Η Οδύσσεια μιας ξενιτεμένης Ενεσούλας, μέρος 1ο

Ή αλλιώς:
« Οι κινητοποιήσεις των αγροτών, η απόλυση του Πίκου, μια πεισματάρα, ερωτευμένη νοσοκόμα, ένα φορτωμένο Τέριος και ο γύρος της κεντρικής Ελλάδας σε 10 ώρες»!!!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Στις 22/1 το απόγευμα, μετά από μερικές πολύ δύσκολες εβδομάδες -οι τελευταίες μακριά από τον καλό μου- με πολύ δουλειά στην εντατική και στις ελιές και χιλιάδες πραγματάκια που έπρεπε να γίνουν, ετοιμάστηκα,φόρτωσα το τζιπάκι μου μέχρι πάνω και επιβιβάστηκα στο πλοίο για Πειραιά.

Ήξερα για τις κινητοποιήσεις των αγροτών, αλλά δεν ήξερα ποιοι δρόμοι θα είναι κλειστοί την επόμενη μέρα.

Ήξερα επίσης, μετά από ενημέρωσή μου από το νετ ότι στο ανατολικό Αιγαίο οι άνεμοι θα φτάσουν τη νύχτα ως 9 μποφόρ, ενώ στο δυτικό θα είναι 7. Εμείς θα περνούσαμε ακριβώς από τη μέση.

Θα έφευγε άραγε το πλοίο;

Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, όσο κι αν δε θέλω να πιστέψω σε αυτά, αλλά το ζώδιό μου μου το έλεγε καθαρά ν’αποφύγω τα ταξίδια ως τις 31/1, λόγω ανάδρομου Ερμή! Εγώ όμως που τώρα είχα την άδεια μου, λόγω απολύσεως του Πίκου μου από το στρατό, τι φταίω;

Ξεκίνησα λοιπόν, με ένα αυτοκίνητο τίγκα φορτωμένο με τα πράγματά μου, πορτοκάλια και λάδια για φίλους και συγγενείς.

Τελικά, ω του θαύματος, το πλοίο έφυγε κανονικά, αλλάζοντας λίγο τη ρότα του δυτικότερα, για ν’αποφύγει τον καιρό.

Αυτό με έκανε πιο αισιόδοξη και για το υπόλοιπο ταξίδι μου.

Μήπως η γκαντεμιά είχε σπάσει;

Μήπως οι αγρότες άφηναν τους δρόμους ανοιχτούς;

Αχ, καημένη, αισιόσοξη Ενεσούλα, να ήξερες τι σε περιμένει...

Την επόμενη μέρα,23/1, Παρασκευή, φτάσαμε κανονικά στον Πειραιά, βγήκα κανονικά από το πλοίο και εντελώς κανονικά και γρήγορα έφτασα στο σπίτι της θείας μου στα Ιλίσια, όπου ήταν και ο πρώτος σταθμός του ταξιδιού μου.

Μετά από μια στάση περίπου μιας ώρας και αφού ήπια ένα καφεδάκι με τη θειούλα μου και της αφησα τα σχετικά πεσκέσια από την αδερφή της(λάδι, πορτοκάλια και λουκάνικα), ξεκίνησα 8πμ με άγχος α) να βρω την Αττική οδό και β) να δω πως θα φτάσω Λαμία.

Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά και γρήγορα. Βρήκα την Αττική οδό και τη σωστή έξοδο για την εθνική Αθηνών-Λαμίας, μετά από ερώτηση στα πρώτα διόδια και συνέχισα με ταχύτατους ρυθμούς (κατά τα δεδομένα του παλιού και υπερφορτωμένου μου τζιπ)μέχρι το Κάστρο Θήβας.

Εκεί έφαγα την πρώτη μου εκτροπή.

Χαρούμενη που είχα φτάσει ως εκεί ενημέρωσα μαμά, αδερφή και αγαπημένο, ότι όλα βαίνουν καλώς και μάλλον θα είμαι Λαμία κατά τις 10 και μισή.

Τόσα ήξερα, τόσα είπα!

Έξω από τη Θήβα τροχονόμοι με ρώτησαν που πηγαίνω, είπα Λαμία και μου είπαν: «ο Μπράλος είναι κλειστός! Θα πάτε μέσω Αγρινίου, συνεχίστε προς Λειβαδιά και ξαναρωτήστε.»

Δεν ταράχτηκα, το θεώρησα κάτι απλό, αθώα μες την άγνοιά μου.

Μετά τη Λειβαδιά σταμάτησα σε ένα έρημο καφέ, πήρα τον καπουτσίνο μου και λίγες πληροφορίες.

