Συγκινήθηκα πάλι!

O Lockheart μας κάλεσε όλους σε ένα παιχνίδι συγκινήσεων και αναμνήσεων που το βρήκα ενδιαφέρον.
Γενικά συγκινούμαι εύκολα και κλαίω ακόμα ευκολότερα.
Με τραγούδια (το Μy immortal, όταν πέθανε ο πατέρας μου), ταινίες άπειρες, βιβλία.
Συγκινούμαι πάρα πολύ επίσης όταν καμιά φορά μας επισκευθεί στην Εντατική ασθενής που νοσηλεύσαμε και έγινε καλά ή στις πρώτες ενδείξεις αντίδρασης ασθενούς που πιστεύαμε ότι δε θα βγει από το κώμα.

Σήμερα θα σας πω για δύο μεγάλες συγκινήσεις των παιδικών μου χρόνων, μια παιδική σειρά κινουμένων σχεδίων και ένα παιδικό βιβλίο.

Η σειρά είναι η ... Κάντυ Κάντυ!
Ναι, ξέρω, τώρα θα γελάτε και θα λέτε: άλλο ένα χαζό, ρομαντικό κορίτσι που έκλαιγε όταν πέθανε ο Άντονυ.
Έτσι είναι, πήρα μεγάλη στενοχώρια, η ευαισθητούλα!
Ευτυχώς μετά μπήκε στη ζωή της ο μελαχρινός, Άγγλος και πανέμορφος Τέρρυ και περίμενα πως και πως πότε η μοίρα θα τους αφήσει να βρουν την ευτυχία!:Ρ
Μετά, μεγαλώνοντας, μπήκα στον κόσμο των...ρομαντικών κομεντί, χαχαχα!

Το βιβλίο είναι "οι Μικρές κυρίες" της Λουΐζας Μ. Άλκοτ,από την παιδική σειρά λογοτεχνίας της "Άγκυρας", που τα είχα διαβάσει σχεδόν όλα! Tότε το έλεγαν: "Οι κόρες του Δόκτορος Μαρς".

Ξεχωρίζω αυτό γιατί θυμάμαι ότι μου πήρε πολύ καιρό να συνέλθω από τη συγκίνηση που μου προκάλεσε ο θάνατος ενός από τα κορίτσια, της Μπεθ.
Αργότερα το είδα και σε ταινία, με τη Winona Ryder και την Susan Saranton, αλλά δεν ήταν το ίδιο!

Καλώ να παίξουν, αν θέλουν, τους: Stardust30, Armia, Palliroia, Dreamer