(σ.σ. Επέλεξα το πρώτο πρόσωπο στο κείμενο γιατί έτσι μου άρεσε αλλά αυτή η ιστορία δεν, επαναλαμβάνω δεν είναι προσωπική. Για να μη ρωτάτε πάλι...)
Ήμουν σχεδόν 29 όταν γνώρισα το Γιάννη. Θυμάμαι ακόμα πόση εντύπωση μου έκανε με την πρώτη ματιά. Ψηλός, μελαχροινός με μάτια στο χρώμα της θάλασσας και σκοτεινό βλέμμα.
Ο μικρός αδερφός της καινούριας κολλητής μου από τη δουλειά, της Χαράς.
Δεν το πίστευα ότι ήταν μόνο 23 χρονών! Φαινόταν μεγαλύτερος, σίγουρα μεγαλύτερος από μένα, έτσι μικροκαμωμένη που είμαι, έδειχνα 18 τότε!
Του άρεσα κι εκείνου, το είδα στα μάτια του, αλλά ήταν πολύ σοβαρός και ντροπαλός για να εκδηλωθεί.
Εγώ πάλι δεν είχα καμιά από τις δύο ιδιότητες. Είχα τις περιπετειούλες μου μέχρι τότε και γενικά ήμουν αρκετά "κοινωνική" με το άλλο φύλο.
Η μαμά μου, φυσικά, ανησυχούσε. "Άντε Αφροδίτη, τα χρόνια περνούν. Να βρεις έναν άντρα, να παντρευτείς, να δέσεις το γάιδαρό σου. Για πόσο ακόμα, νομίζεις θα περνάει η μπογιά σου; Πρόσεξε κακομοίρα μου, να είσαι σοβαρή. Οι άντρες δεν παντρεύονται τις εύκολες. Αχ, θα μου μείνεις στο ράφι και δε θα δω εγγονάκια από σένα!"
Όλο τέτοια άκουγα, αλλά δεν ίδρωνε το αυτί μου. Εξάλλου ήμουν ακόμα πολύ νέα και δροσερή, όπως το έδειχναν και οι μεγάλες επιτυχίες μου στους άντρες! Όποιον ήθελα τον είχα και τον έσερνα, κατά την γνωστή παροιμία περί αιδίου και πλοίου!
Τώρα όμως είχα βάλει στο μάτι το Γιάννη. Και δεν θα ησύχαζα αν δεν το έριχνα το τεκνάκι. Α, είμαι πεισματάρα εγώ. Σκορπιός με ωροσκόπο Λιοντάρι! Εκρηκτικός συνδυασμός!
Α, εδώ το πράγμα θέλει προσεκτική προσέγγιση, σκέφτηκα! Είναι βέβαια μικρός και αδερφός της κολλητής μου, αλλά τι πειράζει; Σαν πως θα τον παντρευτώ ή θ' αποπλανήσω το... ανήλικο;
Εκείνο το βράδυ δεν έδειξα τίποτα αλλά φρόντισα να τον ξαναδώ, πάλι μέσω της Χαράς, χωρίς να της πω τίποτα από τα σχέδιά μου.
Κάτι υπονοούμενα που έριξα στην αρχή για να κόψω κίνηση είχαν αρνητική αντιμετώπιση από μέρους της. Κατάλαβα ότι δεν θα την έχω σύμμαχο και ότι έπρεπε να κρατήσω πολύ χαμηλό προφίλ στις κινήσεις μου.
Και να οι βόλτες όλοι μαζί, να τα μπάνια στη θάλασσα (όπου φρόντιζα να εκθέτω όσο πιο προκλητικά γινόταν τα κάλλη μου), ε, πολύ θέλει; Κανονίσαμε στα κρυφά ένα ραντεβού και...
Ω, Θεέ μου! Το καλύτερο σεξ της ζωής μου! Καλά λένε ότι Ταύρος με Σκορπιό ταιριάζουν καταπληκτικά στο κρεβάτι!
Ε, γλυκάθηκε και ο μικρός μετά και έπεσε με τα μούτρα!
Η Χαρά στο εντωμεταξύ δεν ήξερε τίποτα. Το έμαθε με "ωδυνηρό" τρόπο όταν μας έπιασε "επ' αυτοφόρω" στην αποθήκη του σπιτιού τους στο χωριό, ένα μεσημέρι που νομίζαμε ότι κοιμούνται όλοι.
Μάλλον θα ξεχάστηκα και θα φώναζα, το παθαίνω πάνω στο πάθος!
Μαζί με τη Χαρά το έμαθε και όλη η οικογένεια!
Με μίσησαν, με πολέμησαν, ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες.
