H ζωή μου με ένα serial gamer

Gamers...
Γνωστή λέξη, άγνωστο είδος για μένα, μέχρι πριν 2 χρόνια.
Τότε περίπου μπήκε στη ζωή μου ο Χρήστος και μαζί με αυτόν ένας ολόκληρος καινούριος, άγνωστος και όχι πάντα όμορφος κόσμος το πρωί, το απόγευμα και κυρίως το βράδυ, όποτε υπάρχει χρόνος για παιχνίδι δλδ.
Γιατί ο έρωτας της ζωής μου, μεταξύ άλλων είναι και ένας κατ' εξακολούθηση παίκτης παιχνιδιών που παίζονται με συσκευές που συνδέονται στην τηλεόραση (και κάπου εδώ παραιτούμαι από κάθε προσπάθεια μετάφρασης στα Ελληνικά της ορολογίας, αν και αγαπώ πολύ τη γλώσσα μου, γιατί, απλά, δεν μεταφράζεται), είναι δηλαδή ένας serial gamer των video games.
Είναι μια μοναχική ή σχεδόν μοναχική -όπως θα σας εξηγήσω παρακάτω- συνήθεια, αλλά όταν ζεις με ένα τέτοιο άνθρωπο "μπαίνεις στο παιχνίδι" αναγκαστικά.
Έτσι έμαθα για το xbox 360, γιατί το προτίμησε από το playstation 3 (π#τανα sony, δε θα μας φας τα λεφτά), αν και θεωρεί το playstation 2 την πιο επιτυχημένη κονσόλα απ' όλες.
Έζησα από κοντά τη λαχτάρα του να δοκιμάσει το καινούριο και εντελώς διαφορετικό wii, μέχρι που του το έκανα δώρο!
Τον παρακολούθησα να κινείται σε αρχαίους ναούς ως Lara Croft (γκομενάρα ο καλός μου!), να σκοτώνει ζομπάκια ως Jil στο Resident Evil (αγαπημένη συνήθεια) [ μα, γιατί διαλέγει πάντα τους γυναικείους χαρακτήρες; Να ανησυχήσω;;;],να περιδιαβαίνει στον όμορφο κόσμο του Oblivion, να σκοτώνει πολίτες ως νίντζα στο Tenchu και να λέει "sorry friend"(!), αλλά και να φτιάχνει κήπους και όμορφα ζωάκια στο Viva pinata, να κάνει αγώνες καρτ με τους ήρωες του Σούπερ Μάριο , αλλά και off road με γουρούνες, να κάνει σκι και σνόουμπορντ και να "αθλείται", με ή χωρίς κίνηση και να τρέχει να σωθεί στο Mirror's Edge (πάλι γυναίκα!), χωρίς να χρησιμοποιήσει βία (πως το έπαθε!).

Δύσκολος αγώνας, ίδρωσα!

Και βέβαια, last, but not least, τον παρακολούθησα, λίγο αντέχω τ' ομολογώ, να παίζει Pro Evolution Soccer, κοινώς ποδόσφαιρο, το λατρεμένο του και μισητό δικό μου!

Άκουσα, ακατανόητες στο αδαές αυτί μου, φράσεις όπως:

-Το παιχνίδι έχει πολύ lag
-Παίζω με 3 bots
-Αυτό το boss είναι πολύ δύσκολο
-Θα σταματήσω στο επόμενο check point
και έμαθα τι σημαίνουν.

Οι εξελιγμένες κονσόλες, όπως το xbox 360, συνδέονται και στο ίντερνετ, πράγμα το οποίο φυσικά κάναμε, και έτσι μπορεί να παίζει παχνίδια, αλλά και να συνομιλεί με άλλους παίχτες, απ' όλο των κόσμο, με πρώτο και καλύτερο τον ξάδερφο και "Bro" Θωμά, από τη Θεσσαλονίκη.
Ε, αυτό αποτελεί και την κατρακύλα της όποιας ήρεμης οικογενειακής μου ζωής!!!
Υπάρχουν βραδιές που με τον εν λόγω "αντίζηλο" παίζουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, σκοτώνοντας ζομπάκια ή κερδίζοντας και χάνοντας ματς στο ποδόσφαιρο και συζητώντας, όχι και τόσο πολιτισμένα, τα τεκταινόμενα του εκάστοτε παιχνιδιού!
Ένα βράδυ που γύρισα από τη δουλειά και δεν είχα κλειδιά άργησε να μου ανοίξει γιατί έπαιζε λάιβ Προ και δε μπορούσε, λέει, να διακόψει!!! Με τα πολλά θυμήθηκε ότι αυτή που χτυπούσε νυχτιάτικα την πόρτα ήταν η άμοιρη καλή του, που του είχε δώσει το μεσημέρι τα δικά της κλειδιά, του ξεχασιάρη και όχι: "Καλά, πιο μ@λ@κας βαράει τα κουδούνια 11 η ώρα τη νύχτα;"! Μετά μου ζητούσε συγνώμη όλο το βράδυ!
Ευτυχώς που είναι καλός και τρυφερός άνθρωπος και με αγαπάει κι έτσι κι εγώ δείχνω κατανόηση σε αυτό του τον εθισμό!
Ε, οκ δεν είναι και τόσο τραγικά όλα αυτά, καλή διάθεση και αγάπη να υπάρχει!

Το απολύτως λατρεμένο παιχνίδι...

Αυτά και άλλα πολλά κάνει λοιπόν ο παιχνιδιάρης μου και έχει άποψη για όλα τα παιχνίδια και για όλες τις κονσόλες.
Μπήκα και εγώ η αμαθής στο κόλπο και παίζω μαζί του τα πιο χαρούμενα, τα πιο γυναικεία και τα πιο κατάλληλα για casual players (όπως με λέει) παιχνίδια.
Βάλαμε και άλλους στο κόλπο. Το wii έχει πολλά fan, ομαδικά, party games και περάσαμε όμορφες βραδιές με τους φίλους μας, α, δεν έχω παράπονο σε αυτό!

'Αλλα παιχνίδια έχουν όμορφα γραφικά, άλλα ενδιαφέρουσα μουσική και κάποια είναι αστεία με την b-movies αισθητική τους (Ηouse of the dead Overkill). Κάποια είναι πολύ τρομαχτικά (Devil May Cry, Alone in the Dark, Resident Evil, μερικοί χαρακτηριστικοί τίτλοι) και κάποια χαριτωμένα(Sonic and the Secret Ring, Rayman Raving Rabbits, Viva Pinata), υπάρχουν παιχνίδια για όλες τις ηλικίες (από 3 χρονών αρχίζει το rating τους) και για ποικίλα γούστα.

Όμορφο, ε;

Η ζωή με ένα serial gamer δεν είναι εύκολη! Είναι όμως ενδιαφέρουσα.
Ποιος ξέρει; Ίσως μετά από λίγο καιρό να σκοτώνουμε ζομπάκια και τέρατα μαζί!
Είναι και αυτό ένα είδους διασκέδασης και εκτόνωσης, γιατί όχι?

Λέτε όταν κάνουμε παιδάκι να το κάνει σαν τα μούτρα του;;;

Η ΠελαΖία!

Καλά, χθες που ήμουν στα γενέθλια του βαφτηστηριού μου, μου έδειξαν ένα απόσπασμα από τα "Σκερτσάκια" του Αντ1 πολύ καλό.
Το βρήκα στο γιουτούμπι και το έβαλα ήδη στο φατσοβιβλίο αλλά είπα να το βάλω κι εδώ με άλλα 2 της σειράς, για τους φίλους συμπλόγγερς, γιατί έχουν πολύ γέλιο και είναι και "κρητικά"!
Απολαύστε την ...Πελαζία από το λογιστήριο...

Λέω να μην το κλείσω τελικά...

Πάνε περίπου 20 μέρες από το τελευταίο μου ποστ και τίποτα δεν έχει αλλάξει στη σχέση μου με τον υπολογιστή και στη ζωή μου γενικά.

Ευτυχώς από μία άποψη... Έχουμε την υγεία μας, έχουμε την αγάπη μας, όλα καλά!

Το μόνο που άλλαξε είναι η κυβέρνηση, κάτι που το επιθυμούσα διακαώς για να πω την αλήθεια, μιας και η κατάσταση στο νοσοκομείο είναι χειρότερη από ποτέ. Ελπίζω να μη διαψευσθούν οι ελπίδες και οι προσδοκίες μας για κάτι καλύτερο, όχι θαύματα φυσικά, αλλά βρε αδερφέ, λίγο περισσότερο ενδιαφέρον για τη δημόσια υγεία, για το ΕΣΥ που πεθαίνει, για τα νοσοκομεία που ψυχορραγούν , χωρίς υλικά και προσωπικό...

Κατά τα άλλα, 3 μήνες χωρίς άδεια στην εντατική δεν παλεύονται. Είναι αποδεδειγμένο μαθηματικά, στο μήνα πάνω τα φτύνουμε και πρέπει να ξεφύγουμε λίγο αλλιώς το burnout, το "κάψιμο" ή επαγγελματική κόπωση (σικ!), μας καθιστά εώς καταθλιπτικούς, μίζερους, γκρινιάρηδες, μην πω και επικίνδυνους γι αυτή τη δουλειά.

Εδώ ΜΕΘ, εδώ ΜΕΘ, σας μιλά μια "καμμένη", 3 μήνες χωρίς άδεια, εν τω μέσω καλοκαιριού, γρίπης των χοίρων και τραγικών ελλείψεων!

Ευτυχώς όμως, μια βδομαδούλα έμεινε και μετά 5 μέρες άδεια που μαζί με τα ρεπό γίνονται 11 και... μην τον είδατε τον Κίτσο το λεβέντη τον καραμπουζουκλή!
Εμένα καλέ, όχι τον άλλο τον Κίτσo Μήτσο, τον γυριστρούλη!

Αχ, τους έχω χάσει όλους τους φίλους συμπλόγγερ, με αυτά και τα άλλα δεν μπαίνω σε κανένα μπλογκ, ούτε καν στο δικό μου. Σήμερα συνειδητοποίησα ότι μέχρι και ο καλός μου, ο Πίκος Απίκος είχε δεήσει να μας φιλοδωρήσει με ένα από τα ακριβοθώρητα πονήματά του στις 23/9, κι εγώ, η αγαπημένη του και σύντροφος της ζωής του το διάβασα μόλις πριν από λίγο!!!

Είπα να το κλείσω το μπλογκ, αλλά το λυπάμαι και το πονάω.

Έχω και ιδέες για ποστ στο συρτάρι μου:

-Ένα φωτογραφικό με ομορφιές της Κρήτης

-Μια "ιστορία από την κρύπτη" για μια φίλη που έχει χαθεί από τη ζωή μου

-Ένα σχόλιο για τη συμβίωση με ένα serial gamer, φτου κακά!

Υπάρχουν πράγματα που θέλω ακόμα να μοιραστώ, αν και όχι φυσικά με τη συχνότητα και την όρεξη που είχα παλιότερα.

Αποφάσισα λοιπόν ότι θα γράφω, όταν και όπως και ό,τι...

Χωρίς το άγχος της αναγνωσιμότητας, χωρίς την αναγκαιότητα "εθιμοτυπικών επισκέψεων" του τύπου "πάω στο μπλογκ του για να έρθει στο δικό μου" και τυπικά σχόλια, χωρίς πίεση και χωρίς καταπίεση των πραγματικών αναγκών μου.

Αυτές είναι οι σκέψεις μου, στην παρούσα φάση για τη σελιδούλα μου.

Όσοι πιστοί, προσέλθετε, όταν και όποτε το θελήσετε...