Στρώσε το στρώμα σου για δυο...

...για σένα και για μένα!
Ήρθε λοιπόν και η ώρα της συμβίωσης με τον πρώην φαντάρο και νυν άνεργο και προς αναζήτηση εργασίας κατάλληλης των (πολυάριθμων:Ρ) προσόντων του, Πίκο μου.
Είναι κάτι που κανένας από τους δύο δεν έχει ξανακάνει και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα τα καταφέρουμε.
-Ενεσούλααααα, ποιο πουλόβερ να φορέσω;
-Αγαπούλα, γιατί δεν έβγαλες τα σκουπίδια;
-Ρε μωρό, γιατί άλλαξες θέση στο "gears of war 2" του X-box; Δε σου έχω πει να μη μου τα πειράζεις αυτά;
-Πίκο, ακόμα να ντυθείς; Μας περιμένουν.
Αυτά και άλλα τέτοια καθημερινά φαντάζομαι θα είναι στην ημερήσια διάταξη των συνομιλιών μας.
Φίλοι και γνωστοί λένε ότι τώρα θα φανεί το πόσο δυνατή είναι τελικά αυτή η σχέση, που αν και μετράει 1,5 χρόνο, δεν έχει ακόμα την καθημερινή τριβή της συμβίωσης.
"Τώρα θα δείτε εσείς τι σημαίνει τρώω στη μάπα τον άλλο 24/7!"
Το λένε ίσως με μια δόση πικρίας ή και ζήλιας, δεν ξέρω τι να υποθέσω ή μάλλον υποπτεύομαι ότι οι περισσότεροι απογοητεύθηκαν από τη συμβίωση, διαψεύστηκαν στις προσδοκίες τους.
Κρίμα είναι!
Εγώ πάλι, όπως κι εκείνος, δε νομίζουμε ότι η συμβίωση θ 'αλλάξει κάτι ουσιαστικό ως προς τη δύναμη της αγάπης μας.
Έχει το μεγάλο θετικό ότι πια δε θ'ανησυχούμε πότε θα φύγει ο ένας από τους δύο, δε θα μετράμε πάλι μέρες, ώρες και λεπτά μέχρι την επόμενη φορά.
Λαχταράμε πολύ και οι δυο μας να ξυπνάμε πλάι - πλάι κάθε πρωί και κάθε βράδυ τα σώματά μας να αγγίζονται, πότε επίτηδες και πότε τυχαία σε κάθε στριφογύρισμα του ύπνου μας.
Πόσο χάλια μπορεί να πάει λοιπόν;
Έχουμε τη θεληση να το κάνουμε να δουλέψει και αν υπάρχουν διαφωνίες και μικροκαυγαδάκια δε χάθηκε και ο κόσμος, τίποτα που δεν ξεπερνιέται με ένα χαμόγελο και ένα γλυκό φιλί.
Για να δούμε...