Μικρές φλυαρίες, μεγάλη αποχή

Να που ξαναθυμήθηκα αυτή τη μικρή γωνιά μετά από τόσους μήνες...
Όλο λέω "κάτι θα γράψω", "να, θα βάλω τη συνταγή για το λέμον τσιζκέικ μου, ή την τούρτα που έφτιαξα για τη βαφτιστήρα, ή θα περιγράψω τα κατορθώματα της μικρής, ή θα πω για τα εργασιακά..." ή, ή, ή και ο καιρός περνάει κι εγώ αναλώνομαι στο facebook, να παίζω, να επικοινωνώ, να μοιράζομαι, να μαθαίνω τα νέα του έξω κόσμου.
Ήμουν για αρκετό καιρό πολέμιος του φατσοβιβλίου αλλά να που περνάω όλο τον χρόνο που διαθέτω για το νετ εκεί. Μάλιστα, κάναμε μια ομάδα οι παλιοί συμμαθητές και περνάμε πολύ όμορφα, κανονίζουμε συναντήσεις και όλο αυτό εμπεριέχει πολύ νοσταλγία, τρυφερότητα, αναμνήσεις, ικανοποιεί την ανάγκη επικοινωνίας ανθρώπων τόσο διαφορετικών αλλά με κοινό σημείο αναφοράς το τέλος της εφηβικής τους ζωής και την αρχή της άλλης, της ουσιαστικής.
Εντωμεταξύ η Ελλαδίτσα μας βουλιάζει, η πολιτική σκηνή είναι ένα έργο που πρέπει να κατέβει άμεσα γιατί δε βλέπεται, και οι Έλληνες, λαός αισιόδοξος και γλεντζές, έχουν χάσει το χαμόγελό τους και μαζεύουν τα κομμάτια τους.
Πάλι το χιούμορ κυριαρχεί, αλλά πικρόχολο και εριστικό και ο λαϊκισμός έχει πιάσει λίμιτ απ, όσο και το χρέος μας δηλαδή!
Είμαστε ένα καζάνι που βράζει και μένει να δούμε τι σούπα θα βγάλουμε...
Υπάρχουν βέβαια και οι αισιόδοξες φωνές όπως αυτή του Κώστα Βαξεβάνη από την τελευταία Lifo, Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου , που με εκφράζει απόλυτα.
Ελπίζω και εύχομαι να έχουμε πιάσει τον απόλυτο πάτο και να ξαναγεννηθούμε ως άλλοι φοίνικες από τη στάχτη μας.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε πολλά κουσούρια -αν και όχι όσα μας καταλογίζουν οι "φίλοι" μας οι Ευρω-πέη(χωρίς ορθογραφικό!)- αλλά έχουμε και προτερήματα. Είμαστε έξυπνοι (ίσως λιγότερο απ' όσο πιστεύουμε βέβαια), πεισματάρηδες, μαχητές. Αν καταφέρουμε ποτέ να συνεργαστούμε -γενικώς- χωρίς εγωισμούς, κατεργαριές και μικροπρέπειες, τότε θα κερδίσουμε την παρτίδα. Αν...
Τι εποχή για να γίνεις γονιός ε; Όχι, όχι, δεν μετανιώνω και μάλιστα θέλω και δεύτερο παιδάκι!
Τα επιχειρήματά μου σε όσους λένε ότι πρέπει να είμαι τρελή που θέλω κι άλλο παιδί σε αυτά τα οικονομικά χάλια της χώρας είναι τα εξής δύο:
Α) Η ευτυχία που σου χαρίζει ένα παιδί δεν μετριέται και δεν εξαγοράζεται. Φτάνει να έχω να το ταΐζω και θα μεγαλώσει με όση αγάπη και φροντίδα χρειάζεται.
Β) Αν είναι ν'αφήσω την οικονομική κατάσταση να καθορίζει την προσωπική μου ευτυχία, τότε να πέσω να πεθάνω, δεν έχει κανένα νόημα η ζωή.
Πόσο, μα πόσο έχω πάντως νευριάσει με όλους εκείνους που στοχοποιούν κατηγορίες ανθρώπων και ρίχνουν πάνω τους όλα τα βάρη για τα χάλια της οικονομίας μας.
Οι πλέον μισητοί και αξιοκατάπτυστοι είναι -φυσικά- οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, που μπήκαν με μέσον, που κάθονται όλη μέρα, που παίρνουν παχυλούς μισθούς γεμάτους επιδόματα,που, που, που...
Ε, όχι βρε παιδιά! Υπάρχουν και αυτοί, σίγουρα, αλλά είναι η μειοψηφία, μην τους βάζετε όλους στον ίδιο ντορβά!
Να σας θυμίσω ότι στην ίδια κατηγορία είναι οι γιατροί του ΕΣΥ, οι νοσηλευτές, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, οι πυροσβέστες και ένα σωρό άλλοι, που δουλεύουν πολλές ώρες, σε δύσκολες συνθήκες, που πληρώνονται πολύ λιγότερο απ' όσο αξίζει η δουλειά τους, που πήραν τη θέση τους αξιοκρατικά, που ποτέ δεν φοροδιέφυγαν και που πάντα πρώτοι δέχονται όλα τα χαράτσια, γιατί είναι οι εύκολοι στόχοι.
292€ μείον ο μισθός μου για το μήνα Οκτώβρη. Ίσα που ξεπερνάω το χιλιάρικο και είμαι νοσηλεύτρια μονάδας, ΤΕ και με 19 χρόνια προϋπηρεσίας!!! Και πάλι καλά να λέω...
Ποτέ, μα ποτέ δεν περίμενα να έρθει εκείνη η στιγμή που θα έλεγα "Δόξα τω Θεώ που είμαι νοσηλεύτρια και, τουλάχιστον, δεν κινδυνεύει η θέση μου!"
Έστω και κουτσουρεμένο θα έχω ένα μισθό και θα έχουμε και τον διαβόητο πλέον "έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια" για το γάλα του παιδιού (πικρό χαχα).
Εμ, τι το θελα να γράψω μετά από τόσο καιρό; Έγινα κι εγώ πικρόχολη και γκρινιάρα, όπως όλοι.
Πάω να χαλαρώσω κοιτάζοντας το αθώο, 8 μηνών, αγγελούδι μου και υπόσχομαι ότι αν και όταν ξαναγράψω θα είναι κάτι ευχάριστο.
Καληνύχτα...