Ιστορίες από την κρύπτη. Ο "extreme sportsman"

Ο Νίκος είναι ένα παληκάρι σαν τα κρύα τα νερά, που λένε.

Στα 32 του, αθλητικό κορμί, λεπτό και νευρώδες, ευγενική φυσιογνωμία, χαμηλών τόνων.

Δουλεύει απίστευτες ώρες σε μια εταιρία. Πρώτος πάει, τελευταίος φεύγει.

Ζει στην επαρχία, μακριά από γονείς και οικογένεια, άφησε την πρωτεύουσα για σπουδές και μετά μια μικρή επιστροφή αποφάσισε ότι δεν αντέχει τη ζωή εκεί και επέστρεψε στην πόλη που σπούδασε. Είχε βέβαια τους λόγους του.

Του Νίκου του αρέσουν πολύ τα extreme sports.

Όχι όμως "μπάντζυ τζάμπινγκ" και άλλες τουριστικές ψευτιές, αλλά τα αυθεντικά!

Ορειβασία, καταρηχήσεις, εξερεύνηση σπηλαίων, ράφτινγκ, καταδύσεις, κάνει ό,τι μπορεί για να είναι διαρκώς σε κίνηση! Και τι κίνηση, ε;

Δεν έχει αυτοκίνητο, κυκλοφορεί, φυσικά, με ποδήλατο, τρέφεται υγιεινά, (δεν τον πείθει κανείς να φάει πίτσα, όσο κι αν πεινάει) και συμμετέχει σε ακτιβιστικές ενέργειες οικολογικών οργανώσεων και στον Ερυθρό σταυρό.

Αν του τύχαινε μια ευκαιρία να πάει σε επικίνδυνη αποστολή σε κάποιο μέρος του κόσμου όπου θα έχουν συμβεί μεγάλες καταστροφές, σίγουρα θα έτρεχε εθελοντικά.

Ο Νίκος δεν έχει κοπέλα.

Πιθανότατα δεν είχε ποτέ.

Ναι, φυσικά και του αρέσουν οι γυναίκες.

Μήνες τώρα προσπαθεί να προσεγγίσει εκείνη τη γλυκιά κοπελίτσα από τον Ερυθρό Σταυρό, τη λογίστρια με τα γυαλάκια και το υπέροχο χαμόγελο που του φωτίζει τη μέρα, αλλά είναι πολύ ντροπαλός μάλλον κι εκείνη δεν έχει καταλάβει τίποτα από το ενδιαφέρον του. Ίσως πάλι και να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.

Ζει τελείως μόνος κι έχει ελάχιστους φίλους.

Είναι που είναι τόσο κλεισμένος στον εαυτό του, είναι που τρομάζει τους άλλους με τις ασκητικές απόψεις του (όχι αυτές του Ασκητή, αυτές του Άγιου Ονούφριου), είναι που αρνείται να συμμετέχει σε μεγάλες παρέες.

Δεν το αντέχει. Προτιμά τη μοναξιά και την ηρεμία και αντιπαθεί να γνωρίζει καινούριο κόσμο.
Δεν είναι ότι δε μπορεί να κάνει μια ευχάριστη, φιλική συζήτηση, κάθε άλλο. Είναι που φοβάται. Τι; Μη δεθεί, μην αγαπήσει, μην πονέσει μάλλον, δεν είναι και τόσο σίγουρος τι ακριβώς.

Ο Νίκος έχει πολύ κακή σχέση με τον πατέρα του. Αυτή είναι η πηγή της διαμόρφωσης της συμπεριφοράς του.

Αυταρχικός, επιβλητικός και επιτυχημένος, αυτοδημιούργητος βιοτέχνης, πάντα πίστευε στην αυστηρή και λιτή διαπαιδαγώγηση του μοναχογιού του.

Σπαρτιάτικες συνθήκες, να σκληραγωγηθεί, να γίνει ικανός ν' αναλάβει την επιχείρηση.

