To Κιτς και πως να μην το αποφύγετε!

Το κιτς είναι μια γερμανική λέξη που έφτασε στις μέρες μας να σημαίνει το κακόγουστο.
Μπορεί να είναι δυσάρεστο, ακόμα και απεχθές, να προσβάλει την αισθητική μας και να πληγώνει τα μάτια μας, αλλά πολλές φορές είναι αστείο, καλτ και μία, ίσως, επαναστατική μορφή έκφρασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Εξάλλου, ανέκαθεν, η έννοια του κιτς ήταν πολύ υποκειμενική...
Με αφορμή την έκθεση που γίνεται αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη με θέμα το κιτς σε όλες του τις μορφές , είπα να δώσω μερικά βραβεία κακογουστιάς, από τα πολλά που έχω στο μυαλό μου.
Προσοχή, το κιτς είναι ανάμεσά μας!
Ας θυμηθούμε μερικά, καλτ και λατρεμένα λοιπόν!

Η πιο κιτς δεκαετία:
Τα 80'ς, φυσικά!
Αμφέβαλλε κανείς; Τα ρούχα, τα μαλλιά, το μακιγιάζ, ο θρίαμβος της κακογουστιάς! Τι να πω κι εγώ που μεγάλωσα σε αυτήν!

Η πιο κιτς Ελληνική ταινία:
Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτοδιαλέξω από τις περίφημες βιντεοπαραγωγές της παραπάνω δεκαετίας. Τελικά σταμάτησα στις κινηματογραφικές επιτυχίες και αν και πέρασα ξυστά από το "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα", επέλεξα το παρακάτω, με τον ηθοποιό-θεό του κιτς της εποχής, Στάθη Ψάλτη...

Βασικά, καλησπέρα σας!

Ο πιο κιτς Έλληνας καλλιτέχνης:
Α, δε γίνεται, έχουμε ισοβαθμία! Το βραβείο θα μοιραστούν οι:
Γιάννης Φλωρινώτης

και Γιώργος Μάγκας

Καμία αντίρρηση;

Το πιο κιτς σόου:
Η αποθέωση του κιτς, υπέρλαμπρη και φαντασμαγορική, η μία και μοναδική...
Eurovision!

H πιο κιτς ξένη σειρά: (γιατί από Ελληνικές ποια να πρωτοδιαλέξεις!)

Δυναστεία, τη θυμάστε;

H πιο κιτς χώρα:
Θα μπορούσα να πω Ινδία ή Ταιλάνδη, αλλά τελικά, καμιά δεν ξεπερνάει την υπερδύναμη...
USA!
To πιο κιτς είδος ταινιών:
Bollywood.
Αξεπέραστα!

Το πιο κιτς διακοσμητικό:
Σεμεδάκια!Έχουν γίνει ομηρικές μάχες με γιαγιάδες και μαμάδες ανά την Ελλάδα και τώρα το είδος τείνει προς εξαφάνιση, ευτυχώς! Όλοι έχουμε αρκετά από δαύτα καταχωνιασμένα κάπου, όμως!

Επίσης, εκτός συναγωνισμού:
Η πιο κιτς γιορτή:
Χριστούγεννα, με όλα τα πολύχρωμα λαμπιόνια τους και

Η πιο κιτς τελετή:
Ο γάμος. Όσο πιο κιτς, τόσο πιο καλά!


Ε, γενικά οι θρησκείες είναι κιτς, όλες όμως!

Πάρτε και μερικά κιτς έργα τέχνης που βρήκα πρόχειρα.
Ελπίζω να είδατε το θέμα ανάλφρα και διασκεδαστικά! Εγώ πάντως, αν ήμουν στη Σαλονίκη θα πήγαινα με τα χίλια στην έκθεση!

Κυκλικό ωράριο

-Σινεμαδάκι το βράδυ;
-Δε μπορώ ρε, είμαι απόγευμα, σχολάω 11μμ.
-Πότε θα σας δούμε τότε;
-Κάτσε να δω... Τρίτη πρωί και νύχτα, Πέμπτη και Παρασκευή ρεπό, σαββατοκύριακο απόγευμα.
-Αμάν ρε συ, πάλι δε θα πάμε καμιά εκδρομούλα την Κυριακή; Εμείς δουλεύουμε καθημερινές.
Τι να κάνω ρε παιδιά;
Η δουλειά της νοσηλεύτριας δεν έχει τα συμβατικά ωράρια, δεν έχει, όπως και πολλές άλλες δουλειές βέβαια, ένα σταθερό πενθήμερο πρόγραμμα με σαββατοκύριακα και αργίες.
Είναι από τα κακά ή καλά της δουλειάς μου, όπως το δει κάποιος.
Εντάξει, κακό κυρίως, αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά, σύμφωνοι;

Προγραμματίζω τη ζωή μου βδομάδα βδομάδα, σύμφωνα, κατά ένα μέρος, με τις διαθέσεις της εκάστοτε προϊσταμένης μου, τις ανάγκες του τμήματος και τις δικές μου επιθυμίες.
Για να έχω ένα σαββατοκύριακο ελεύθερο πρέπει να το προγραμματίσω 1 μήνα πριν και γίνεται μάχη για τις άδειες του Αυγούστου και των εορτών.
Προσωπικά, στα 17 χρόνια που δουλεύω δεν έχω πάρει ποτέ άδεια τέτοιες περιόδους και πέρυσι το Πάσχα που χρειάστηκε να λείψω για σοβαρούς οικογενειακούς λόγους άκουσα τα εξ' αμάξης ότι τους "κρέμασα" πασχαλιάτικα, λες και δεν ήμουν σε ένα άλλο νοσοκομείο, που κινδύνευε η ζωή ενός δικού μου ανθρώπου, αλλά διακοπές στο Μπαλί!
Έτσι πληρώνεται η ευσυνειδησία καμιά φορά.
Ποια είναι τα καλά όμως, ε;
Ο.Κ, μπορώ να φροντίζω το σπίτι μου και τους λογαριασμούς μου ώρες που οι άλλοι δουλεύουν, μπορώ, όταν είμαι απόγευμα να κοιμηθώ ως αργά το πρωί, μπορώ να εκμεταλλευτώ την επόμενη μέρα από το νυχτερινό μου ως ρεπό, με κόστος τον ύπνο μου φυσικά.
Έτσι θα το κάνω και φέτος την Πρωτομαγιά, ελπίζω η νυχτερινή βάρδια της Pέμπτης να μην είναι άθλια και να μπορέσω, άυπνη να εκδράμω στους αγρούς με τους υπόλοιπους, "φυσιολογικούς" ανθρώπους.
Η αλήθεια είναι ότι λίγοι άνθρωποι καταλαβαίνουν πραγματικά τις δυσκολίες που έχει το κυκλικό ωράριο.
Θυμάμαι, πριν χρόνια, την αδερφή μου να μου γκρινιάζει γιατί θα ήταν την Παρασκευή απόγευμα στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου που δουλεύει ως τις 8μμ και μετά θα άνοιγε εκείνη το Σάββατο 9πμ!
Και τόλμησε να το πει σ' εμένα που τα "απόγευμα, πρωί - νύχτα, νύχτα", με βάρδιες πάνω από 8 ώρες και μεσοδιαστήματα μικρότερα των 8 ωρών πάνε σύννεφο. Και σε τι δουλειά, ε;
Πάντως, αλήθεια, δε θέλω να γκρινιάζω. Ο καθένας ξέρει τις δυσκολίες τις δικής του δουλειάς και εκεί εστιάζει.
Εξάλλου, εγώ, με 1705 € ακαθάριστο το μήνα, ανήκω στους τυχερούς υψηλόμισθους δημοσίους υπαλλήλους που δε θα πάρουν αύξηση φέτος.:((
Τον ...πούλο, που είπε και μια φίλη μου!

Βάζω αυτό για να μη βάλω --> ΑΥΤΟ!

Σινεμά, ένας ακόμα παράδεισος...

Με κάλεσε λοιπόν η φιλενάδα μου η Παλίρροια (μα τι γλυκιά κοπέλα που είναι!) υποψιαζόμενη προφανώς την αμέλεια και την απροθυμία των τελευταίων μηνών να μπλογκάρω, να γράψω για τις 5 πιο αγαπημένες μου ταινίες.
Χμμμ, πάτησε το σωστό κουμπάκι!
Λατρεύω την 7η τέχνη και έχω δει χιλιάδες ταινίες σε σινεμά, τηλεόραση βίντεο και dvd. Το ρεκόρ μου είναι 80 ταινίες τη σεζόν στον κινηματογράφο και 3 ταινίες καπάκι η μια πίσω από την άλλη ενώ η μυρωδιά του ποπκορν είναι για μένα δελεαστική, όσο η γύρη για τις μελισσούλες!
Δύσκολο να ξεχωρίσω 5 φυσικά.
Γράφω μόνο 5, με πόνο καρδιάς, αποφασίσα να είναι οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό, 1 από κάθε βασική κατηγορία ταινιών που βλέπω συνήθως, όχι πολύ καινούριες, για να προλάβουν να είναι αγαπημένες και έχω άλλες 50, 500 στο μυαλό μου, που ψάχνουν να βρουν το δρόμο προς την κορυφή!

Και ποιους να καλέσω να παίξουν;
Ας πω τον Τζονάκο, αν και φαντάζομαι θα έχει πολλές τέτοιες προτάσεις, το Πικουλίνι μου που και σινεφίλ είναι (b-movάς δλδ αλλά άστον να νομίζει ότι βλέπει ποιότητα, :Ρ) και η ιδέα φάνηκε να του αρέσει, την Άρμια και την Dreamer που γράφουν πολύ όμορφα, αλλά πολύ σπάνια πια.
Πάμε όμως στις ταινίες, αρκετά με τη φλυαρία μου!

Ρομαντική κομεντί: Love Actually
Οι ρομαντικές κομεντί είναι το είδος της ταινίας που μου αρέσει να βλέπω περισσότερο, όταν δε θέλω να προβληματιστώ, αλλά, απλά να περάσω 2 ευχάριστες ώρες.
Πιθανολογώ ότι τις έχω δει όλες! Δύσκολο ωστόσο να με πείσει κάποια για την αληθοφάνειά της.
Το "Αγάπη είναι", όταν το είχα δει στον κινηματογράφο μου έφτιαξε τη διάθεση για μία εβδομάδα και είναι από τις λίγες ταινίες που ζήτησα ως δώρο σε dvd, γιατί μπορώ να δω ξανά και ξανά, με μεγάλη ευχαρίστηση.
Θέλω κι άλλες τέτοιες!

Κωμωδία: Top Secret
Εντάξει, δύσκολο είδος.
Και από αυτές έχω δει αρκετές. Καλές, μέτριες και κακές. Λίγες με έκαναν να γελάσω πραγματικά.
Θυμάμαι το "Πάρτυ" με τον Πίτερ Σέλερς και το "Κελεπούρι" με τον Τομ Χάνκς, τις ταινίες των Μόντυ Πάιθονς, αλλά αυτή που με έκανε να γελάσω με την καρδιά μου και θα ήθελα να ξαναδώ και αυτή τη στιγμή είναι το "Τοπ Σίκρετ", από τη δεκαετία του '80, η πρώτη ταινία του Βαλ Κίλμερ και η πρώτη που είδα με τέτοιο παρανοϊκό χιούμορ.