«Λαμία; Από εδω; Α, είναι κλειστός ο Μπράλος; Ε, έχεις δρόμο μπροστά σου κοπελιά. Θα κάνεις κύκλο, πάνω από 2 ώρες»

Ε,οκ! Τι είναι 2 ωρίτσες; Το ‘χω, χαλαράκι!

Λίγο μετά, πριν την Αράχωβα, διασταύρωση για Λαμία κλειστή και περιπολικό για ενημέρωση.

Κατεβαίνω χαρωπή και ζητάω πληροφορίες.

«Ωχ, Λαμία; Θα πρέπει να πάτε από Αγρίνιο και Καρπενήσι, μέσω Δελφών και Ναυπάκτου. Είναι πολύς δρόμος!»

«Μου είπαν ένα διωράκι, ισχύει;»

«Μπα! Πολύ παραπάνω!»

«Τρεις;»

«Ε, ίσως τρεις»

Ο ευγενέστατος τροχονόμος που δεν ήθελε να με τρομάξει μου ευχήθηκε « καλό κουράγιο» κι εγώ, ανυποψίαστη τον ευχαρίστησα και με χαμόγελο μπήκα στο Terios και ξεκίνησα.

Αγεωγράφητη, Κρητικιά Ενεσούλα, κοίτα το χάρτη να καταλάβεις.

Έχεις να κάνεις όοοολο το γύρο της κεντρικής Ελλάδας!!!

Τον είδα το χάρτη, αλλά ακόμα ήμουν πολύ μακριά από την πραγματικότητα...

Όπως και να έχει συνέχισα να πηγαίνω με τον καιρό να το γυρίζει σιγά σιγά σε βροχούλα.

Πέρασα από την πανέμορφη Αράχωβα και από τους Δελφούς και για το μόνο που λυπόμουν ήταν που δεν ήταν και ο καλός μου μαζί να απολαύσουμε τη διαδρομή και να διασκεδάσουμε την απόσταση, βλέποντάς το σαν εκδρομή!

Και φτάνω έξω από την Άμφισσα.

Πριν την πόλη κι άλλο περιπολικό. Σταματώ ξανα για επιβεβαίωση δρομολογίου. Μου επαναλαμβάνουν με τρόμο ότι ο Μπράλος είναι κλειστός και για το δρομολόγιο που πρέπει ν’ακολουθήσω.»Εκτός κι αν πας από βουνά και κατσικοχώρια, αλλά αν δεν ξέρεις θα μπερδευτείς». «Αφήστε καλύτερα, έρχομαι από την Κρήτη»

Και αυτός ο τροχονόμος μου ευχήθηκε «καλό κουράγιο» κι εγώ υποψιασμένη πια, τον ευχαρίστησα και με πείσμα μπήκα στο Terios και ξεκίνησα ξανά.

Λίγο μετά βλέπω μια διασταύρωση που λέει «Λαμία, 79 χιλιόμετρα».

Λες να είναι η παράκαμψη που είπε ο τροχαίος, ή βγάζει Μπράλο κι αυτός ο δρόμος;

Ας πάρω το Χρήστο.

Δεν απαντά, δεν πάω να δω μέχρι να τον βρω;

Ε, πήγα και ήταν λάθος αλλά μέχρι να βρω το Χρήστο ή κάποιον να ρωτήσω(και τα 2 δλδ) έκανα γύρω στα 10 χιλιόμετρα ανεβαίνοντας το βουνό, που κατέβηκα μετά, τα πίσω-μπρος που λένε!

Μέσα στην Άμφισσα πια , μετά το λάθος που μου στοίχισε αρκετή ώρα και με το ρολόι να δείχνει κοντά στη 1, έκανα κύκλους μέσα στην πόλη, με κίνηση και στενούς δρόμους. Έψαχνα να βρω την έξοδο προς Ναύπακτο, που ήταν η επόμενη πόλη από την οποία έπρεπε να περάσω.Πήρα οδηγίες. Τελικά ένας συμπαθέστατος κύριος μου είπε πως να πάω και μαζί με αυτό είπε και τη μαγική φράση: «Γύρω στα 100 χιλιόμερα είναι.»

Αυτό, μαζί με μια ματιά στο χάρτη, με έκαναν να συνειδητοποιήσω τελικά, την πραγματική απόσταση που είχα ακόμα να διανύσω και εκεί ακριβώς έσπασα...

Ξέσπασα σε λυγμούς και ενώ συνέχιζα να οδηγώ, κάνοντας πάλι λάθος και πηγαίνοντας από αγροτικό δρόμο, αλλά με σωστή κατεύθυνση, έκλαιγα και αναρωτιόμουν «Γιατί θεούλη μου πρέπει να είναι τόσο δύσκολο; Το μόνο που θέλω είναι να πάω στον αγαπημένο μου.»

Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο 2^ο μέρος