9

Πριν 9 χρόνια, τέτοια μέρα, ετοιμαζόμαστε για εκλογές.
Η οικογενειακή μου κατάσταση στο Facebook ήταν "είναι περίπλοκο".
Εκείνες τις μέρες στη δουλειά σιγοψιθύριζα συνέχεια το "Πιο πολύ απ' ότι φαντάζεσαι, πιο πολύ απ' όσο φοβάσαι..." του Χατζηγιάννη και έλεγα: "Λες;"
Εκείνες τις μέρες περίμενα πως και πως να βρεθώ μπροστά στο πισί μου για να μιλήσω στο MSN μαζί σου.
Εδώ, σε αυτή τη διαδικτυακή γωνιά πρωτοβρεθήκαμε.
Στις 15/9 του 2007 ήρθε το πρώτο "Σ' αγαπώ" και έφερε θυμό (ναι, θυμό) και φόβο για τις δυσκολίες μιας σχέσης που έμοιαζε, σχεδόν αδύνατη, παρά τη δύναμη των συναισθημάτων.

9 χρόνια μετά, αυτή η ημερομηνία είναι χαραγμένη στις βέρες μας.
Μας απασχολούν θέματα όπως:ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο.
Σε "μαλώνω" γιατί ξέχασες να βγάλεις τα σκουπίδια.
Με "μαλώνεις" γιατί -πάλι- ψώνισα ένα σωρό άχρηστα πράγματα από το σούπερ μάρκετ.
Δεν πειράζει. Και στον παράδεισο έχουν, καμιά φορά, προβλήματα διαχείρισης.
Χρόνια μας πολλά μωρό μου.
Έλα, πιάσε το χέρι μου και πάμε να γεράσουμε μαζί!

Παραζαλισμένες σκέψεις μιας Αυγουστιάτικης Κυριακής

Σας είπα ότι αντιπαθώ τον Αύγουστο;

Ναι, σας τα έχω ζαλίσει, ξέρω.

«Μα είναι μήνας διακοπών, με υπέροχο καιρό, όλοι είναι χαλαροί», μπλα μπλα μπλα! Όχι, όχι, όχι! Παντού έχει κόσμο, κουνούπια, αλλεργίες, ταλαιπωρία, κλειστά μαγαζιά και νοσοκομεία σε αποδιοργάνωση. Δεν τον θέλω, δεν με πείθετε!

Α, μπα! Δε θα ευχηθώ «καλό χειμώνα». Μη θυμώνετε! Που τέτοια τύχη εξάλλου! Στην Κρήτη τα κοντομάνικα (και τα αντικουνουπικά) βγαίνουν μέσα Οκτώβρη, αφού έχουμε πια ξεροψηθεί για τα καλά, έχουμε απελπιστεί και φωνάζουμε σαν διψασμένοι στην έρημο «νερό, νερό».

Κάποτε αγαπούσα πολύ το Σεπτέμβρη…

Ο καιρός καλός, λίγο πιο δροσερός, οι θάλασσες πιο ήρεμες, ο κόσμος λιγότερος, οι διακοπές ιδανικές, χωρίς τις φωνακλάδικες Ελληνικές οικογένειες (ουπς, τώρα είμαι μέλος σε μία από αυτές!). 

Από παιδί τον αγαπούσα αυτό το μήνα. Είμαι από εκείνα τα παιδιά που ήθελαν να ανοίξει το σχολείο, είχα βαρεθεί, ήθελα τις παρέες, τις πλάκες, τη γνώση, τη ρουτίνα του σχολικού έτους.

Τώρα όμως; Τώρα πια γονιός, με απαγορευμένες τις διακοπές το Σεπτέμβρη, (με την πλέμπα, το Δεκαπενταύγουστο, τότε είναι κλειστός ο παιδικός!), ο αγαπημένος μήνας είναι μήνας οργάνωσης, προετοιμασίας και εξόδων, μα τόσα πολλά έξοδα που σου έρχεται να κλαις και να θυμάσαι την αγωνία των δικών σου γονιών να τα βγάλουν πέρα, αυτόν τον αγαπημένο μήνα, με τσάντες, γραφική ύλη, λίστες, φόρμες, αθλητικά και εξωσχολικές δραστηριότητες.

Ουφ, ούτε τις Κυριακές αγαπώ.

Αν δεν δουλεύω είναι μέρα βαρεμάρας, σκέψης και οργάνωσης για την εβδομάδα και αυτό συνήθως οδηγεί σε κακή διάθεση.

Αύριο η λαϊκή έρχεται, πάλι έξω από το σπίτι μου. Γκρρρ! Άλλα τρία χρόνια ταλαιπωρίας. Βγάζε τα αυτοκίνητα, δύσκολη πρόσβαση για το ίδιο σου το σπίτι, φασαρία, βρώμα, ζημιές!

Δεν αγαπώ τις λαϊκές, ούτε τις Δευτέρες…

Και η λίστα μεγαλώνει και η άδεια τελειώνει και τα παιδιά είναι ακόμα στο σπίτι και ο καιρός δεν είναι καν για θάλασσα (φυσάει) και έχω βαρεθεί να σπρώχνω τα παιχνίδια για να περάσω, άντε να ανοίξει ο παιδικός στις 5 και το νήπιο (μεγάλωσε το κορίτσι μου) στις 12, μπας σε κανένα ρεπό κάνω πάλι το - μάταιο - πρότζεκτ της οργάνωσης των παιχνιδιών!

Εντάξει, δεν γκρινιάζω άλλο!

Εξάλλου, την άλλη Κυριακή, θα είναι Σεπτέμβριος, θα είμαι πρωί και νύχτα και δεν θα έχω καιρό ούτε να σκεφτώ καθώς θα έχω να ετοιμάσω και το μικρό για τον παιδικό και τη μεγάλη για την δημιουργική που θα πάει μια εβδομάδα.

Όλα καλά λοιπόν.

Τελικά, ίσως να μην είναι και τόσο χάλια αυτό το Κυριακάτικο Αυγουστιάτικο βράδυ.

Τα παιδιά κοιμούνται, πάω να βάλω ένα κρασάκι και να προτείνω στο συμβίο να δούμε καμιά ταινία. Εξάλλου, έχω, ακόμα, άδεια!