Στρώσε το στρώμα σου για δυο...

...για σένα και για μένα!
Ήρθε λοιπόν και η ώρα της συμβίωσης με τον πρώην φαντάρο και νυν άνεργο και προς αναζήτηση εργασίας κατάλληλης των (πολυάριθμων:Ρ) προσόντων του, Πίκο μου.
Είναι κάτι που κανένας από τους δύο δεν έχει ξανακάνει και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα τα καταφέρουμε.
-Ενεσούλααααα, ποιο πουλόβερ να φορέσω;
-Αγαπούλα, γιατί δεν έβγαλες τα σκουπίδια;
-Ρε μωρό, γιατί άλλαξες θέση στο "gears of war 2" του X-box; Δε σου έχω πει να μη μου τα πειράζεις αυτά;
-Πίκο, ακόμα να ντυθείς; Μας περιμένουν.
Αυτά και άλλα τέτοια καθημερινά φαντάζομαι θα είναι στην ημερήσια διάταξη των συνομιλιών μας.
Φίλοι και γνωστοί λένε ότι τώρα θα φανεί το πόσο δυνατή είναι τελικά αυτή η σχέση, που αν και μετράει 1,5 χρόνο, δεν έχει ακόμα την καθημερινή τριβή της συμβίωσης.
"Τώρα θα δείτε εσείς τι σημαίνει τρώω στη μάπα τον άλλο 24/7!"
Το λένε ίσως με μια δόση πικρίας ή και ζήλιας, δεν ξέρω τι να υποθέσω ή μάλλον υποπτεύομαι ότι οι περισσότεροι απογοητεύθηκαν από τη συμβίωση, διαψεύστηκαν στις προσδοκίες τους.
Κρίμα είναι!
Εγώ πάλι, όπως κι εκείνος, δε νομίζουμε ότι η συμβίωση θ 'αλλάξει κάτι ουσιαστικό ως προς τη δύναμη της αγάπης μας.
Έχει το μεγάλο θετικό ότι πια δε θ'ανησυχούμε πότε θα φύγει ο ένας από τους δύο, δε θα μετράμε πάλι μέρες, ώρες και λεπτά μέχρι την επόμενη φορά.
Λαχταράμε πολύ και οι δυο μας να ξυπνάμε πλάι - πλάι κάθε πρωί και κάθε βράδυ τα σώματά μας να αγγίζονται, πότε επίτηδες και πότε τυχαία σε κάθε στριφογύρισμα του ύπνου μας.
Πόσο χάλια μπορεί να πάει λοιπόν;
Έχουμε τη θεληση να το κάνουμε να δουλέψει και αν υπάρχουν διαφωνίες και μικροκαυγαδάκια δε χάθηκε και ο κόσμος, τίποτα που δεν ξεπερνιέται με ένα χαμόγελο και ένα γλυκό φιλί.
Για να δούμε...

Το Μυστικό του Σύμπαντος που ξέρει και η ...Αμίτα!

Πολύς ντόρος τώρα τελευταία γίνεται για το βιβλίο και την ταινία "Το μυστικό".

Θέλεις λεφτά;

Επαγγελματική αποκατάσταση;

Να σου κάτσει ο γκόμενος;

Να κάνεις παιδί;

Για όλα υπάρχει λύση, η ίδια, εύκολη και ανέξοδη!!!

Είναι το μεγάλο μυστικό του Σύμπαντος!

Καλά κρυμένο και μόνο για λίγους;

Όοοοχιιιιι!

Το ξέρουν όλοι, αλλά δεν του δίνουν τη σημασία που πρέπει.

Γιατί, αυτό το βιβλίο, η κλασική "αμερικανιά" αυτοβοήθειας, δε λέει κάτι καινούριο.

Μιλάει απλά για τη γνωστή "θετική ενέργεια"!

