Η "αόρατη" (α' μέρος)

H Σταυρούλα είναι το 2ο παιδί της οικογένειας, ανάμεσα σε 2 αγόρια. Ο μεγάλος αδερφός, λίγο αργός στο μυαλό είχε την προσοχή των γονιών ως πρωτότοκος και προβληματικός και ο μικρός, ατίθασος και γοητευτικός, πάντα τους απασχολούσε με προβληματάκια απειθαρχείας, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο στρατό.
Εκείνη ήταν ήσυχο παιδί και αυτονόητα υπάκουη, σχεδόν αόρατη αλλά πάντα παρούσα όταν τη χρειάζονταν για τις "γυναικείες" δουλειές.

Στο μικρό χωριό της Μακεδονίας που μεγάλωσε η πορεία της ήταν προδιαγεγραμμένη.
Βασικές σπουδές, μια δουλειά, κατά προτίμηση στο δημόσιο και μετά γάμος και παιδιά.
Ήταν μέτρια και ήσυχη μαθήτρια, σχεδόν αόρατη και στο σχολείο, τελείωσε το λύκειο και πέρασε σε ένα ΤΕΙ της Θεσσαλονίκης, "Τεχνολογία Τροφίμων", δηλαδή, "Tι πα να πει αυτό; Βλακείες! Δε θα πας πουθενά, δεν έχουμε λεφτά να σε στείλουμε στη Σαλονίκη για ντόλτσε βίτα και μετά να μη βρίσκεις δουλειά πουθενά, καλύτερα στα χωράφια!"
Τελικά η λύση βρέθηκε. Σχολή νοσηλευτικής διετούς φοιτήσεως στην κοντινότερη πόλη. "Γιατί δηλαδή; Δεν είναι μια χαρά η δουλειά της νοσοκόμας; Θα βρεις εύκολα θέση στο δημόσιο και θα γηροκομήσεις και τους γονείς σου."
Η Σταυρούλα δε διαμαρτυρήθηκε.
Γράφτηκε στη σχολή και την τέλειωσε στα 2 χρόνια ακριβώς, με πολύ καλό βαθμό.
Όμως τα νοσοκομεία δεν άνοιξαν τις αγκάλες τους να τη δεχτούν, για την ακρίβεια, προς μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση των γονιών της σε ολόκληρη τη Μακεδονία εδώ και χρόνια κάνουν από ελάχιστες εώς ανύπαρκες προσλήψεις νοσηλευτών διετούς εκπαίδευσης.
Και τώρα;
"20 χρονών κορίτσι, δε θα σε ταΐζουν μια ζωή οι γονείς σου", άρχισαν οι γκρίνιες και τα παράπονα, καλά καλά δεν πρόλαβε να τελειώσει τη σχολή.
Γάμος τότε;
Να φύγει από το σπίτι, να μην είναι βάρος, να έχει την ελευθερία να κυκλοφορεί, "άλλες στην ηλικία σου, να, η Νίτσα η παλιά σου συμμαθήτρια, έχει και παιδί".
Ο Γιώργος από το διπλανό χωριό φάνηκε ως η μόνη πιθανή λύση.
8 χρόνια μεγαλύτερος, είχε τελειώσει από το στρατό και δούλευε στην ταβέρνα του χωριού τα σαββατοκύριακα και σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Βρέθηκαν σε μια παρέα, η Σταυρούλα τον ήξερε, μικρή κοινωνία, όλοι γνωρίζονται πάνω κάτω, αλλά μέχρι τότε δεν του είχε δώσει καμιά σημασία.
Ο Γιώργος τη φλέρταρε επίμονα, όπως ποτέ μέχρι τώρα δεν την είχε φλερτάρει κανείς.
Ήξερε καλά τι χρειαζόταν τ' αυτιά και η καρδιά της ντροπαλής και αόρατης Σταυρούλας και εκείνη αφέθηκε, χωρίς όρους.
Όλα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα και πριν το καταλάβει καν, σε λίγους μήνες είχε βγει η απόφαση για το μέλλον της.
Ο Γιώργος ήρθε στο σπίτι και μίλησε με τον πατέρα της, "ντόμπρα και αντρίκεια πράγματα" είπε.
Θα την αρραβωνιαστεί και για λίγα χρόνια, μέχρι να μαζέψουν λεφτά για το γάμο, "για ν'ανοίξουμε το δικό μας σπιτικό, κορίτσι μου", θα πάνε να δουλέψουν στην Ολλανδία, στην ταβέρνα ενός θείου, που είναι εκεί χρόνια και έχει προκόψει.
Η Σταυρούλα δεν ήθελε να φύγει. Δεν είχε φανταστεί έτσι το μέλλον της. Ούτε καν για το αν ήταν ερωτευμένη δεν ήταν σίγουρη. Πως θα πήγαινε σε μια ξένη χώρα, που δεν ήξερε κανέναν, ούτε καν τη γλώσσα, με έναν άντρα που μέχρι πριν λίγο καιρό αδιαφορούσε και για την ύπαρξή του ακόμα, χωρίς την οικογένεια και τους φίλους της;
Όμως η απόφαση πάρθηκε ερήμην της, για μια ακόμα φορά.
"Αυτή είναι η τύχη σου κόρη μου. Ένας άντρας σου πέφτει. Ο Γιώργος είναι καλό παιδί, τίμιο, με καλό σκοπό. Θα σε φροντίσει. Εξάλλου, τώρα που "ακούστηκες" στο χωριό, τι θα πει ο κόσμος αν χωρίσεις;"
Έτσι, το μικρό, αόρατο κορίτσι, ντύθηκε, στολίστηκε, αρραβωνιάστηκε μια Κυριακή και ένα μήνα μετά πήρε μια βαλίτσα με λίγα ρούχα και ένα βιβλίο με φράσεις στα Ολλανδικά, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε μόνη το ταξίδι για το άγνωστο, που τόσο την τρόμαζε αλλά δεν το είχε πει πουθενά.
Μόνη; Κι ο Γιώργος;
Α, ναι, δεν το είπαμε αυτό ε;
Ο Γιώργος έφυγε σχεδόν αμέσως μετά τον αρραβώνα, να πάει να ετοιμάσει τη "φωλίτσα που θα στεγάσει την αγάπη μας κορίτσι μου"...
(σ.σ.Πολύ Ξανθόπουλο έβλεπε αυτός μικρός!)

