Μετά τη σύντομη επίσκεψή μας στο Leeds συνεχίσαμε βόρεια, περάσαμε τα όρια της Αγγλίας και μπήκαμε στη Σκωτία.
Σταθμός μας το Εδιμβούργο, για το οποίο είχαμε ακούσει πολλά καλά λόγια και επίσης έχω μια φίλη και συνάδελφο που κάνει διδακτορικό εκεί, την Κλαίρη.
Μείναμε σε ένα γραφικό ξενώνα, με πολύ καλά σχόλια από το booking.com, το The Lairg, πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης και δίπλα στο σταθμό του τρένου Haymarket. Πολύ καλή και οικονομική επιλογή καθώς με 55 λίρες τη βραδιά/το δωμάτιο είχαμε όλα τα κομφόρ ενός αξιοπρεπέστατου 3* ξενοδοχείου και ένα γευστικότατο πλούσιο πρωινό, το καλύτερο από τα 3 ξενοδοχεία που μείναμε.
Έχει γύρω στους 500 χιλιάδες κατοίκους, ενώ η Γλασκώβη φτάνει το 1,2 εκατομμύρια με τη Σκωτία, αρκετά αραιοκατοικημένη μετά την εκκένωση των Υψιπέδων της (sic, highlands!), φτάνει μόλις τα 6 εκατομμύρια κόσμο.
Είναι χτισμένο όλο με μαύρη πέτρα που του δίνει μια απόκοσμη, λίγο θλιβερή και μεσαιωνική όψη, σα να το βομβάρδισαν πρόσφατα ή να έγινε μια μεγάλη πυρκαγιά.
Το κέντρο περπατιέται άνετα και ευχάριστα, αν φυσικά το επιτρέπει ο καιρός.
Για επίσκεψη πάντως είναι μια χαρά. Εμείς μάλιστα ήμασταν και τυχεροί καθώς τις 3 μέρες που μείναμε έκανε καλό και σχετικά ζεστό καιρό.
Η πόλη έχει αξιοθέατα και κάστρο και γοτθικά μνημεία και μουσεία, γενικά υπάρχουν πράγματα να κάνει και να δει κάποιος.
Η Ρrinces με τα εμπορικά, κλειστή, λόγω έργων, για αυτοκίνητα
Τα τοπία ήταν πολύ ωραία, τα υψίπεδα άγρια και επιβλητικά, ο καιρός πέρασε και από τις 4 εποχές, η λίμνη μεγάλη και οι μύθοι για το τέρας καλλιεργούνται από όλους!Ακόμα και η Σκωτσέζικη Βουλή όταν πρωτοσυστάθηκε έβγαλε το πρώτο της ψήφισμα για τη Νέσσυ, αν είναι δυνατόν, ε; Πληροφορίες για τη Νέσσυ εδώ.
Όπως και να έχει έμεις τέρας δεν είδαμε αλλά περάσαμε πολύ καλά και πήγα και στο Ινβερνές που το είχα καημό από τότε που διάβασα το βιβλίο "Χειμερινό Ηλιοστάσιο".
Η παραδοσιακή φορεσιά των Σκωτσέζων (των Χαιλάντερς όμως μόνο) είναι το Κιλτ, η φουστίτσα η καρρώ, κάτι σαν τη δικιά μας φουστανέλλα και η Γκάιντα είναι το παραδοσιακό τους μουσικό όργανο. Tο ύφασμα ονομάζεται tartan και κάθε οικογένεια (clan) έχει το δικό της σχέδιο. Yπάρχουν, νομίζω, 250 διαφορετικά σχέδια.
Λένε ότι οι σκωτσέζοι δε φοράνε τίποτα κάτω από το κιλτ τους. Αλήθεια ή μύθος;
Ανακαλύψτε το εδώ.
Όσο για τον Braveheart, μας είπαν πολλά πράγματα για την αληθινή ιστορία του William Wallace πολύ διαφορετικά από την ταινία. Το πιο αστείο από αυτά είναι ότι ο πραγματικός ήρωας ήταν πάρα, πάρα, πάρα πολύ ψηλός και το σπαθί του, που υπάρχει σε κάποιο μουσείο, είναι 1,5 ίντσα πιο μεγάλο από τον Μελ Γκίμπσον!
Δε θα σας κουράσω άλλο.
Νομίζω ότι σας έπεισα ότι η Σκωτία είναι ένας προορισμός που αξίζει τουλάχιστον μία επίσκεψή μας.
Και εις άλλα, με υγεία!