπικό να την κάνει. Για αυτό σαν λαός είμαστε για τον που....άντε μην το πω, ο καθένας την πάρτη του.

4)Το έτος 2007 τα δημόσια νοσοκομεία έχουν τόσο λίγο προσωπικό, τόσο σε γιατρούς όσο και σε νοσηλευτές, είναι πραγματικά τραγική η κατάσταση. Λογικό είναι για να καλυφθούν τα κενά και οι ελλείψεις να εργάζεται το υπάρχων προσωπικό πολλαπλάσιες ώρες από το αποδεκτό, οπότε και το περιθώριο λάθους αυξάνεται και τα νεύρα όλων είναι τεντωμένα.

Για το τέλος μια φιλική συμβουλή. Τέτοια περιστατικά να μείνουν στο μυαλό σου ως "μια κακή μέρα στη δουλειά" και τίποτα παραπάνω. Είδα στους γονείς μου τι φθορά στον ψυχισμό τους έχει κάνει αυτή η δουλειά(είναι γιατροί) οπότε καλό είναι τέτοια αρνητικά περιστατικά και συμπεριφορές να τα αντιμετωπίζεις επιδερμικά όσο μπορείς. Ξέρω ότι είναι δύσκολο αλλά πρέπει να προστατεύσεις τον εαυτό σου γιατί πίστεψε με τα πράγματα δεν θα γίνουν καλύτερα.

Α, νισάφι πια με τα μακροσκελή σχόλια μου, δεν θα έχω κουράγιο να γράψω στο δικό μου blog σε λίγο :P

Αυτά...φιου..αφυδατώθηκα το άτομο...

Ενεσούλα είπε...

Αγαπητέ Πίκομ, καταρχήν θέλω να σε ευχαριστήσω για την όμορφη και ουσιαστική παρουσία στο μπλογκάκι μου!:x
Πολύ σωστά τα όσα αναφέρεις, με μια μικρή ένσταση για την τελευταία συμβουλή!
Μερικά πράγματα, όσο επιδερμικά κι αν νομίζεις ότι τα παίρνεις, μπαίνουν βαθιά μέσα σου και σε καίνε.
Αυτό είναι το λεγόμενο "burn out" της δουλειάς μας!
Πάντα θα ελπίζω ότι κάποτε τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.
Το χρειάζομαι για να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου, όσο καλύτερα μπορώ.
Το χρειάζομαι για να συνεχίσω να χαμογελώ.
15 χρόνια τώρα (φτου γαμώτο, αποκαλύπτω ηλικία!)δουλεύω με όρεξη, δύναμη και χιούμορ.
Ωστόσο, σίγουρα ο ψυχικός μου κόσμος είναι αρκετά διαταραγμένος, όσο καλά κι αν προσπαθώ να το κρύψω! :(
Το επιδερμικά, δεν παίζει, λοιπόν!
Προσπάθησα να το εξορκίσω, γράφοντάς το και συζητώντας γι αυτό...

Πίκος Απίκος είπε...

"Προσπάθησα να το εξορκίσω, γράφοντάς το και συζητώντας γι αυτό..."

Εξορκιστής 4 : Η μπλογκ-εκτόνωση της Ενεσούλας, άλλη μια παραγωγή της intensive care productions.

Σωστή σε βρίσκω.

Ενεσούλα είπε...

Αυτό πάλι δεν το έβαλα στα προσεχώς!
Καλή ιδέα, αλλά προηγούνται οι παραγωγές που αναφέρω στο μπλογκ σου!
Μόλις βάφτισες την εταιρία παραγωγής!
Θα γίνεις ο εξέκιουτιβ προντούσερ μου;:Ρ