Συνεχίζεται...

Όταν ο Ήφαιστος έχει κέφια και το φαινόμενο της πεταλούδας

Ε, άμα δε σε θέλει τι το παλεύεις;
Το ταξίδι στην Πράγα ματαιώθηκε, αφού πρώτα φάγαμε μια ολοήμερη ταλαιπωρία περιπέτεια στο Ελ Βενιζέλος.Η αιτία είναι γνωστή. Ένα ηφαίστειο εξερράγη στην Ισλανδία, ένα σύννεφο στάχτης γέμισε τον ουρανό της Ευρώπης και εκατοντάδες χιλιάδες (εκατομύρια;) Ευρωπαίοι ταξιδιώτες ταλαιπωρήθηκαν από τις ματαιώσεις πτήσεων.Το φαινόμενο της πεταλούδας έφτασε και στην Ελλαδίτσα μας με ένα συν στην προσωπική μας ατυχία ότι μας άφησαν να ξεκινήσουμε κανονικά από το Ηράκλειο.
Αλλά, ας μη φλυαρήσω και κυρίως ας μην γκρινιάξω άλλο.
Η μούσα του καλού μου, ταρακουνήθηκε από την εμπειρία και η έμπνευση του Πίκου επανήλθε, 4 μήνες μετά, με ένα νέο πολύ διασκεδαστικό ποστ για το θέμα!
My babe is back!
Ένα μεθυσμένο ηφαίστειο, δυο πιτσουνάκια και το "κακό" εισιτήριο (α' μέρος)
και

Ένα μεθυσμένο...(β'μέρος)

Απολαύστε...