Θρίλερ: "Seven"
Όχι από τα είδη που τρελαίνομαι να βλέπω, ειδικά αυτά με τα αίματα, τα σπλάτερ, αν και νοσηλεύτρια με αηδιάζουν ή μου προκαλούν...νύστα!!!
Τα ψυχολογικά ή τα αστυνομικά είναι τα είδη που με εκφράζουν περισσότερο.
Από αυτά θα ξεχωρίσω το "Σέβεν" που είναι πολύ καλογυρισμένο, υποβλητικό, με συγκλονιστικές ερμηνείες και χρησιμοποιεί πολύ έξυπνα τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα.
Από τις ταινίες που σκεφτόμουν για μέρες...

Κοινωνικά: "Magnolia"
Εδώ ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη επιλογή, καθώς πρόκειται για πολύ αγαπημένη κατηγορία ταινιών. Πέρισυ είδα μια πολύ καλή το "Πριν ο Διάβολος Καταλάβει ότι Πέθανες", αλλά είναι νωρίς για να τη βάλω τόσο ψηλά στη λίστα μου.
Έτσι θα πω την πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό και μια ακόμα ταινία με υπέροχη σκηνοθεσία από τον Πολ Τόμας Άντερσον και συγκλονιστικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς. Την ξανα-ματαβλέπω.

Περιπέτεια: Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού
Η πρώτη ταινία της λατρεμένης σειράς με τον Ιντιάνα Τζόουνς έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Την είδα όταν πήγαινα σχολείο ακόμα, στον κινηματογράφο και χάθηκα στη μαγεία της.
Θεωρώ την τρίτη ταινιά της σειράς, αυτή με τον Σον Κόνερι καλύτερη, αλλά θα πω την πρώτη για καθαρά συναισθηματικούς λόγους.
Κι εδώ η επιλογή δεν ήταν εύκολη καθώς έχω δει περιπέτειες και περιπέτειες που με έχουν κρατήσει καρφωμένη στην οθόνη μου, όπως ας πούμε το "Speed", ή το "Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι" και τόσες άλλες.

Εκτός συναγωνισμού θα αναφέρθώ ακόμα σε μια κατηγορία, που δε με αφορά άμεσα καθώς πέρασε πολύ καιρός από τότε που ήμουν παιδάκι και δικά μου δεν έχω ακόμα, αλλά είναι είδος κινηματογράφου που ευτυχώς ανθεί και εξελίσσεται πολύ ευχάριστα, οι ταινίες κινουμένων σχεδίων. Αν με ρωτούσατε πριν λίγο καιρό θα σας έλεγα ως αγαπημένη μου το "Ice Age 2", αλλά είδα σε dvd πριν καναδυό μήνες το Wall-E και πραγματικά συγκλονίστηκα από την τρυφερότητα, τα μηνύματα, την ιδέα.


Υ.Γ. Βρήκα αυτό το βερνίκι νυχιών που το λένε serial blogger (!!!) και το παράγγειλα!
Καλά έκανα, ή δεν μου αξίζει πια???

Μία η Άνοιξη, ένα το σύννεφο...

