Η "αόρατη" (α' μέρος)

H Σταυρούλα είναι το 2ο παιδί της οικογένειας, ανάμεσα σε 2 αγόρια. Ο μεγάλος αδερφός, λίγο αργός στο μυαλό είχε την προσοχή των γονιών ως πρωτότοκος και προβληματικός και ο μικρός, ατίθασος και γοητευτικός, πάντα τους απασχολούσε με προβληματάκια απειθαρχείας, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο στρατό.
Εκείνη ήταν ήσυχο παιδί και αυτονόητα υπάκουη, σχεδόν αόρατη αλλά πάντα παρούσα όταν τη χρειάζονταν για τις "γυναικείες" δουλειές.

Στο μικρό χωριό της Μακεδονίας που μεγάλωσε η πορεία της ήταν προδιαγεγραμμένη.
Βασικές σπουδές, μια δουλειά, κατά προτίμηση στο δημόσιο και μετά γάμος και παιδιά.
Ήταν μέτρια και ήσυχη μαθήτρια, σχεδόν αόρατη και στο σχολείο, τελείωσε το λύκειο και πέρασε σε ένα ΤΕΙ της Θεσσαλονίκης, "Τεχνολογία Τροφίμων", δηλαδή, "Tι πα να πει αυτό; Βλακείες! Δε θα πας πουθενά, δεν έχουμε λεφτά να σε στείλουμε στη Σαλονίκη για ντόλτσε βίτα και μετά να μη βρίσκεις δουλειά πουθενά, καλύτερα στα χωράφια!"
Τελικά η λύση βρέθηκε. Σχολή νοσηλευτικής διετούς φοιτήσεως στην κοντινότερη πόλη. "Γιατί δηλαδή; Δεν είναι μια χαρά η δουλειά της νοσοκόμας; Θα βρεις εύκολα θέση στο δημόσιο και θα γηροκομήσεις και τους γονείς σου."
Η Σταυρούλα δε διαμαρτυρήθηκε.
Γράφτηκε στη σχολή και την τέλειωσε στα 2 χρόνια ακριβώς, με πολύ καλό βαθμό.
Όμως τα νοσοκομεία δεν άνοιξαν τις αγκάλες τους να τη δεχτούν, για την ακρίβεια, προς μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση των γονιών της σε ολόκληρη τη Μακεδονία εδώ και χρόνια κάνουν από ελάχιστες εώς ανύπαρκες προσλήψεις νοσηλευτών διετούς εκπαίδευσης.
Και τώρα;
"20 χρονών κορίτσι, δε θα σε ταΐζουν μια ζωή οι γονείς σου", άρχισαν οι γκρίνιες και τα παράπονα, καλά καλά δεν πρόλαβε να τελειώσει τη σχολή.
Γάμος τότε;
Να φύγει από το σπίτι, να μην είναι βάρος, να έχει την ελευθερία να κυκλοφορεί, "άλλες στην ηλικία σου, να, η Νίτσα η παλιά σου συμμαθήτρια, έχει και παιδί".
Ο Γιώργος από το διπλανό χωριό φάνηκε ως η μόνη πιθανή λύση.
8 χρόνια μεγαλύτερος, είχε τελειώσει από το στρατό και δούλευε στην ταβέρνα του χωριού τα σαββατοκύριακα και σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Βρέθηκαν σε μια παρέα, η Σταυρούλα τον ήξερε, μικρή κοινωνία, όλοι γνωρίζονται πάνω κάτω, αλλά μέχρι τότε δεν του είχε δώσει καμιά σημασία.
Ο Γιώργος τη φλέρταρε επίμονα, όπως ποτέ μέχρι τώρα δεν την είχε φλερτάρει κανείς.
Ήξερε καλά τι χρειαζόταν τ' αυτιά και η καρδιά της ντροπαλής και αόρατης Σταυρούλας και εκείνη αφέθηκε, χωρίς όρους.
Όλα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα και πριν το καταλάβει καν, σε λίγους μήνες είχε βγει η απόφαση για το μέλλον της.
Ο Γιώργος ήρθε στο σπίτι και μίλησε με τον πατέρα της, "ντόμπρα και αντρίκεια πράγματα" είπε.
Θα την αρραβωνιαστεί και για λίγα χρόνια, μέχρι να μαζέψουν λεφτά για το γάμο, "για ν'ανοίξουμε το δικό μας σπιτικό, κορίτσι μου", θα πάνε να δουλέψουν στην Ολλανδία, στην ταβέρνα ενός θείου, που είναι εκεί χρόνια και έχει προκόψει.
Η Σταυρούλα δεν ήθελε να φύγει. Δεν είχε φανταστεί έτσι το μέλλον της. Ούτε καν για το αν ήταν ερωτευμένη δεν ήταν σίγουρη. Πως θα πήγαινε σε μια ξένη χώρα, που δεν ήξερε κανέναν, ούτε καν τη γλώσσα, με έναν άντρα που μέχρι πριν λίγο καιρό αδιαφορούσε και για την ύπαρξή του ακόμα, χωρίς την οικογένεια και τους φίλους της;
Όμως η απόφαση πάρθηκε ερήμην της, για μια ακόμα φορά.
"Αυτή είναι η τύχη σου κόρη μου. Ένας άντρας σου πέφτει. Ο Γιώργος είναι καλό παιδί, τίμιο, με καλό σκοπό. Θα σε φροντίσει. Εξάλλου, τώρα που "ακούστηκες" στο χωριό, τι θα πει ο κόσμος αν χωρίσεις;"
Έτσι, το μικρό, αόρατο κορίτσι, ντύθηκε, στολίστηκε, αρραβωνιάστηκε μια Κυριακή και ένα μήνα μετά πήρε μια βαλίτσα με λίγα ρούχα και ένα βιβλίο με φράσεις στα Ολλανδικά, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε μόνη το ταξίδι για το άγνωστο, που τόσο την τρόμαζε αλλά δεν το είχε πει πουθενά.
Μόνη; Κι ο Γιώργος;
Α, ναι, δεν το είπαμε αυτό ε;
Ο Γιώργος έφυγε σχεδόν αμέσως μετά τον αρραβώνα, να πάει να ετοιμάσει τη "φωλίτσα που θα στεγάσει την αγάπη μας κορίτσι μου"...
(σ.σ.Πολύ Ξανθόπουλο έβλεπε αυτός μικρός!)

Συνεχίζεται...