Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι (μεγαλοκοπέλα δλδ αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!) και νοσηλεύτρια και παραζαλισμένη που είχε πράγματα να πει αλλά δεν το ήξερε.
Με τη βοήθεια και προτροπή ενός καλού φίλου άνοιξε ετούτο εδώ το μπλογκ, βαφτίστηκε Ενεσούλα και άρχισε να βγάζει τα εσώψυχά της.
Ο ίδιος καλός φίλος και μέντορας (ο καλός... νεράιδος μάλλον!) της πρότεινε να μπει σε ένα καλογραμμένο και αστείο μπλογκ που το είχε ένας τύπος με το όνομα Πίκος Απίκος.
Έτσι άρχισε μια διαδικτυακή επικοινωνία ανάμεσά σε αυτούς τους δύο από τα σχόλια, προχώρησε σε τσατ και γρήγορα εξελίχτηκε σε έναν μεγάλο έρωτα που -ω του θαύματος!- δεν ξεφούσκωσε όταν βρέθηκαν οι δυό τους προσωπικά, δεν ξέφτισε με τον καιρό, άντεξε σε αποστάσεις, δυσκολίες, στρατούς και κρίσεις και παραμένει πιο δυνατός από ποτέ 3,5 χρόνια μετά.
Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, το επιστέγασμα αυτού του μεγάλου έρωτα ήρθε στον κόσμο στις 17/1, στις 11 το πρωί και είναι ένα υπέροχο κοριτσάκι 3 κιλών, η κόρη μας!
Όλα πήγαν καλά για μάνα και κόρη κατά τον τοκετό και ήδη το μικρό μας θαύμα είναι 2 εβδομάδων.
Ζωηρή, λαίμαργη, λατρεύει τις αγκαλιές, αλλά δεν είναι γκρινιάρα και πολύ όμορφη (ναι, ξέρω και η κουκουβάγια το παιδί της ...) έχει κερδίσει τις καρδιές όλων όσων την έχουν δει και έχει ανεβάσει όλη την οικογένεια στα ουράνια.
Ωραία πράγματα...
Τόσο καλά που, με τη βοήθεια των διαταραγμένων μου ορμονών, κλαίω συχνά και τρέμω μη συμβεί κάτι και χάσω αυτή τη μοναδική ευτυχία.
Πραγματικά σκέφτομαι ότι θα έπρεπε όλοι όσοι επιθυμούν να φέρουν ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο να έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.
Άκουγα φίλες, φίλους και συγγενείς με επιτυχημένες ή αποτυχημένες καριέρες, σχέσεις, ζωές να λένε ότι το σπουδαιότερο πράγμα που έκαναν στην μέχρι τώρα ζωή τους είναι το παιδί τους και νόμιζα ότι ήταν υπερβολή. Αλλά δεν είναι!
Στο μικρόκοσμό μας αυτή την περίοδο δεν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, δεν υπάρχουν δυσκολίες, εμπόδια, δυστυχίες, υπάρχει μόνο η υπέροχη κόρη μας!
Δε θα κρατήσει για πάντα βέβαια αυτό, αλλά θα απολαύσουμε κάθε μέρα μέχρι να προσγειωθούμε στη σκληρή πραγματικότητα ξανά.
Αφήστε μας στο ροζ συνεφάκι μας, όσο περισσότερο γίνεται.
Εδώ όλα μυρίζουν μωρό, είναι μικροσκοπικά, απαλά, τρυφερά, γαλήνια και ροζ όσο και ο πωπός της μπέμπας μας!
Γειά σας λοιπόν προς το παρόν, το καθήκον της μάνας να δώσει βυζί στο παιδί της με καλεί!
Όοοολλαααα τα άλλα μπορούν να περιμένουν!!!