Ήμουν (με λίγα λόγια) μια γρια πουτάνα που τους κορόιδευα για να τυλίξω τον κανακάρη τους.
Άσε με, μωρέ, με τους κομπλεξικούς, οπισθοδρομικούς, χωριάτες!
Ο Γιάννης δεν πήρε θέση.
Σχεδόν δεν μίλησε για το θέμα.
Εγώ έκοψα κάθε σχέση με την οικογένειά του, μέχρι που άλλαξα και τμήμα στη δουλειά για να μη συναντιόμαστε με την αδερφή του, η οποία είπε σε όλους για την "προδοσία" μου.
Με το Γιάννη όμως συνεχίσαμε. Είχαμε τα σκαμπανεβάσματά μας, τους καβγάδες μας, τα πισωγυρίσματά του.
Πέρασαν εποχές που συζούσαμε, που δε μιλούσε στους δικούς του, που χωρίζαμε, αλλά πάντα τα ξαναβρίσκαμε στο κρεβάτι.
Είχα φτάσει πια 37 χρονών.
Ακόμα μια μαζί με το Γιάννη και μια χώρια. Έπρεπε πια κάτι να γίνει, 8 χρόνια σχέση μετράγαμε. Εκείνος στα 31 δεν καιγόταν. Σκεφτόταν και τις αντιδράσεις των δικών του και κώλωνε. Όμως δεν είχα άλλα περιθώρια. Είχε έρθει, αν όχι παρέλθει, η ώρα να δέσω κι εγώ το γάιδαρό μου. Το έβαλα το μαχαίρι στο λαιμό με τελεσίγραφο: "ή με παντρεύεσαι ή χωρίζουμε". Δεν ήθελα να χωρίσουμε. Να πιέσω ήθελα. Κι όμως, χωρίσαμε...
Ο Γιάννης δεν άντεξε την πίεση και μου είπε ότι είναι καλύτερα να χωρίσουμε, να μη μου κάνει άλλο κακό, να βρω κι εγώ έναν άνθρωπο να κάνω οικογένεια, αφού το θέλω τόσο.
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου...
Έμεινα μόνη, στα 37, τόσα χρόνια χαμένα, ποιον θα έβρισκα τώρα;
Έκλαιγα για μέρες, κάπνισα ένα βουνό τσιγάρα, ήπια ένα ποτάμι ουίσκι και άκουγα το τότε cd του Ρέμου, που μιλούσε για χωρισμό, ξανά και ξανά, ακόμα και στη δουλειά. Όλοι είχαν μάθει, όλοι με συμπονούσαν. Αλλά ήταν μόνο στο δικό μου χέρι ν'αλλάξει η κατάσταση.
Ήθελα το Γιάννη, τον αγαπούσα και ήταν, τώρα πια και θέμα πείσματος , δε θα έχανα έτσι τη μάχη. Δε θα με νικούσαν αυτοί, εγώ θα νικούσα.
Έκανα το σχέδιό μου πολύ προσεκτικά. Μελέτησα, οργάνωσα, σχεδιάσα. Ήθελα μόνο και λίγη τύχη...
Τον κάλεσα στο σπίτι, ήπιαμε, κλάψαμε, κάναμε απελπισμένο έρωτα και σε ένα μήνα τον πήρα τηλέφωνο να του ανακοινώσω ότι... θα γίνει πατέρας!
And the rest is history, που λένε.
Είχαμε τις αντιδράσεις τους, αλλά τελικά υποχώρησαν.
Δεν με νοιάζει τι ειπώθηκε πίσω από την πλάτη μου, εγώ, τελικά, τον έδεσα το γάιδαρό μου!
Τώρα είμαι 41, έχουμε 2 κοριτσάκια, γιατί έκανα αμέσως και το 2ο παιδί, να τον δέσω καλά και μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Ε, χάλασε βέβαια λίγο το υπέροχο σώμα μου από τις 2 γένες, αλλά νομίζω κρατιέμαι καλά, ακόμα. Εξάλλου, τι πειράζει; Είμαι μάνα και σύζυγος τώρα!
Ε, εντάξει, δεν κάνουμε πια και τόσο συχνά σεξ, υποχρεώσεις βλέπεις, κούραση, τα παιδιά.
Ε, ούτε και στοματικό του κάνω. Τέρμα αυτά πια. Τι περιμένει; Με το ίδιο στόμα που φιλάω τα παιδιά μου; Να ξεχάσει αυτά που ήξερε!
Ε, γκρινιάζει λίγο βέβαια, αλλά του περνάει!
Ο Γιάννης μου είναι καλός σύζυγος και υπέροχος πατέρας.
Είναι, νομίζω, πολύ τυχερός που επέμεινα!
, δε θέλω να το κλείσω το μαγαζί.
και...