Σημείωση: Στην χθεσινή παράνοια, με χιλιάδες τηλεφωνήματα, ασυνεννοησίες, σύγχυση κτλ (ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη με το airtickets.gr και φοβάμαι για μεγάλη ταλαιπωρία για το refund του εισιτηρίου) φωτεινή εξαίρεση με άριστη εξυπηρέτηση και προσωπικό ενδιαφέρον όλες, μα όλες οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής και κυρίως εκείνη που μας εξυπηρέτησε στο γκισέ των εισιτηρίων του αεροδρομίου και ξεκαθάρισε και με τις Τσέχικες αερογραμμές.
Ζήτω η Ολυμπιακή λοιπόν, που και καθυστέρηση δεν είχε και καλά αεροσκάφη και άψογη εξυπηρέτηση σε έδαφος και αέρα, έτσι για να βάζουμε κάποια πράγματα στη θέση τους!

Παλίνδρομος κύηση

Οι συγκυρίες ή η μοίρα, εάν προτιμάτε, με έφτασαν στα 40 μου χωρίς να έχω νιώσει τη χαρά της μητρότητας.
Δεν είμαι από τις γυναίκες που ήθελαν παιδί για τη χαρά "της κοιλιάς", για την επιβεβαίωση της θηλυκότητάς μου ή γιατί είναι αυτός ο προορισμός μιας γυναίκας, μπλαμπλαμπλα.
Πολύ συνειδητά ήθελα παιδί από τα 25 μου, απλά γιατί ξέρω ότι θα έχω πολύ αγάπη να του δώσω και πολύ όρεξη να το μεγαλώσω, όσο καλύτερα μπορώ.
Η τύχη στην προσωπική μου ζωή μου χτύπησε την πόρτα πριν 2,5 χρόνια και μου έφερε έναν υπέροχο σύντροφο, ό,τι ήθελα, αλλά δεν πίστευα ότι υπάρχει, ό,τι δεν τολμούσα να ονειρευτώ.
Πάλι οι συγκυρίες δεν μας επέτρεψαν μέχρι πρόσφατα να προσπαθήσουμε γι αυτό που ήθελα τόσο και ίσως ακόμα να μην είναι οι σωστές, αλλά κάτω από την πίεση του χρόνου αποφασίσαμε πριν λίγους μήνες να προσπαθήσουμε για την απόκτηση του πολυπόθητου μωρού.
Δε μπορώ να πω ότι δυσκολευτήκαμε πολύ, ούτε ότι ταλαιπωρήθηκα ιδιαίτερα.
Είχα πολύ άγχος στην αρχή και είχα πρήξει τους πάντες γύρω μου, αλλά στην πορεία ηρέμησα και τότε συνέβη...
Έμεινα έγκυος μετά από 3 μήνες συντονισμένων προσπαθειών (έχω και πολυκυστικές ωοθήκες και έπρεπε να εξασφαλίσω ωορρηξία).
Η χαρά ήταν πολύ μεγάλη, το άγχος και ο φόβος επίσης, όλα ανάκατα.Στον ένα μήνα που παρέμεινα έγκυος και το ήξερα, είχα μια ομαλή εγκυμοσύνη με όλα τα μικρά συμπτώματα (πρησμένο στήθος, κούραση και υπνηλία, ζαλάδα και ποναλάκια στην κοιλιά) χωρίς κανένα ανησυχητικό (αιμοραγγίες ή έντονους πόνους).
Λίγο πριν το τέλος της 6ης εβδομάδας που πήγαμε για τον 2ο υπέρηχο, όπου θα ακούγαμε και καρδούλα, η γιατρός μου βρήκε το μωρό μικρότερο του αναμενόμενου και με 90 σφύξεις που ήταν το κατώτερο όριο και μου είπε ότι κινδυνεύω να κάνω παλίνδρομη κύηση, δηλαδή να σταματήσει η ανάπτυξη του εμβρύου και να πεθάνει το κύημα.
Είχα ελπίδες μέχρι τον επόμενο υπέρηχο όμως, καθώς τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης συνέχιζαν και τα "κακά" απουσίαζαν πλήρως.
10 μέρες μετά (έπεσε και το Πάσχα μέσα), ο νέος υπέρηχος μας έφερε τα κακά νέα. Έμβρυο χωρίς κίνηση, 1,5 εβδομάδα πίσω σε μέγεθος και χωρίς καρδιακό ρυθμό.
Απλά πέθανε, χωρίς να δώσει κανένα σημάδι.
Όχι, δεν το περίμενα, δεν το είδα να έρχεται, αυτά είναι από τα πράγματα που πάντα συμβαίνουν στους άλλους, όχι σε μας.
Το κύημα έπρεπε να βγει και με τη γιατρό μου επιλέξαμε να πάρω φάρμακα για να γλυτώσω την απόξεση, αρκετά επωδυνη διαδικασία, αλλά γλυτώνεις τα παρεμβατικά και μετά από 1 μόνο μήνα μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις για εγκυμοσύνη. Το προτίμησα για να κερδίσω χρόνο, αντέχω τον πόνο.
Πέρασα ένα πολύ άσχημο απόγευμα, αλλά ευτυχώς η αποβολή ήταν επιτυχής.