Ναι κυρίες και κύριοι, τόσο απλά.
Αν σκέφτεσαι μόνο θετικά, τότε σε "ακούει" το σύμπαν και σου πραγματοποιεί όλες τις επιθυμίες!!!

Αχ, εύπιστοι άνθρωποι, έχουμε τόση ανάγκη να πιαστούμε από "κάπου", από "κάτι" σε περίπτωση ανάγκης που πιστεύουμε ό,τι μας προσφερθεί.
Θρησκεία, ζώδια, μαγεία ή ένα τόσο δα κακογραμμένο και αφελές βιβλίο, που όπως μου έγραψε η Άρμια σε σχόλιο στο προηγούμενο ποστ μου και συμφωνώ απόλυτα:"...Το secret το διάβασα το καλοκαίρι και το θεωρώ αρκετά αφελές και βαρετό βιβλίο, που δεν είναι καν βιβλίο!
Επαναλαμβάνει σε εκατον κάτι σελίδες,αυτό που θα μπορούσε να χε γράψει μόνο σε μία.
Αλλά,το εκθείασαν όλοι.Το διάβασε και η Πετρούλα και πουλάει μούρη!..."

Έχουμε ανάγκη την Ε Λ Π Ι Δ Α.

Το βιβλίο δεν το διάβασα. Το ξεκίνησα αλλά το βαρέθηκα γρήγορα. Την ταινία δεν την είδα, ούτε σκοπεύω. Ίσως γιατί είμαι καλά και δεν έχω κάτι να ζητήσω από το σύμπαν, εκτός από την υγεία μου, αλλά, βλέπετε, το σύμπαν δεν ασχολείται με τέτοιες γενικότητες, για αυτά έχει αναλάβει Άλλος!:Ρ
Μια φίλη λέει ότι από τότε που το διάβασε βρίσκει εύκολα... πάρκινγκ! Κάτι είναι και αυτό.

Αυτό που πιστεύω πάντως κι εγώ είναι ότι όταν σκεφτόμαστε θετικά και καλοπροαίρετα, κατά κάποιο τρόπο "εξορκίζουμε" το κακό, ενώ έχω δει πολλές φορές ασθενείς που με την κακή τους ψυχολογία, αν και όχι με σοβαρές ασθένειες, λες και προσέλκυσαν τις επιπλοκές και οδήγησαν τον εαυτό τους ακόμα και σε θάνατο.
Αν είσαι αποφασισμένος ότι η πέτρα στη χολή θα σε πεθάνει, τότε αυτό θα συμβεί, το έχω ζήσει προσωπικά.

Αλλά αυτό το έκανε πολύ επιτυχημένα και "Η Πολυάννα" στο "παιχνίδι της χαράς" .
Τίποτα καινούριο λοιπόν, αλλά από την άλλη δεν έχω καμιά αντίρρηση για κάτι αθώο και φτηνό που μπορεί να δώσει πίστη και ελπίδα για κάτι καλό.
Καλή επιτυχία παιδιά και μακάρι να ακούσει το σύμπαν.

Να φωνάζετε δυνατά και να πίνετε Αμίτα για περισσότερη θετική ενέργεια.
(Λες να ζητήσω χρήματα για τη διαφήμιση; lol)

Πήγαινε - Έλα

Μας τέλειωσε και ο στρατός!
Και τώρα;
Η ζωή μου τον τελευταίο χρόνο έμοιαζε να είναι ένα αέναο πήγαινε- έλα, ένιωθα συνέχεια "in transit", με το ένα πόδι στη ζωή μου στην Κρήτη και το άλλο στη ζωή μου κοντά του, όπου και όποτε!
Και άγχος, άγχος, άγχος.
Να τρέξω, να προλάβω, να φύγω, να έρθω, " ...μετράω τις νύχτες για να 'ρθω, μετράω τις μέρες για να φύγω..."
Δανείζομαι (λίγο παραφρασμένη) την τελευταία φράση της Άρμια από το τελευταίο της ποστ που μου άρεσε πολύ και λέω:
"Η ζωούλα μου είχε καταντήσει ένα πλήθος παρενθέσεων,κι εγώ έψαχνα το μπλάνκο..."


Να κάνω βάρδιες, να δω φίλους, να ταχτοποιήσω τις μικρές, καθημερινές υποχρεώσεις και να βρω χρόνο να μιλήσω, να επικοινωνήσω με το ταίρι μου, να τον νιώσω κοντά μου με όποιο τρόπο μπορώ, να παλέψω με την Απουσία, την Απόσταση, την Ανάγκη, την Αγάπη, την Ανυπομονησία.
Όλες οι σημαντικές λέξεις μου αρχίζαν με "άλφα", αλλά η δική μου λαχτάρα ήταν να φτάσω στο τέλος της αλφαβήτου, στο "Χι", στον Χρήστο μου!


Χαζομάρες λέω τώρα, μια ακόμα ερωτευμένη γράφει τη ρομαντική κομεντί της ζωής της, νομίζοντας ότι είναι μοναδική.
Όπως και να έχει, δε θέλω να εστιάσω εκεί πάλι και ας έρχεται η εμπορική γιορτή των ερωτευμένων, που λόγω "πυροβολισμού" των αισθήσεών μας από παντού, μας κάνει όλους να να σκεφτόμαστε, ποιους αγαπάμε, ποιοι μας αγαπούν, πόσο και πως.
Η υποχρεωτική απόσταση έλαβε τέλος και τώρα είμαστε προ των πυλών για την κοινή μας ζωή.
Επιτέλους!
Επιτέλους;
Νέο άγχος, νέες ανασφάλειες (να τα πάλι τα "άλφα" μου), πολλές εκκρεμότητες να ταχτοποιηθούν, κάποιες από αυτές ιδιαίτερα σημαντικές, τόσο που η μη διευθέτησή τους μπορεί να φέρει προστριβές, φόβο,... ρήξη (?).


Αααα, δε θέλω να σκέφτομαι αρνητικά, αισιοδοξώ και "καλώ" τη θετική ενέργεια από το σύμπαν να βοηθήσει να πάνε όλα καλά!:Ρ Δεν έχετε διαβάσει το "Μυστικό"; Ούτε κι εγώ, η αδερφή μου με έπρηξε με αυτό, χαχαχα!
Όπως λέει και ο Πίκος μου, αυτή η χρονιά, που για μας τώρα ουσιαστικά ξεκινά, θα είναι ταραγμένη, αλλά οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα.
Φοβάμαι ότι κανείς από τους δυό μας δεν έχει φροντίσει για μέτρα ασφαλείας, αν κάτι πάει στραβά, αλλά όπως και να έχει, χωρίς κράνος, χωρίς ζώνη ασφαλείας, χωρίς αλεξίπτωτο και χωρίς σωσίβιο, ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι, όχι ένα βαρετό πήγαινε- έλα, αλλά το ταξίδι στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη της καρδιάς μας.


Για να δούμε...

Η Οδύσσεια μιας ξενιτεμένης Ενεσούλας, μέρος 2ο

Που είχαμε μείνει λοιπόν;
Α, ναι!
«...Ξέσπασα σε λυγμούς και ενώ συνέχιζα να οδηγώ, κάνοντας πάλι λάθος και πηγαίνοντας από αγροτικό δρόμο, αλλά με σωστή κατεύθυνση, έκλαιγα και αναρωτιόμουν «Γιατί θεούλη μου πρέπει να είναι τόσο δύσκολο;»»...

Οδηγούσα με ψιλόβροχο προς τη Ναύπακτο, όχι από τον κεντρικό δρόμο και προσπαθούσα να συνέλθω και να υπολογίσω πόσο χρόνο έχω ακόμα.
Ο καλός μου έλεγε να κάνω στάσεις να ξεκουράζομαι, οι δικοί μου με έπαιρναν συνέχεια τηλέφωνο γιατί ανησυχούσαν αλλά εγώ είχα τρελό πείσμα απλά να φτάσω, με όποιο σωματικό κόστος, όση ώρα κι αν χρειαζόταν.
Μετά τη Ναύπακτο έπιασε τρελή καταιγίδα.

Στο Αντίρριο έκανα μια γρήγορη στάση για καφέ, σουβλάκι, κατούρημα και βενζίνη (2η φορά) και συνέχισα αποφασισμένη να φτάσω ως τις 5 στη Λαμία.
Στο Αγρίνιο έπρεπε να βρω το δρόμο προς Καρπενήσι.
Βλέπω πινακίδα και ακολουθώ, αλλά σταματώ και για πληροφορίες καλού-κακού. Βρέχει κιόλας, λίγοι άνθρωποι στο δρόμο.
Σταματάω τον πρώτο.
Είναι ένας νεαρός, ψευδός!
Γμ την ατυχία μου, δεν είμαι σίγουρη για το τι μου είπε, αλλά τον ευχαριστώ ευγενικά και απομακρύνομαι.
Παρακάτω , σταματώ τον επόμενο που βλέπω.
Ψευδός και αυτός (για τ’ όνομα του Θεού δλδ, απίστευτο, το χωριό το χει;!) και νοητικά καθυστερημένος!
Μάλλον μου λέει ότι πρέπει να γυρίσω ότι έχω κάνει λάθος, αλλά δεν είμαι σίγουρη! Ευγενικά τον ευχαριστώ και συνεχίζω.
3ος άνθρωπος, αχ, ας μιλάει καθαρά Θεούλη μου!
Μιλάει μια χαρά και μου λέει:
«Για Καρπενήσι; Από τον Προυσσό; Ναι, από εδώ πάει κτλ»

Από τον Προυσσό; Α, ένα μοναστήρι κοντά στο Καρπενήσι είναι αυτό. Έχω πάει!
Ναι, από εκεί; Γιατί όχι;
Μέγα σφάλμα που θα το πλήρωνα πολύ ακριβά!
Η Αιτωλοακαρνανία και η Ευρυτανία είναι γεμάτες δύσκολους στενούς δρόμους, αλλά εγώ διάλεξα τον απολύτως χειρότερο!
Αυτός , φυσικά, δεν ήταν ο κύριος δρόμος για Καρπενήσι.

Η μοναδική φωτογραφία που έβγαλα

Ανεβοκατέβηκα 2 βουνά, το Παναιτωλικό και την Καλιακούδα, πέρασα από χωματόδρομους, ανέβηκα ελικοειδείς δρόμους με την τρομαχτική ταχύτητα των 10 χιλ/ώρα,είδα φαράγγια, ποτάμια, έρημα χωριά και έφτασα και σε σημείο με δρόμο κλειστό από χιόνια!
Ευτυχώς έχω τετρακίνηση γιατί οι αλυσίδες ήταν πλακωμένες από λάδια, αυτό μου έλειπε, μόνο! Δεν έπιανε και το κινητό, δεν είχα πια και μπαταρία, το έκλεισα μπας και επικοινωνήσω αργότερα.

Το εκχιονιστικό το βρήκα λίγο παρακάτω, πέρασα και τον Προυσσό και στις 5μμ πια ήμουν στο Καρπενήσι!
Ουφφφ, μόνο 79 χιλιόμετρα έμειναν!
Γρήγορο τηλεφώνημα στο Χρήστο που είχε σκάσει, να πάρει και τους άλλους και συνεχίζω!
Έρχομαι αγάπη μου, δεν θα τα παρατήσω τώρα!
Ήμουν πια λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού.
Αυτό μου έδωσε κουράγιο και δύναμη και συνέχισα να οδηγώ, αψηφώντας τον πόνο στο σβέρκο και την πλάτη μου και τον πονοκέφαλο που με σφυροκοπούσε!
6.20μμ ήμουν στον προορισμό μου.
Επιτέλους!
Νόμιζα ότι αυτό το ταξίδι δεν θα τελειώσει ποτέ!

Η πορεία μου με πράσινο μαρκαδόρο

Τελικά χρειάστηκαν 10 ώρες καθαρό ταξίδι από την Αθήνα για τη Λαμία.
Πέρασα από τη Θήβα, τη Λειβαδειά, την Αράχωβα, τους Δελφούς, την Άμφισσα, τη Ναύπακτο, 15 χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα, το Μεσσολόγγι, το Αγρίνιο, το Καρπενήσι και την Μακρακώμη (την οποία αναφέρω τιμής ένεκεν για τη φίλη μου Κατερίνα που είναι από εκεί) για να φτάσω στον προορισμό μου.
Είδα βουνά, λαγκάδια, δάση, ξερά τοπία, καταρράκτες, ποτάμια, θάλασσες.
Είδα όλη τη χειμωνιάτικη ομορφιά της κεντρικής Ελλάδας, αλλά δεν μπόρεσα να την εκτιμήσω.
Ταξίδεψα με λιακάδες, βροχούλες, καταιγίδες, συνεφιές και χιόνια, λες και ταξίδευα ανάμεσα στις εποχές.
Πέρασα «δια πυρός και σιδήρου» αλλά το πείσμα μου και η ανάγκη μου να φτάσω στην «Ιθάκη» μου, που ήταν η αγκαλιά του Χρήστου μου, με έκαναν να μην το βάλω κάτω.
Και τελικά έφτασα.
Πιασμένη, αποκαμωμένη, αγανακτισμένη, αλλά έφτασα και όταν με κράτησε στα χέρια του και με έφιξε στην αγκαλιά του τότε όλα τα δύσκολα ξεχάστηκαν μονομιάς.
Η επόμενη μέρα με βρήκε απίστευτα κουρασμένη αλλά και πολύ ικανοποιημένη.
Είχα νικήσει...

Η Οδύσσεια μιας ξενιτεμένης Ενεσούλας, μέρος 1ο

Ή αλλιώς:
« Οι κινητοποιήσεις των αγροτών, η απόλυση του Πίκου, μια πεισματάρα, ερωτευμένη νοσοκόμα, ένα φορτωμένο Τέριος και ο γύρος της κεντρικής Ελλάδας σε 10 ώρες»!!!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Στις 22/1 το απόγευμα, μετά από μερικές πολύ δύσκολες εβδομάδες -οι τελευταίες μακριά από τον καλό μου- με πολύ δουλειά στην εντατική και στις ελιές και χιλιάδες πραγματάκια που έπρεπε να γίνουν, ετοιμάστηκα,φόρτωσα το τζιπάκι μου μέχρι πάνω και επιβιβάστηκα στο πλοίο για Πειραιά.

Ήξερα για τις κινητοποιήσεις των αγροτών, αλλά δεν ήξερα ποιοι δρόμοι θα είναι κλειστοί την επόμενη μέρα.

Ήξερα επίσης, μετά από ενημέρωσή μου από το νετ ότι στο ανατολικό Αιγαίο οι άνεμοι θα φτάσουν τη νύχτα ως 9 μποφόρ, ενώ στο δυτικό θα είναι 7. Εμείς θα περνούσαμε ακριβώς από τη μέση.

Θα έφευγε άραγε το πλοίο;

Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, όσο κι αν δε θέλω να πιστέψω σε αυτά, αλλά το ζώδιό μου μου το έλεγε καθαρά ν’αποφύγω τα ταξίδια ως τις 31/1, λόγω ανάδρομου Ερμή! Εγώ όμως που τώρα είχα την άδεια μου, λόγω απολύσεως του Πίκου μου από το στρατό, τι φταίω;

Ξεκίνησα λοιπόν, με ένα αυτοκίνητο τίγκα φορτωμένο με τα πράγματά μου, πορτοκάλια και λάδια για φίλους και συγγενείς.

