Ο Παναγιώτης, μια εθνική επέτειος, τρίχες, στρατός και οι φίλοι του.

Έχω ένα φιλαράκι, έχω πολλά δηλαδή, δόξα τω Θεώ, αλλά σήμερα θα επικεντρώσω σε ένα από αυτά.
Τον λένε Παναγιώτη.
Ο Παναγιώτης λοιπόν, τον επόμενο μήνα κλήθηκε να υπηρετήσει τη Μαμά Πατρίδα. Φανταράκι!
Και πολύ το άργησε, λόγω σπουδών, αλλά ήρθε και η ώρα του.
Δε θα αναλύσω την ματαιότητα της Ελληνικής θητείας, ούτε το πόσο κόβει στα δυό την επαγγελματική σταδιοδρομία των αντρών, ούτε το πόσο γενικά τους σημαδεύει, θετικά και αρνητικά ως εμπειρία.
Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα που όμως δεν τέθηκε σε αυτή την περίπτωση.
Το κυριότερο πρόβλημα του Π. ήταν οι...τρίχες!!!
Μαλλιά μακριά, ως τη μέση και γενειάδα που έφτανε στο ύψος του στήθους ήταν το στυλ που του άρεσε και που είχε για αρκετά χρόνια τώρα.

Ε, όχι κι έτσι! Είπαμεεεεε!

Η τελετή "αποκαθήλωσης" της κόμμης είχε καθοριστεί για την Κυριακή, 28η Οκτωβρίου, αμέσως μετά την παρέλαση.
Γιατί ο Π. είναι εραστής της παράδοσης και καταπληκτικός χορευτής και παρέλασε μαζί με άλλους φίλους με το χορευτικό σύλλογο του οποίου είναι άξιο μέλος.
Ντύθηκε με τη φουστανέλλα του και ήταν ίδιος με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, αν και σε λάθος γιορτή!

Όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής του ο Π., καλός και συμπονετικός ως εκεί που δεν παίρνει, ήταν πάντα έτοιμος να τρέξει και στην άλλη άκρη της Ελλάδας μόνο και μόνο για να βοηθήσει ένα φίλο του.
Μια ζωη θυσία στο βωμό της φιλίας, χωρίς ποτέ να λογαριάσει ταλαιπωρία ή κόστος!
Και ήρθε η ώρα της ανταμοιβής...
Μερικοί πολύ καλοί του φίλοι του έκαναν την μεγάλη έκπληξη.
Τα κανόνισαν κρυφά και ήρθαν ξαφνικά στην Κρήτη, από τη Βέροια και την Αλεξανδρούπολη, με μουσικά παραδοσιακά όργανα και του εμφανίστηκαν, φάντης μπαστούνι, την ώρα που ντύνονταν για την παρέλαση!
Τι όμορφη στιγμή, τι υπέροχο δώρο!
Η παρέλαση έγινε και μετά άρχισε η γιορτή.
50 άτομα μαζευτήκαμε σε μια αυλή, βλέπετε ο Π. είναι παντού εξαιρετικά δημοφιλής, εκτός ίσως από την σχολή του!!!
Η τσίκνα από τα κοψίδια ανέβαινε στον ουρανό, το κρασί έρεε, αφθονο, μουσική από ζουρνάδες και νταούλια, μπουζούκι και μπαγλαμά, κρητική λύρα και λαούτο, τρώγαμε πίναμε και χορεύαμε.

Μια σκηνή από το γλέντι. Ο χορός λέγεται Δημητρούλα.

Κι εγώ ήμουν τόσο χαρούμενη!
Εκτός του ότι είχα συγκινηθεί από την όλη φάση, τα παιδιά που ήρθαν είναι φίλοι, αδερφικοί και τον ένα από αυτούς είχα να τον δω 3 χρόνια.
τους αγκάλιαζα, τους χάιδευα και μιλούσαμε, χορεύαμε, τραγουδούσαμε, ως αργά το απόγευμα.
Το τιμώμενο πρόσωπο, έπινε και έπινε και χόρευε και πάλι έπινε, κανείς δεν κατάλαβε πόσο, βλακεία του, γιατί δεν ήθελε να καταλαβαίνει και πολλά κατά τη διάρκεια του κουρέματος!

Τελικά, κάθε φίλος έκοψε και μια τούφα και τα μαλλιά μαζεύτηκαν σε κοτσίδα, αλλά ο Π. ήταν σχεδόν αναίσθητος.
Πήγα στο νοσοκομείο, έφερα υλικά "αναζωογόνησης" , αλλά μέχρι να γυρίσω είχε συνέλθει και ακολούθησε το ξύρισμα!
Τελικά, έγινε ένας κούκλος!
Λίγη ξεκούραση και το βράδυ η συνέχεια στο κουτούκι ενός φίλου, με ρεμπέτικα και νερό πια, μόνο νερό για εκείνον!

Όμορφη μέρα η χθεσινή και πολύ φορτισμένη συγκινισιακά!


Άντε, Παναγιώτη! Καλός φαντάρος, καλός πολίτης και να είσαι πάντα αυτό το αγνό, καλόκαρδο, φιλότιμο πλάσμα που ξέρουμε και αγαπάμε!