Η Οδύσσεια μιας ξενιτεμένης Ενεσούλας, μέρος 2ο

Που είχαμε μείνει λοιπόν;
Α, ναι!
«...Ξέσπασα σε λυγμούς και ενώ συνέχιζα να οδηγώ, κάνοντας πάλι λάθος και πηγαίνοντας από αγροτικό δρόμο, αλλά με σωστή κατεύθυνση, έκλαιγα και αναρωτιόμουν «Γιατί θεούλη μου πρέπει να είναι τόσο δύσκολο;»»...

Οδηγούσα με ψιλόβροχο προς τη Ναύπακτο, όχι από τον κεντρικό δρόμο και προσπαθούσα να συνέλθω και να υπολογίσω πόσο χρόνο έχω ακόμα.
Ο καλός μου έλεγε να κάνω στάσεις να ξεκουράζομαι, οι δικοί μου με έπαιρναν συνέχεια τηλέφωνο γιατί ανησυχούσαν αλλά εγώ είχα τρελό πείσμα απλά να φτάσω, με όποιο σωματικό κόστος, όση ώρα κι αν χρειαζόταν.
Μετά τη Ναύπακτο έπιασε τρελή καταιγίδα.

Στο Αντίρριο έκανα μια γρήγορη στάση για καφέ, σουβλάκι, κατούρημα και βενζίνη (2η φορά) και συνέχισα αποφασισμένη να φτάσω ως τις 5 στη Λαμία.
Στο Αγρίνιο έπρεπε να βρω το δρόμο προς Καρπενήσι.
Βλέπω πινακίδα και ακολουθώ, αλλά σταματώ και για πληροφορίες καλού-κακού. Βρέχει κιόλας, λίγοι άνθρωποι στο δρόμο.
Σταματάω τον πρώτο.
Είναι ένας νεαρός, ψευδός!
Γμ την ατυχία μου, δεν είμαι σίγουρη για το τι μου είπε, αλλά τον ευχαριστώ ευγενικά και απομακρύνομαι.
Παρακάτω , σταματώ τον επόμενο που βλέπω.
Ψευδός και αυτός (για τ’ όνομα του Θεού δλδ, απίστευτο, το χωριό το χει;!) και νοητικά καθυστερημένος!
Μάλλον μου λέει ότι πρέπει να γυρίσω ότι έχω κάνει λάθος, αλλά δεν είμαι σίγουρη! Ευγενικά τον ευχαριστώ και συνεχίζω.
3ος άνθρωπος, αχ, ας μιλάει καθαρά Θεούλη μου!
Μιλάει μια χαρά και μου λέει:
«Για Καρπενήσι; Από τον Προυσσό; Ναι, από εδώ πάει κτλ»

Από τον Προυσσό; Α, ένα μοναστήρι κοντά στο Καρπενήσι είναι αυτό. Έχω πάει!
Ναι, από εκεί; Γιατί όχι;
Μέγα σφάλμα που θα το πλήρωνα πολύ ακριβά!
Η Αιτωλοακαρνανία και η Ευρυτανία είναι γεμάτες δύσκολους στενούς δρόμους, αλλά εγώ διάλεξα τον απολύτως χειρότερο!
Αυτός , φυσικά, δεν ήταν ο κύριος δρόμος για Καρπενήσι.

Η μοναδική φωτογραφία που έβγαλα

Ανεβοκατέβηκα 2 βουνά, το Παναιτωλικό και την Καλιακούδα, πέρασα από χωματόδρομους, ανέβηκα ελικοειδείς δρόμους με την τρομαχτική ταχύτητα των 10 χιλ/ώρα,είδα φαράγγια, ποτάμια, έρημα χωριά και έφτασα και σε σημείο με δρόμο κλειστό από χιόνια!
Ευτυχώς έχω τετρακίνηση γιατί οι αλυσίδες ήταν πλακωμένες από λάδια, αυτό μου έλειπε, μόνο! Δεν έπιανε και το κινητό, δεν είχα πια και μπαταρία, το έκλεισα μπας και επικοινωνήσω αργότερα.

Το εκχιονιστικό το βρήκα λίγο παρακάτω, πέρασα και τον Προυσσό και στις 5μμ πια ήμουν στο Καρπενήσι!
Ουφφφ, μόνο 79 χιλιόμετρα έμειναν!
Γρήγορο τηλεφώνημα στο Χρήστο που είχε σκάσει, να πάρει και τους άλλους και συνεχίζω!
Έρχομαι αγάπη μου, δεν θα τα παρατήσω τώρα!
Ήμουν πια λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού.
Αυτό μου έδωσε κουράγιο και δύναμη και συνέχισα να οδηγώ, αψηφώντας τον πόνο στο σβέρκο και την πλάτη μου και τον πονοκέφαλο που με σφυροκοπούσε!
6.20μμ ήμουν στον προορισμό μου.
Επιτέλους!
Νόμιζα ότι αυτό το ταξίδι δεν θα τελειώσει ποτέ!

Η πορεία μου με πράσινο μαρκαδόρο

Τελικά χρειάστηκαν 10 ώρες καθαρό ταξίδι από την Αθήνα για τη Λαμία.
Πέρασα από τη Θήβα, τη Λειβαδειά, την Αράχωβα, τους Δελφούς, την Άμφισσα, τη Ναύπακτο, 15 χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα, το Μεσσολόγγι, το Αγρίνιο, το Καρπενήσι και την Μακρακώμη (την οποία αναφέρω τιμής ένεκεν για τη φίλη μου Κατερίνα που είναι από εκεί) για να φτάσω στον προορισμό μου.
Είδα βουνά, λαγκάδια, δάση, ξερά τοπία, καταρράκτες, ποτάμια, θάλασσες.
Είδα όλη τη χειμωνιάτικη ομορφιά της κεντρικής Ελλάδας, αλλά δεν μπόρεσα να την εκτιμήσω.
Ταξίδεψα με λιακάδες, βροχούλες, καταιγίδες, συνεφιές και χιόνια, λες και ταξίδευα ανάμεσα στις εποχές.
Πέρασα «δια πυρός και σιδήρου» αλλά το πείσμα μου και η ανάγκη μου να φτάσω στην «Ιθάκη» μου, που ήταν η αγκαλιά του Χρήστου μου, με έκαναν να μην το βάλω κάτω.
Και τελικά έφτασα.
Πιασμένη, αποκαμωμένη, αγανακτισμένη, αλλά έφτασα και όταν με κράτησε στα χέρια του και με έφιξε στην αγκαλιά του τότε όλα τα δύσκολα ξεχάστηκαν μονομιάς.
Η επόμενη μέρα με βρήκε απίστευτα κουρασμένη αλλά και πολύ ικανοποιημένη.
Είχα νικήσει...