Ε, λοιπόν, διαβάζω λογοτεχνία, shoot me!

Από πολύ μικρή είχα πολύ καλή σχέση με το διάβασμα.
Ξεκίνησα την ...καριέρα μου στα 4-5, διαβάζοντας τις επιγραφές στο δρόμο, ευτυχισμένη που μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγαν.
Στο σχολείο ήμουν πάντα άριστη μαθήτρια, αλλά τα σχολικά βιβλία τα εύρισκα εξαιρετικά βαρετά, μια υποχρέωση που έπρεπε να "ξεπετάξω"! Έτσι προτιμούσα να τα μαθαίνω από την παράδοση ώστε να έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι και... διάβασμα.
Διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου, από την τοπική εφημερίδα ως συνταγές μαγειρικής, περιοδικά και κόμικς και φυσικά... βιβλία.
Ξεκίνησα, φυσικά, με παραμυθάκια, αλλά σύντομα αυτό δεν μου αρκούσε. Η λογοτεχνία έγινε μια από τις μεγάλες μου αγάπες. Είχα όλη τη σειρά παιδικής βιβλιοθήκης των εκδόσεων "Άγκυρα" (τι κρίμα που χάλασαν από την υγρασία στο πατάρι) και λάτρευα βιβλία όπως: "Οι μικρές κυρίες", "Με οικογένεια", "Χωρίς οικογένεια", "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι", "Η Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς", " Η καλύβα του μπαρμπα Θωμά".
Συνέχισα με πιο "ενήλικα" αναγνώσματα και σύντομα γράφτηκα στην τοπική δανειστική βιβλιοθήκη, όπου γνωρίστηκα και με το θέατρο και την ποιήση, χωρίς ποτέ να γίνω φίλη κολλητή με κανένα από τα 2 είδη.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι, στο λύκειο θα ήμουν, μια συμμαθήτριά μου μου δάνεισε μια παλιά δερματόδετη έκδοση του "Όσα παίρνει ο άνεμος". Το διάβασα ξαπλωμένη στο πάτωμα σε 2 μερόνυχτα, 1100 μεγάλες σελίδες, σταματώντας μόνο για λίγο ύπνο!!!

Ένα άλλο καλοκαίρι, εγκλωβισμένη, έφηβη στο χωριό, διάβασα μια κούτα "Άρλεκιν" της ξαδέρφης μου και μετά από αυτό το "μαραθώνιο" αισθάνθηκα έτοιμη: α) να ξεράσω και β) να γράψω κι εγώ ένα τέτοιο αριστούργημα της ρομαντικής, ευκολόπεπτης λογοτεχνίας για στερημένες γυναίκες, lol!
Μέχρι να τελειώσω το σχολείο είχα καταβροχθίσει χιλιάδες βιβλία!
Ο φόβος της μητέρας μου είχε γίνει πραγματικότητα εδώ και χρόνια: "Μη διαβάζεις συνέχεια παιδί μου, ανάσκελα, θα χαλάσεις τα μάτια σου!"( thank god for laser), εγώ δεν τα κατάφερα να γίνω φιλόλογος, αλλά η αγάπη μου για τη λογοτεχνία παρέμεινε πάντα ζωντανή.
Δεν διαβάζω πια τόσο όσο παλιότερα, αλλά διαβάζω αρκετά, ευτυχώς.

Έτσι και χρησιμοποιώντας το ως αφορμή για να μιλήσω για μια μεγάλη αγάπη, δέχτηκα με χαρά την πρόσκληση των Armia και Confused, να παίξω σε αυτό το μπλογκοπαίχνιδο, όπου πιάνεις το κοντινότερο βιβλίο και καταγράφεις από τη σελίδα 123 τις περιόδους 6η,7η και 8η.
Πάνω στο κομοδίνο μου υπάρχουν 5 βιβλία. Ένα το έχω τελειώσει αλλά δεν το έχω ακόμα ταχτοποιήσει στη βιβλιοθήκη από βαρεμάρα, ένα δεν το άρχισα ακόμα, ένα που διαβάζω τώρα και 2 μισοτελειωμένα που δε μπορώ να πω ότι μ' ενθουσιάζουν. Τ' αφήνω εκεί μήπως μου έρθει η όρεξη να τα τελειώσω...
Πιάνω 2, ένα για κάθε πρόσκληση!

Το 1ο είναι για την Άρμια:
Πιάσε τ΄άστρα της ζωής - Ζοελ Λοπινό-Μαστραντώνη.

Δώρο από έναν πολύ αγαπημένο φίλο. Μιλάει για την αναγέννηση μια γυναίκας και τα φτερά που σου δίνει ο δυνατός, αληθινός έρωτας. Πολύ κοντά σ' εμένα αυτό το βιβλίο...







<<"Μας διεγείρει στο να χαρούμε σε βάθος κάθε στιγμή που περνάμε μαζί και να μην την σπαταλάμε άσκοπα" πρόσθεσε ο Λευτέρης. "Είναι εκπληκτικό να μη νιώθεις φόβο για τη φθορά που θα επιφέρει κάποια στιγμή η ρουτίνα, η συνήθεια, ο χρόνος. Κι είναι καθησυχαστικό να λες μέσα σου, μ' αγαπάει γι αυτό που είμαι κι αν ξαφνικά μου καπνίσει ν' αλλάξω, να εξελιχθώ προς μια άλλη κατεύθυνση, θα μπορέσω να το κάνω άφοβα, διότι δεν υπάρχει κανένας γάντζος μεταξύ μας, κανένας δεσμός εκτός από δυο σάρκες και δυο ψυχές που υπερπληρώνονται περιοδικά.">>

Το 2ο είναι για την Confused:
Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι - Λένα Μαντά.
Δώρο από την αδερφούλα μου για τη γιορτή μου, δεν το έχω ξεκινήσει ακόμα, αλλά όλοι λένε ότι είναι καλό.









<<"Δε μιλάς; Δεν έχεις τίποτα να πεις;" φώναξε και την τράνταξε με δύναμη.
Τα μαλλιά της λυτά, έτσι όπως πάντα του άρεσαν, χύθηκαν μπροστά στο πρόσωπό της.
Tο στήθος της πρόβαλε προκλητικό από το άνοιγμα του βραδυνού φορέματος που φορούσε...>>
(Ξέρω, σας έκοψα στο καλύτερο, χιχι)

Δεν καλώ κανέναν γιατί παραέγινε το κακό με αυτό το παιχνιδάκι!
Εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα!