Μια μικρή διένεξη…

«Η τέλεια σχέση μας μπάζει νερά και δεν είμαι εγώ το πρόβλημα», έκανε μια ακόμα βαρύγδουπη δήλωση η αγαπημένη μου, ρουφώντας δυνατά τη μύτη της.

Γαμώτο αυτές οι γυναίκες! Τα λατρεύουν αυτά τα πράγματα, δεν εξηγείται διαφορετικά. Συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά, μεγαλοστομίες, δραματικοποίηση και πολύ κλάμα. Δεν αντέχω να τη βλέπω να κλαίει, ξέρω ότι δεν το κάνει για να τη λυπηθώ, αλλά αυτό το όπλο πραγματικά με κάνει να νιώθω ανίσχυρος. Θέλω τόσο να την πάρω αγκαλιά και τα της πω ότι έχει δίκιο, ότι όλα θα φτιάξουν αλλά για μια ακόμα φορά με προλαβαίνει.

«Μη μου πεις ότι έχω δίκιο, το ξέρω ότι έχω δίκιο και θα ήθελα να μην είχα, εντάξει; Σε παρακαλώ υποσχέσου το, αυτό και το ότι δε θα πεις πως όλα είναι εντάξει, ότι όλα θα φτιάξουν γιατί δε θα γίνει, όπως δεν έγινε μέχρι τώρα»

Δε λέω τίποτα. Την κοιτάζω με αγάπη, είναι τόσο χαριτωμένη έτσι με τα κόκκινα μάτια και τη μπουκωμένη μυτούλα της που σχεδόν ερεθίζομαι.

Μα, ανώμαλος είμαι;

Δεν έχω και να της πω τίποτα, για την ακρίβεια δε σκέφτομαι και πολλά αυτή τη στιγμή.

Θέλω να κοιμηθώ, να καθαρίσει το μυαλό μου.

Αλλά, αν το κάνω, αν φύγω και πάω για ύπνο, θα σκεφτεί πάλι ότι είμαι αδιάφορος και αναίσθητος.

Ουφ, αμάν πια με αυτή τη «μάχη των δύο φύλων», αν και οι γυναίκες είχαν αντρικό μυαλό, όλα θα ήταν τόσο πιο απλά! Οι γυναίκες βλέπουν παντού συνωμοσίες και προβλήματα και πάντα ζητούν περισσότερες εξηγήσεις από αυτές που είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε.

Δώσε μου λίγο χρόνο κορίτσι μου, να πάω με τους δικούς μου ρυθμούς, λίγο χώρο ν’ανασάνω ελεύθερα και θα είμαι δικός σου για πάντα.

Η αλήθεια είναι ότι δε μου φταις εσύ, ο εαυτός μου είναι το πρόβλημα, αλλά 30 χρόνια δεν τα βρήκαμε, δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη και δεν μπορείς να με βοηθήσεις αγάπη μου, είναι δική μου η μάχη, δικοί μου και οι δαίμονες.

Τα έχουμε πει και ξαναπεί. Τι νόημα έχει να τα επαναλαμβάνουμε;

Έτσι συνεχίζω να μη λέω τίποτα, κάθομαι και την κοιτάζω, περιμένω να τα πει, να ξεσπάσει και μετά να την αγκαλιάσω, να τη φιλήσω, να της πω «σ’αγαπάω, μη μ’αφήσεις ποτέ» και ίσως, αν το θελήσει, να της κάνω έρωτα, να αφήσω το σώμα μου να πει αυτά που το στόμα μου δυσκολεύεται να κάνει κατανοητά.

Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να λήξει μια διένεξη ή πάλι σκέφτομαι με «το κάτω κεφάλι»;