Σκόρπιες φθινοπωρινές σκέψεις

Πως μ' αρέσει η φθινοπωρινή βροχή, η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, τα σχέδια που κάνουν τα σύννεφα στον ουρανό και τα υπέροχα χρώματα που βάφονται στο φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα.
Γύρω μου νιώθω μια αναταραχή, σαν κάτι μεγάλο να ετοιμάζεται.
Δεν ξέρω αν φταίει η εποχή, τα σκάνδαλα, οι απεργίες ή ο ανάδρομος Ερμής.
Να τος πάλι αυτός! Πάλι τον αναφέρω. Είναι καλός "αποδιοπομπαίος τράγος" ο ατιμούλης, παιχνιδιάρης Ερμούλης, μου αρέσει να του ρίχνω ευθύνες για κάθε παρεξήγηση, κάθε αναβολή και αναταραχή!
Αυτές τις μέρες με θυμήθηκαν παλιοί φίλοι και γνωστοί.
Με βρήκε και στο Facebook ένας αγαπημένος παλιός συμφητητής που ζει στην Αγγλία.
Ένα "ντου" από ανθρώπους που είχαμε λίγο ή πολύ χαθεί. Πάντα πολύ ευχάριστο να ξαναβρίσκεσαι με τέτοιους φίλους!
Αυτό το τελικά εξυπηρετεί αυτό το σκοπό!
Γράφτηκα πριν 1,5 χρόνο γιατί βαρέθηκα να με καλούν και για να πω την αλήθεια ακόμα βαριέμαι να συμμετέχω σε κάθε βλακεία και τεστάκι και δεν το πολυανοίγω. Άσε που έλεγα να βάλω και ποστ γιατί μας έχουν φακελώσει κανονικά με αυτό. Να, όμως που έχει και κάποια σκοπιμότητα.

Μέσα σε όλα αυτά μου ήρθε και ο Orderly, ο παθιασμένος νέος συνάδελφος, μαχητικός και ορμητικός, να μου "την πει" γιατί δε μάχομαι για τη νοσηλευτική μέσα από αυτό το μπλογκ, γιατί δεν ασχολούμαι με το θέμα των βαρέων, γιατί γράφω ελαφριά και άσχετα ποστ.
Του έδωσα μερικές απαντήσεις.
Θα καταλάβει, ίσως, όταν φάει με το κουτάλι τα νοσοκομεία, όπως εγώ, 20 χρόνια μαζί με τις σπουδές μου, όταν απογοητευτεί από την ανικανότητα του κλάδου μας να συνδικαλιστεί σωστά και να διεκδικήσει, όταν συνειδητοποιήσει την προσπάθεια απαξίωσης της δημόσιας υγείας που εξελίσσεται -με τρομερή επιτυχία είναι η αλήθεια- τα τελευταία χρόνια από την κυβέρνηση.
Ίσως εκείνος γίνει ένας από τους πρωτεργάτες μιας πιο σωστής συνδικαλιστικής προσέγγισης.
Μακάρι!
Μαζί του κι εγώ.
Μέχρι τότε όμως, θα κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ, με τα μέσα που διαθέτω και θα συνεχίσω να ζω, έξω από το νοσοκομείο.


Είναι όμορφο το φθινόπωρο.
Εποχή έντονων εξελίξεων, μετά τη θλιβερή, αποχαυνωτική αδράνεια του καλοκαιριού και του φρικτού Αυγούστου. Σας έχω πει πόσο μισώ αυτό το μήνα;
Εντωμεταξύ, η θητεία του αγαπημένου μου έχει φτάσει στα 2/3. Τι μας έμεινε; Μισό φθινόπωρο και μισός χειμώνας!

Άντε να τελειώνουμε και με αυτό, μας περιμένει μια ζωή κοινή και ας είναι και κοινότυπη βρε αδερφέ, δε χάλασε ο κόσμος, δε ζητάω το εξτραβαγκάντ, ζητάω το απλό, το όμορφο, το γλυκό, να, σαν ένα φθινοπωρινό απόγευμα!