Ο λόγος της αποβολής;
Πιθανότατα θα παραμείνει άγνωστος αφού οι εξετάσεις μου είναι καλές (μένει μόνο ένας έλεγχος θρομβοφιλίας), μία ίσον καμία, λέει η γιατρός, ο φύση μάλλον φρόντισε να μη ζήσει ένα προβληματικό έμβρυο.
Αυτό σκέφτομαι κι εγώ και παρηγορούμαι.
Δε χρειάζεται να αναλύσω τα συναισθήματά μου, όλοι μπορούν να καταλάβουν, το ξεπερνάω όμως σχετικά εύκολα, ίσως πιο εύκολα απ' ότι φοβόμουν.Είναι πολύ σημαντικό ότι έχω έναν υπέροχο, πολύ υποστηρικτικό και τρυφερό σύντροφο, που κι αυτός σοκαρίστηκε, αλλά δεν αντέχει να με βλέπει να πονάω.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Είναι προφανές ότι δεν προσπαθώ να εκμαιεύσω λύπηση, ούτε, ακόμα, συμπάθεια.
Είμαι απλώς μια από τα εκατομύρια γυναίκες που έχουν βιώσει μια αποβολή και θα το ξεπεράσω πολύ σύντομα, ακόμα καλύτερα με μια επόμενη, καλή εγκυμοσύνη που θα μας δώσει ένα γερό παιδί.
Είναι που, εκείνες τις μέρες, κάνοντας βόλτα στο ίντερνετ με ερωτήσεις για την παλίνδρομη, την αποβολή κτλ, έπεσα σε εκατοντάδες μαρτυρίες γυναικών, σε χειρότερη ψυχολογική κατάσταση από εμένα, που ζητούσαν απεγνωσμένα λίγη επικοινωνία, κάποιον να τους καταλάβει.
Αν λοιπόν το ποστ μου πέσει στην αντίληψή σας κορίτσια, εδω είμαι.
Αυτή είναι η μικρή ιστορία που αφήνω πίσω μου, αισιόδοξη ότι σύντομα όλα αυτά θα είναι στη μνήμη μας μια κακή εμπειρία με καλή συνέχεια.

Λοιπόν, το να μην είμαι πια έγκυος έχει και τα καλά του.
α) Κάνω σεξ όποτε θέλω!
β) Είμαι δυνατή ξανά και όχι διαρκώς υπναλέα!
γ) Έβαψα ξανά τα μαλλιά μου κατακόκκινα!
και τελευταίο και πολύ σημαντικό
δ) Θα πάμε ένα 4ήμερο ταξιδάκι στην Πράγα!!!
Το έχουμε και οι 2 ανάγκη, φεύγουμε αύριο και μάλιστα το περίεργο είναι ότι η ιδέα ήταν του καλού μου, που δεν είναι ταξιδιάρα ψυχή σαν εμένα!
Ταξιδιωτικό ποστ θα ακολουθήσει...