Γι αυτό τον σπούδασε μάρκετιγκ ενώ εκείνος ήθελε νοσηλευτική. (εγώ δε θα κάνω το γιο μου...νοσοκόμα!).

Γι αυτό, αμέσως μετά το φανταρικό, τον πήρε στη δουλειά, ως...εργάτη, χωρίς ρεπό, χωρίς ωράριο και χωρίς λεφτά, εκτός ίσως από λίγα € χαρτζιλίκι.

Τι να τα κάνει τα πολλά; Δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε βγαίνει, άντε κανένα σινεμά το πολύ πολύ. Εξάλλου, μια μέρα όλη αυτή η ανθούσα επιχείρηση θα είναι δικιά του, έτσι δεν είναι;

Να δουλέψει τώρα που είναι νέος, να μάθει πως βγαίνουν τα λεφτά και έχει χρόνο και για διασκεδάσεις και για γκομενοδουλειές και απ' όλα!

Και όλα αυτά χωρίς μια γλυκιά κουβέντα, χωρίς επιβραβεύσεις, αντίθετα, οι βρισιές και οι κατηγόριες ήταν σε ημερήσια διάταξη.

Η αδερφή του είναι τυχερή. Είναι κορίτσι βλέπεις. Δεν είναι ο... διάδοχος. Σπούδασε αυτό που ήθελε, κάνει τη ζωή που γουστάρει. έμαθε να καλύπτει τα νώτα της, ξέρει να χειριστεί τον "πάτερ φαμίλια "με γαλιφιές και ναζάκια. Δεν έχει ανάγκη αυτή!

Ο Νίκος κατάπινε, κατάπινε και μια μέρα δεν άντεξε άλλο.

Πήρε τηλέφωνο έναν από τους ελάχιστους φίλους στην πόλη των σπουδών του και του ζήτησε, με μεγάλη δυσκολία είναι η αλήθεια, βοήθεια. Ένα μέρος για να μείνει προσωρινά, δανεικά για να ξεκινήσει και μια δουλειά, οποιαδήποτε...

Δεν του ήταν εύκολο.

Το έκανε σε μια στιγμή απελπισίας.

Ήταν το πρώτο και ίσως το μόνο αυθόρμητο πράγμα που έκανε ποτέ!

Να τον λοιπόν, πίσω στην πόλη που σπούδασε, με 2-3 φίλους, μια δουλειά που τον ικανοποιεί και την ανεξαρτησία που τόσο λαχταρούσε. Γρήγορα ξεπλήρωσε τα δανεικά και έστησε το δικό του σπιτικό.

Έχουν ήδη περάσει 5 χρόνια από τότε που έφυγε και με τον πατέρα του δεν έχει ανταλλάξει ούτε λέξη.
Εκείνος κάνει σαν να μην έχει γιο, σαν να μην είχε ποτέ. Ακόμα πολύ εγωιστής για να παραδεχτεί τα λάθη του, ακόμα ελπίζει ότι ο Νίκος θα έρθει πίσω, ηττημένος και θα πέσει στην ανάγκη του. Σκέφτεται ότι τότε θα δείξει μεγαλοψυχία και θα τον συγχωρέσει.

Ο Νίκος είναι μια μοναχική ψυχή, ένας λύκος της στέπας που τα βράδια ουρλιάζει για αγάπη και καταπονεί το σώμα του ψάχνοντας να βρει λύτρωση για την ψυχή του.

Άραγε θα βρεθεί η μοναδική εκείνη που θα τον αγαπήσει, θα τον βγάλει από τη μιζέρια του, θα τον κάνει να σταθεί συναισθηματικά στα πόδια του και θα διώξει τους δαίμονες μακριά; Θα τον βοηθήσει η τύχη ή η μοίρα ή ο Θεός στον οποίο βαθιά πιστεύει;

Μακάρι, γιατί ο ίδιος δε θα βοηθήσει τον εαυτό του και θα συνεχίσει να τρέχει, να σκαρφαλώνει, να βουτά και να κωπηλατεί μακριά από την αγάπη, που τόσο λαχταρά...