Το βλέπετε έτσι δεν είναι;
Το ακούτε, το αισθάνεστε και κυρίως το μυρίζετε στον αέρα.
Η Άνοιξη είναι εδώ, όσα σύννεφα κι αν έχει ο ουρανός, η ατμόσφαιρα γίνεται καθαρότερη και λαμπερή και η φύση αναγεννάται, όπως και ο Χριστός μας κάθε χρόνο, στην κορύφωση αυτής της οργιαστικής έκρηξης ζωής.
Τι ωραία εποχή ε;
Κυριακή των Βαΐων σήμερα, μα πότε έφτασε κιόλας το Πάσχα;
Πότε θα κάνω τα τσουρέκια μου, πότε θα βάψω τ'αυγουλάκια μου;
Τι ρούχα να ψωνίσω;
Τα βαφτιστήρια μου θα είναι ευχαριστημένα από τα δώρα τους;
Ο καιρός θα είναι λέει καλός, αλλά πόσο καλός άραγε;
Πασχαλινές, ανοιξιάτικες απορίες και μια διάθεση για βόλτες, για εκδρομές για αγάπη...
Όπως έλεγε σ'εκείνη την παλιά ελληνική ταινία, είναι η εποχή που ο μελισσούλος ψάχνει τη μελισσούλα του, ο ελέφαντας την ελεφαντίνα του, ο πιθικούλης την πιθικούλα του κ.ο.κ.
Είναι η γενικότερη διάθεση της εποχής πιο ερωτική, μάλλον μαζί με τον οργασμό της φύσης οργιάζουν και οι ορμόνες μας!
love is in the air, spring is in the air...
Μα, μη μιλάς άλλο γι αγάπη η Άνοιξη είναι παντού, έτσι λέω εγώ!
Απολαύστε την!
Να έχετε ένα καλό, όμορφο, ερωτικό και λαμπερό Πάσχα.

Εγκεφαλικός θάνατος και δωρεά οργάνων

Πως μου ήρθε τώρα αυτό, ε;

Έχω να γράψω καιρό, πέρα από τα ταξιδιωτικά μου και η αλήθεια είναι ότι με έχει πιάσει και μια βαρεμάρα για το μπλόγκινγκ γενικότερα, ίσως γιατί ακόμα αναδιοργανώνω την προσωπική μου ζωή και εκτός νετ περνάω καλύτερα.

Δουλεύω όμως σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και την περασμένη Τετάρτη έκανα αυτό το μάθημα στους σπουδαστές μου των ΤΕΙ και σκέφτηκα: "Γιατί να μη μιλήσω γι αυτό το θέμα; Είμαι αρκετά αρμόδια και υπάρχει αρκετή παραπληροφόρηση στον κόσμο σχετικά."

Δε θα γίνω πολύ επιστημονική και ούτε κατά διάνοια σκοπεύω να γίνω πολύ περιγραφική ή μελό.

Εγκεφαλικός θάνατος είναι ο θάνατος του εγκεφάλου και συγκεκριμένα του εγκεφαλικού στελέχους, υπεύθυνου για όλες τις ζωτικές λειτουργίες του οργανισμού.

Ο εγκεφαλικός θάνατος ισούται, αν αποδειχθεί, με θάνατο του ασθενούς και είναι η μόνη περίπτωση που έχουμε το δικαίωμα να αποσυνδέσουμε από τα μηχανήματα (όχι, δε θεωρείται ευθανασία) και να απευθυνθούμε στους συγγενείς για να υπογράψουν για τη δωρεά οργάνων σε ασθενείς που πάσχουν από σοβαρές ανεπάρκειες και περιμένουν σε λίστες.

Παλιότερα, όταν δεν υπήρχε η δυνατότητα να διατηρηθούν κάποιες ζωτικές λειτουργίες για κάποιες μέρες, ο άνθρωπος με μη αναστρέψιμη εγκεφαλική βλάβη κατέληγε μέσα σε λίγες ώρες.

Με την πρόοδο της επιστήμης κατέστη δυνατή η διατήρηση του οργανισμού (και κάποιων οργάνων του) για κάποιες ώρες ή μέρες, ακόμα κι αν έχει επέλθει ο εγκεφαλικός θάνατος.

Είναι η μοναδική περίπτωση που, τουλάχιστον στη χώρα μας, μπορεί κάποιος να γίνει δωρητής οργάνων.

Ο εγκεφαλικός θάνατος μπορεί να επέλθει μετά από ένα σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι, ή μετά από μια μεγάλη αυτόματη εγκεφαλική βλάβη, όπως είναι η ρήξη κάποιου εγκεφαλικού ανευρύσματος.

