Πιάτο - πιάτο τον καημό μου...

Mέχρι να δεήσει ο αγαπητός πάπιος μας να καταθέσει το πρώτο του ποστ και επειδή βαρέθηκα να περιμένω, λέω να σας πω μια μικρή πονεμένη ιστορία, από το πρόσφατο παρελθόν μου.
Λίγο μετά το Πάσχα κάναμε ένα τραπέζι στο σπίτι με σκοπό να γνωρίσουν τα ξαδέρφια μου, από την πλευρά του πατέρα μου, τον καλό μου.
Καμιά άλλη τέτοια ευκαιρία δεν είχε δωθεί ως τώρα, καθώς από τη μία δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που εκείνος ήρθε εδώ και από την άλλη σε αυτή την οικογένεια έχει πέσει ο μεγάλος θανατικός, με 3 θανάτους τους τελευταίους 9 μήνες, ευτυχώς μεγαλούτσικων μελών.
Έτσι αποφασίσαμε μια σεμνή μάζωξη στο σπίτι, για όσα ξαδέρφια βρίσκονταν στην πόλη.
Όλα καλά και όλα ανθηρά λοιπόν, το φαγητό ήταν καλό μιας και εγώ και η αδερφούλα μου, όχι να το παινευτούμε δηλαδή :Ρ, είμαστε καταπληκτικές μαγείρισσες, η ατμόσφαιρα χαλαρή και φιλική και έπεσε πολύ γέλιο.
Τα ξαδέρφια έκριναν σκόπιμο να φέρουν δώρο στο "καινούριο" ζευγάρι ένα δώρο για το σπίτι, πάντα χρήσιμο και πρακτικό... πιάτα!
Και ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία:
(Μπαίνει ξαδέρφη, ας την ονομάσουμε ξαδέρφη Α, μετά συζύγου και με 5 μεγάλες τσάντες από τα Zara home)
Ενεσούλα: Καλέ, τι κουβαλήσατε;
Ξαδέρφη Α: Δώρο, απ' όλους μας! Πιάτα!
Ενεσούλα: Α, τι ωραία και ότι σκεφτόμαστε να πάρουμε! Ευχαριστούμε πολύ.
Ξαδέρφη Α: Δεν τα διάλεξα εγώ. Η ξαδέρφη Β.
Ξαδέρφη Β: Ναι, νομίζω ότι θα σου αρέσουν. Είναι...πολύχρωμα.
Ακούω κι εγώ τη λέξη "πολύχρωμα" και είμαι κατενθουσιασμένη. Ελπίζω μόνο να είναι μοντέρνα και γιατί όχι, τετράγωνα γιατί κάτι τέτοια είχαμε στο μυαλό μας να αγοράσουμε.
Ανυπομονώ να ανοίξω τα κουτιά και προς το τέλος της σύναξης, ενώ ξαδέρφες Α και Β έχουν ήδη αποχωρήσει, αφήνω τ'αγόρια να παίζουν ενθουσιασμένα μπόουλινγκ στο Wii και τρέχω στην κουζίνα.
Πιάνω την πρώτη κούτα και την ανοίγω. Πιάτο βαθύ...

Μπεζ.

Μα, που είναι τα πολύχρωμα;
Λάθος έκανε;
Εντάξει μωρέ, καλούτσικο είναι.
Κούτα 2η, σαλατιέρα...

Ζαχαρί.

Ε, αυτή δεν είναι στο σετ, πήραν μια απλή, οκ!
Κούτα 3η, πιατάκι φρούτου...

Καφέ.

Ω, Θεέ μου, αυτό εννοούσε πολύχρωμα;
Μα, τι σκατουλί είναι αυτό;
Ευτυχώς που έφυγαν γιατί μια κραυγή φρίκης και απελπισίας μου ξέφυγε, της πολύχρωμης!
Τι χρώμα να είναι άραγε τα μεγάλα ρηχά;

Με φόβο και μια μικρή ελπίδα άνοιξα και την τελευταία κούτα, πιάτο ρηχό...

Χακί!

Μάλιστα κυρίες και κύριοι, χακί το λες, εμετί επίσης, το χειρότερο ήταν στο τέλος!
Και αυτό το σχεδιάκι, το ανάγλυφο, δε μου φαίνεται καθόλου βολικό στο καθάρισμα.
Μα, τι γούστο!
Δεν μου άρεσαν καθόλου, ούτε του καλού μου και την επόμενη, τα ζαλωθήκαμε, ήταν και πολύ βαριά και πήγαμε στο μαγαζί.
Zara Home, άνοιξε τα χριστούγεννα στο κέντρο του Ηρακλείου και γίνεται χαμός, ακόμα. Το ίδιο κι εκείνο το απόγευμα...
-Κάρτα αλλαγής έχετε;
-Δεν είδα στις σακούλες, μα δικά σας είναι, έχει τη φίρμα, παντού.
-Δε γίνεται χωρίς κάρτα, ή την απόδειξη, λυπάμαι!
-Να ξαναψάξω...
Δεν βρήκα, τους εξήγησα τον πόνο μου, ντρεπόμουν να πάρω τηλέφωνο την ξαδέρφη Α να τη ρωτήσω, δε βρήκα κατανόηση, κάνω την καρδιά μου πέτρα, παίρνω και ξαναπαίρνω τηλέφωνο, όμως μαμήθηκε ο Δίας εκείνη τη μέρα ή ήταν συνομωσία εναντίον μου, δεν ξέρω τι να υποθέσω και η cosmote δεν έπιανε (στο κέντρο της πόλης, ε;) και όταν έπιασε εκείνη δεν απάντησε!!!
Εντωμεταξύ, κοίταξα και τα υπόλοιπα πιάτα του καταστήματος, ήταν εξίσου χάλια και με τα νεύρα που είχα τίποτα δε μου άρεσε και αφού άλλη λύση δεν έβλεπα, ξαναζαλωθήκαμε τις σακούλες και γυρίσαμε απογοητευμένοι στο σπίτι.
Τα ξεπακετάρησα, τα έβαλα στο πλυντήριο πιάτων και αποφάσισα ότι θα ζήσουμε μαζί τους!
Την επόμενη η ξαδέρφη Α με πήρε να ρωτήσει τι ήθελα.
Άστο της λέω, δεν έχει πια σημασία, τι να της έλεγα;
Της έπιασα ωστόσο διακριτικά κουβέντα γύρω από το φλέγον θέμα και μου είπε ότι η ξαδέρφη Β τα διάλεξε γιατί ταιριάζουν στην προσωπικότητά μου!!!
Τι να πω;
Προτιμώ να πιστέψω ότι η ξαδέρφη μου δε με ξέρει καθόλου ή ότι δεν ξέρει ν'αξιολογεί τους ανθρώπους, παρά να πιστέψω ότι θεωρεί πως έχω μια εμετική-σκατοπροσωπικότητα!
Κανείς για σπάσιμο;;;