Αχαριστία

Χθες στη δουλειά έγινε ένα μικρό περιστατικό που με χάλασε πολύ, όμως.
Έχουμε ένα ασθενή, μεγάλο σε ηλικία, πολύ καλό άνθρωπο και με μεγάλη προσφορά στην πόλη μου, αλλά με πάρα πολλά προβλήματα υγείας. Να σημειωθεί ότι δουλεύω σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Ξέρετε τι μου είπε η γυναίκα του (η οποία είναι και σχετική με το χώρο), σε ανύποπτο χρόνο:
Αν βγει από εδώ, θα σας χρωστάμε ευγνωμοσύνη.
Αν βγει!
Τι σημαίνει αυτό δηλαδή;
Αν ο ασθενής καταλήξει, πράγμα που είναι πολύ πιθανό, λόγω της βαρύτητας της κατάστασής του, δε θα μας χρωστάνε τίποτα! Αυτόματα ακυρώνονται όλες οι προσπάθειες που κάναμε, όλος ο αγώνας που δώσαμε για να τον κρατήσουμε στη ζωή και μας χρεώνουν την αποτυχία.
Μάλιστα!
Έτσι σκέφτονται αρκετοί.
Θα μου πει κάποιος να τη δικαιολογήσω. ΟΚ, έχει τον πόνο της, την αγωνία της, μπορεί να μην εννοούσε αυτό που είπε.
Μα ναι, τη δικαιολογώ. Την καταλαβαίνω. Όμως η πείρα μου μου λέει ότι το εννοούσε.
Και θλίβομαι γιατί δε μπορώ να πω κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους.
Πως να αναλύσω αυτά που προσφέρουμε;
Γιατί να το κάνω;
Έχει κάποιο νόημα;
Θα αλλάξει η γνώμη τους;
Χθες, μετά από αυτά τα λόγια δεν μίλησα. Χαμογέλασα και απομακρύνθηκα. Ίσως να είπα και ένα "μακάρι να βγει", μέσα από τα δόντια μου.
Η ίδια κυρία αργότερα, την ίδια μέρα, με την πρώτη ευκαιρία, μας κατηγόρησε ότι δεν είμαστε παρόντες, να βοηθήσουμε τον άντρα της, που πέθαινε!
Φυσικά, για ασήμαντη αφορμή!
Τότε θυμήθηκα και την προηγούμενη κουβέντα.
Και αυτή ήταν μια πολύ κακή στιγμή της δουλειάς μου.