Είναι κάτι που μπορεί να ολοκληρωθεί σε μερικές μέρες ή ώρες μετά την κρανιοεγκεφαλική κάκωση, αλλά αν συμβεί είναι οριστική και μη αναστρέψιμη κατάσταση.

Ενδείξεις υπάρχουν και δίνουν σαφή εικόνα (κυρίως αξονική τομογραφία, κλινική εικόνα με επίπεδο συνείδησης, ενδοκράνια πίεση, αξιολόγηση οφθαλμικών κορών κ.α) αλλά απόδειξη και νομική κάλυψη αποτελεί μονάχα το "τεστ εγκεφαλικού θανάτου", που είναι μια σειρά από δοκιμασίες που διεξάγονται από 3 ειδικευμένους γιατρούς, διαφορετικών ειδικοτήτων, 2 φορές, με διάστημα ανάμεσα στα 2 τεστ τουλάχιστον 12 ωρών και αφού αποκλειστούν αιτίες άλλες (π.χ. διαταραχή ηλεκτρολυτών) που μπορεί να προκαλέσουν κώμα.

Μόνο μετά από 2 θετικά, υπογεγραμμένα τεστ μπορεί να δοθεί το ο.κ. για να γίνει η προσέγγιση των συγγενών για δωρεά οργάνων και να προχωρήσει η διαδικασία ή να αποσυνδεθεί ο ασθενής.

Κι εδώ είναι η αιτία που αποφάσισα να κάνω αυτό το ποστ.

Όπως μπορείτε να δείτε και από τη σελίδα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, η Ελλάδα έρχεται τελευταία σε αριθμό μεταμοσχεύσεων στην Ε.Ε., παρόλο που και επιστημονικά υπάρχει η κατάρτιση και η δυνατότητα αλλά και ο αριθμός ατόμων με εγκεφαλικό θάνατο είναι αυξημένος, λόγω των τροχαίων (και με μηχανή).

Οι αιτίες είναι κυρίως η παραπληροφόρηση και η τρομολαγνεία (αυτοί κάνουν εμπόριο οργάνων και θα τον σφάξουν ζωντανό), η ελλιπής ενημέρωση αλλά, πιθανόν και ιδιοσυγκρασία του Έλληνα με τον υπερβολικό συναισθηματισμό, τις θρησκευτικές δοξασίες και την τάση για αμφισβήτηση, άρνηση και εμμονή.

Η αλήθεια είναι ότι πολύ δύσκολα θα πεισθούν οι γονείς του 20χρονου παληκαριού που είχε τροχαίο ότι ο γιος τους είναι νεκρός, όσα πιστοποιητικά κι αν τους παρουσιάσουν, εφόσον τον βλέπουν σε ένα κρεβάτι, με την καρδιά του να χτυπά και το στήθος του ν' ανεβοκατεβαίνει.

Αν δε τύχει να είναι μάρτυρες και σε κάποια ακούσια κίνηση, απόρροια του νωτιαίου σοκ (έχω δει με τα μάτια μου νεκρή 19χρονη να σηκώνεται καθιστή σχεδόν στο κρεβάτι και να ξαναπέφτει, όταν την ετοιμάζαμε για το νεκροτομείο!!!), τότε δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να πεισθούν να υπογράψουν για τη δωρεά οργάνων.

Αυτή, δυστυχώς είναι η παιδεία του Έλληνα.

Εδώ δε θα κατηγορήσω τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, καθώς θυμάμαι την προβολή περιπτώσεων όπως του Αυστραλού πατέρα αλλά και επειδή απαγορεύεται να δημοσιοποιήσουν τα στοιχεία του δότη.

Αυτό είναι κυρίως θέμα παιδείας και κουλτούρας και είναι ευθύνη της πολιτείας να ενημερώσει αλλά και να ευαισθητοποιήσει κάθε Έλληνα πολίτη πάνω σε ένα τέτοιο δύσκολο, αλλά ζωτικής σημασίας για κάποιους ανθρώπους θέμα.