Τελικά, ω του θαύματος, το πλοίο έφυγε κανονικά, αλλάζοντας λίγο τη ρότα του δυτικότερα, για ν’αποφύγει τον καιρό.

Αυτό με έκανε πιο αισιόδοξη και για το υπόλοιπο ταξίδι μου.

Μήπως η γκαντεμιά είχε σπάσει;

Μήπως οι αγρότες άφηναν τους δρόμους ανοιχτούς;

Αχ, καημένη, αισιόσοξη Ενεσούλα, να ήξερες τι σε περιμένει...

Την επόμενη μέρα,23/1, Παρασκευή, φτάσαμε κανονικά στον Πειραιά, βγήκα κανονικά από το πλοίο και εντελώς κανονικά και γρήγορα έφτασα στο σπίτι της θείας μου στα Ιλίσια, όπου ήταν και ο πρώτος σταθμός του ταξιδιού μου.

Μετά από μια στάση περίπου μιας ώρας και αφού ήπια ένα καφεδάκι με τη θειούλα μου και της αφησα τα σχετικά πεσκέσια από την αδερφή της(λάδι, πορτοκάλια και λουκάνικα), ξεκίνησα 8πμ με άγχος α) να βρω την Αττική οδό και β) να δω πως θα φτάσω Λαμία.

Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά και γρήγορα. Βρήκα την Αττική οδό και τη σωστή έξοδο για την εθνική Αθηνών-Λαμίας, μετά από ερώτηση στα πρώτα διόδια και συνέχισα με ταχύτατους ρυθμούς (κατά τα δεδομένα του παλιού και υπερφορτωμένου μου τζιπ)μέχρι το Κάστρο Θήβας.

Εκεί έφαγα την πρώτη μου εκτροπή.

Χαρούμενη που είχα φτάσει ως εκεί ενημέρωσα μαμά, αδερφή και αγαπημένο, ότι όλα βαίνουν καλώς και μάλλον θα είμαι Λαμία κατά τις 10 και μισή.

Τόσα ήξερα, τόσα είπα!

Έξω από τη Θήβα τροχονόμοι με ρώτησαν που πηγαίνω, είπα Λαμία και μου είπαν: «ο Μπράλος είναι κλειστός! Θα πάτε μέσω Αγρινίου, συνεχίστε προς Λειβαδιά και ξαναρωτήστε.»

Δεν ταράχτηκα, το θεώρησα κάτι απλό, αθώα μες την άγνοιά μου.

Μετά τη Λειβαδιά σταμάτησα σε ένα έρημο καφέ, πήρα τον καπουτσίνο μου και λίγες πληροφορίες.

«Λαμία; Από εδω; Α, είναι κλειστός ο Μπράλος; Ε, έχεις δρόμο μπροστά σου κοπελιά. Θα κάνεις κύκλο, πάνω από 2 ώρες»

Ε,οκ! Τι είναι 2 ωρίτσες; Το ‘χω, χαλαράκι!

Λίγο μετά, πριν την Αράχωβα, διασταύρωση για Λαμία κλειστή και περιπολικό για ενημέρωση.

Κατεβαίνω χαρωπή και ζητάω πληροφορίες.

«Ωχ, Λαμία; Θα πρέπει να πάτε από Αγρίνιο και Καρπενήσι, μέσω Δελφών και Ναυπάκτου. Είναι πολύς δρόμος!»

«Μου είπαν ένα διωράκι, ισχύει;»

«Μπα! Πολύ παραπάνω!»

