Άνοιξη...πάλι???

Να 'μαι πάλι εδώ, 2 ολόκληρους μήνες μετά, όχι δε θα το κλείσω, ούτε θα αρχίσω να γράφω πάλι συστηματικά, εκτός κι αν έρθει στη ζωή μου η μεγάλη αλλαγή που περιμένω.

Έτσι μου ήρθε και είπα να γράψω τις σκέψεις μου γι αυτούς τους 2 μήνες του χειμώνα που δεν ήρθε ποτέ στην Κρήτη...

Να, σήμερα λοιπόν, ημερολογιακά μπήκαμε στην Άνοιξη, εποχή που αγαπάμε πολύ οι περισσότεροι, η εποχή της ανανέωσης, της αναγέννησης, της δημιουργίας...

Δεν την λαχτάρησα την άνοιξη φέτος. Τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα που κατέβηκαν από τα ψηλά ντουλάπια έμειναν στις βαλίτσες τους και ψάχναμε κάθε μέρα τα πιο λεπτά πουλόβερ, να μη σκάσουμε.

Πήγα το προηγούμενο σαββατοκύριακο στο Λασίθι (ελπίζω να μου έρθει η όρεξη να κάνω ένα ταξιδιωτικό ποστάκι) και τη μια μέρα είχε τρελό νοτιά με 25 βαθμούς και την άλλη τρελή πλημμύρα.

Αν εξαιρέσεις τον καιρό όμως περάσαμε τέλεια!

Μετά λοιπόν τις παρατεταμένες Αλκυονίδες, ίδιες με την εφηβεία μου, να και η επίσημη Άνοιξη, η ορίτζιναλ στα καλά...Ελληνικά :Ρ

Ως τώρα πάντως το 2010 δεν έχει δείξει τίποτα από αυτά που μας έταξαν οι αστρολόγοι!

Το αντίθετο.

Κρατάω την αισιοδοξία μου, όσο μπορώ και μου επιτρέπουν τα νέα που φτάνουν στ'αυτιά μου, όσο ερμητικά κλειστή κι αν έχω την τηλεόραση, για την άθλια οικονομική μας κατάσταση, τα ευτράπελα της εξωτερικής πολιτικής και όσο μπορώ να κρατήσω κλειδωμένες τις ανεκπλήρωτες προσωπικές προσδοκίες.

Ακόμα περιμένω...

Αν και πάντα το μότο μου ήταν και παραμένει το :
"Θεέ μου δώσε μου υπομονή ΤΩΡΑΑΑΑΑ!!!!",
δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω παρά να περιμένω.

Τι;

Κάτι ν'αλλάξει προς το καλύτερο, δε μπορεί, πιάσαμε πάτο!

Από τη δουλειά, εγώ η παραζαλισμένη νοσηλεύτρια, δεν έχω πια ελπίδες.

Θα μας μειώσουν το μισθό, εμάς των "προνομιούχων" δημοσίων υπαλλήλων που τρώμε τα σκατά (χωρίς λογοκρισία) των ασθενών συμπολιτών μας.

Θα μας αυξήσουν τα κρεβάτια στην Εντατική, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη, αλλά θα δουλεύουμε χωρίς υλικά και φάρμακα και χωρίς το απαιτούμενο προσωπικό, καθώς οι φαρμακευτικές εταιρίες έκοψαν τις πιστώσεις και λεφτά δεν υπάρχουν για νέες προσλήψεις επί του παρόντος, αφού, ουσιαστικά δε μπορούν να καλύψουν ούτε τους μισθούς μας!

Η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί, ακόμα και στην ήσυχη και σχετικά ασφαλή γειτονιά μου, που ως τώρα το μόνο πρόβλημα ήταν τα ναρκωτικά, με γνωστούς και μη επιθετικούς χρήστες, δύο πρόσφατα περιστατικά με έχουν θορυβήσει.

-Έμποροι της λαϊκής έδειραν κάτοικο της γειτονιάς μου, ανήμερα της Καθαρής Δευτέρας, γιατί διαμαρτυρήθηκε ότι είχαν δυνατά τη μουσική.

-Χτύπησαν και λήστεψαν άντρα στο εξωτερικό πάρκινγκ του εμπορικού κέντρου της περιοχής μου, 10μμ.

Σε αυτό τον κόσμο και με αυτές τις συνθήκες εγώ επιμένω να θέλω να φέρω παιδί στον κόσμο!

Μήπως κάνω λάθος;

Μήπως, όντως, το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε πλησιάζει με γοργά βήματα;

Είδα όνειρο χθες ότι ζούσα σε ένα κόσμο χωρίς πετρέλαιο και ότι έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα χωρίς οποιαδήποτε από τις αυτονόητες - όπως έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε - ανέσεις τις σύγχρονης ζωής!

Το φαντάζεστε;

Μήπως όμως τότε, μετά το αρχικό σοκ, καταφέρουμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι;

Άνοιξη πάλι λοιπόν και διώχνω μακριά κάθε δυσάρεστη σκέψη, συνεχίζω να προσπαθώ να τα βγάλω πέρα και να κυνηγάω τα όνειρά μου.

Εξάλλου, όσο υπάρχει ΥΓΕΙΑ και ΑΓΑΠΗ υπάρχει και ΕΛΠΙΔΑ!

(Αθεράπευτα αισιόδοξη βλέπεις!)