Νοσηλεύτρια, παρακαλώ!

Χμμμ, δεν είναι πολύ σίγουρο ότι πάντα αγαπάω τη δουλειά μου!
Η "σχέση" μας περνάει πολλά σκαμπανεβάσματα!
Σίγουρα μου αρέσει να βοηθάω τους ανθρώπους!
Σίγουρα θέλω να βάζω το λιθαράκι μου για να ανακτούν τη χαμένη τους υγεία.
Όμως μερικές φορές είναι τόσο δύσκολο να κρατήσεις άμυνες.
Τόσο κουραστικό να παλεύεις, να προσπαθείς και να χάνεις.
Θέλουμε να κάνουμε επιστήμη.
Θέλουμε να μας υπολογίζουν. Θέλουμε να έχει καλή γνώμη ο κόσμος για μας. Έχουμε γνώσεις, έχουμε παιδεία, έχουμε όρεξη.Προσπαθούμε να αλλάξουμε την κοινή γνώμη στο πως έχει συνηθίσει να μας βλέπει, να μας αντιμετωπίζει.
Αλλάξαμε και τίτλο! Δεν είμαστε πια αδερφές (ψιτ, υπάρχουν και άντρες στο επάγγελμα, λέμε!), δεν είμαστε νοσοκόμες, είμαστε νοσηλευτές-τριες.
Όμως... (κάπου το διάβασα, μου άρεσε, το μεταφράζω και το μεταφέρω):
Το να είσαι νοσηλεύτρια δεν έχει να κάνει με βαθμούς ή τίτλους. Έχει να κάνει με αυτό που είμαστε. Κανένα βιβλίο δε μπορεί να σε διδάξει πως να κλαις με έναν ασθενή. Κανένα μάθημα δε μπορεί να σε διδάξει πως να πεις σε μια οικογένεια ότι ο άνθρωπός τους πέθανε ή πεθαίνει. Κανένας καθηγητής δε μπορεί να σου πει πως να βρίσκεις αξιοπρέπεια στον τρόπο που κάνεις μπάνιο στον ασθενή. Η δουλειά μιας νοσηλεύτριας δεν είναι μόνο τα χαπάκια, οι ενδοφλέβιες χορηγήσεις και οι νοσηλευτικοί φάκελοι. Είναι κυρίως να μπορεί να προσφέρει ΑΓΑΠΗ στους ανθρώπους που βρίσκονται στις πιο αδύναμες στιγμές τους, να είναι ικανή να τους ΣΥΓΧΩΡΕΙ για τα λάθη τους και να μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής τους.
Κανείς δε μπορεί να σε κάνει νοσηλεύτρια. ΑΠΛΑ ΕΙΣΑΙ!
Αυτό αισθάνομαι κι εγώ! Νομίζω ότι είμαι νοσηλεύτρια στην ψυχή και παρά τις αντιξοότητες, την κούραση, την απογοήτευση θα συνεχίσω να είμαι για πάντα!