«Τρεις;»

«Ε, ίσως τρεις»

Ο ευγενέστατος τροχονόμος που δεν ήθελε να με τρομάξει μου ευχήθηκε « καλό κουράγιο» κι εγώ, ανυποψίαστη τον ευχαρίστησα και με χαμόγελο μπήκα στο Terios και ξεκίνησα.

Αγεωγράφητη, Κρητικιά Ενεσούλα, κοίτα το χάρτη να καταλάβεις.

Έχεις να κάνεις όοοολο το γύρο της κεντρικής Ελλάδας!!!

Τον είδα το χάρτη, αλλά ακόμα ήμουν πολύ μακριά από την πραγματικότητα...

Όπως και να έχει συνέχισα να πηγαίνω με τον καιρό να το γυρίζει σιγά σιγά σε βροχούλα.

Πέρασα από την πανέμορφη Αράχωβα και από τους Δελφούς και για το μόνο που λυπόμουν ήταν που δεν ήταν και ο καλός μου μαζί να απολαύσουμε τη διαδρομή και να διασκεδάσουμε την απόσταση, βλέποντάς το σαν εκδρομή!

Και φτάνω έξω από την Άμφισσα.

Πριν την πόλη κι άλλο περιπολικό. Σταματώ ξανα για επιβεβαίωση δρομολογίου. Μου επαναλαμβάνουν με τρόμο ότι ο Μπράλος είναι κλειστός και για το δρομολόγιο που πρέπει ν’ακολουθήσω.»Εκτός κι αν πας από βουνά και κατσικοχώρια, αλλά αν δεν ξέρεις θα μπερδευτείς». «Αφήστε καλύτερα, έρχομαι από την Κρήτη»

Και αυτός ο τροχονόμος μου ευχήθηκε «καλό κουράγιο» κι εγώ υποψιασμένη πια, τον ευχαρίστησα και με πείσμα μπήκα στο Terios και ξεκίνησα ξανά.

Λίγο μετά βλέπω μια διασταύρωση που λέει «Λαμία, 79 χιλιόμετρα».

Λες να είναι η παράκαμψη που είπε ο τροχαίος, ή βγάζει Μπράλο κι αυτός ο δρόμος;

Ας πάρω το Χρήστο.

Δεν απαντά, δεν πάω να δω μέχρι να τον βρω;

Ε, πήγα και ήταν λάθος αλλά μέχρι να βρω το Χρήστο ή κάποιον να ρωτήσω(και τα 2 δλδ) έκανα γύρω στα 10 χιλιόμετρα ανεβαίνοντας το βουνό, που κατέβηκα μετά, τα πίσω-μπρος που λένε!

Μέσα στην Άμφισσα πια , μετά το λάθος που μου στοίχισε αρκετή ώρα και με το ρολόι να δείχνει κοντά στη 1, έκανα κύκλους μέσα στην πόλη, με κίνηση και στενούς δρόμους. Έψαχνα να βρω την έξοδο προς Ναύπακτο, που ήταν η επόμενη πόλη από την οποία έπρεπε να περάσω.Πήρα οδηγίες. Τελικά ένας συμπαθέστατος κύριος μου είπε πως να πάω και μαζί με αυτό είπε και τη μαγική φράση: «Γύρω στα 100 χιλιόμερα είναι.»

Αυτό, μαζί με μια ματιά στο χάρτη, με έκαναν να συνειδητοποιήσω τελικά, την πραγματική απόσταση που είχα ακόμα να διανύσω και εκεί ακριβώς έσπασα...

Ξέσπασα σε λυγμούς και ενώ συνέχιζα να οδηγώ, κάνοντας πάλι λάθος και πηγαίνοντας από αγροτικό δρόμο, αλλά με σωστή κατεύθυνση, έκλαιγα και αναρωτιόμουν «Γιατί θεούλη μου πρέπει να είναι τόσο δύσκολο; Το μόνο που θέλω είναι να πάω στον αγαπημένο μου.»

Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο 2^ο μέρος