9

Πριν 9 χρόνια, τέτοια μέρα, ετοιμαζόμαστε για εκλογές.
Η οικογενειακή μου κατάσταση στο Facebook ήταν "είναι περίπλοκο".
Εκείνες τις μέρες στη δουλειά σιγοψιθύριζα συνέχεια το "Πιο πολύ απ' ότι φαντάζεσαι, πιο πολύ απ' όσο φοβάσαι..." του Χατζηγιάννη και έλεγα: "Λες;"
Εκείνες τις μέρες περίμενα πως και πως να βρεθώ μπροστά στο πισί μου για να μιλήσω στο MSN μαζί σου.
Εδώ, σε αυτή τη διαδικτυακή γωνιά πρωτοβρεθήκαμε.
Στις 15/9 του 2007 ήρθε το πρώτο "Σ' αγαπώ" και έφερε θυμό (ναι, θυμό) και φόβο για τις δυσκολίες μιας σχέσης που έμοιαζε, σχεδόν αδύνατη, παρά τη δύναμη των συναισθημάτων.

9 χρόνια μετά, αυτή η ημερομηνία είναι χαραγμένη στις βέρες μας.
Μας απασχολούν θέματα όπως:ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο.
Σε "μαλώνω" γιατί ξέχασες να βγάλεις τα σκουπίδια.
Με "μαλώνεις" γιατί -πάλι- ψώνισα ένα σωρό άχρηστα πράγματα από το σούπερ μάρκετ.
Δεν πειράζει. Και στον παράδεισο έχουν, καμιά φορά, προβλήματα διαχείρισης.
Χρόνια μας πολλά μωρό μου.
Έλα, πιάσε το χέρι μου και πάμε να γεράσουμε μαζί!

Παραζαλισμένες σκέψεις μιας Αυγουστιάτικης Κυριακής

Σας είπα ότι αντιπαθώ τον Αύγουστο;

Ναι, σας τα έχω ζαλίσει, ξέρω.

«Μα είναι μήνας διακοπών, με υπέροχο καιρό, όλοι είναι χαλαροί», μπλα μπλα μπλα! Όχι, όχι, όχι! Παντού έχει κόσμο, κουνούπια, αλλεργίες, ταλαιπωρία, κλειστά μαγαζιά και νοσοκομεία σε αποδιοργάνωση. Δεν τον θέλω, δεν με πείθετε!

Α, μπα! Δε θα ευχηθώ «καλό χειμώνα». Μη θυμώνετε! Που τέτοια τύχη εξάλλου! Στην Κρήτη τα κοντομάνικα (και τα αντικουνουπικά) βγαίνουν μέσα Οκτώβρη, αφού έχουμε πια ξεροψηθεί για τα καλά, έχουμε απελπιστεί και φωνάζουμε σαν διψασμένοι στην έρημο «νερό, νερό».

Κάποτε αγαπούσα πολύ το Σεπτέμβρη…

Ο καιρός καλός, λίγο πιο δροσερός, οι θάλασσες πιο ήρεμες, ο κόσμος λιγότερος, οι διακοπές ιδανικές, χωρίς τις φωνακλάδικες Ελληνικές οικογένειες (ουπς, τώρα είμαι μέλος σε μία από αυτές!). 

Από παιδί τον αγαπούσα αυτό το μήνα. Είμαι από εκείνα τα παιδιά που ήθελαν να ανοίξει το σχολείο, είχα βαρεθεί, ήθελα τις παρέες, τις πλάκες, τη γνώση, τη ρουτίνα του σχολικού έτους.

Τώρα όμως; Τώρα πια γονιός, με απαγορευμένες τις διακοπές το Σεπτέμβρη, (με την πλέμπα, το Δεκαπενταύγουστο, τότε είναι κλειστός ο παιδικός!), ο αγαπημένος μήνας είναι μήνας οργάνωσης, προετοιμασίας και εξόδων, μα τόσα πολλά έξοδα που σου έρχεται να κλαις και να θυμάσαι την αγωνία των δικών σου γονιών να τα βγάλουν πέρα, αυτόν τον αγαπημένο μήνα, με τσάντες, γραφική ύλη, λίστες, φόρμες, αθλητικά και εξωσχολικές δραστηριότητες.

Ουφ, ούτε τις Κυριακές αγαπώ.

Αν δεν δουλεύω είναι μέρα βαρεμάρας, σκέψης και οργάνωσης για την εβδομάδα και αυτό συνήθως οδηγεί σε κακή διάθεση.

Αύριο η λαϊκή έρχεται, πάλι έξω από το σπίτι μου. Γκρρρ! Άλλα τρία χρόνια ταλαιπωρίας. Βγάζε τα αυτοκίνητα, δύσκολη πρόσβαση για το ίδιο σου το σπίτι, φασαρία, βρώμα, ζημιές!

Δεν αγαπώ τις λαϊκές, ούτε τις Δευτέρες…

Και η λίστα μεγαλώνει και η άδεια τελειώνει και τα παιδιά είναι ακόμα στο σπίτι και ο καιρός δεν είναι καν για θάλασσα (φυσάει) και έχω βαρεθεί να σπρώχνω τα παιχνίδια για να περάσω, άντε να ανοίξει ο παιδικός στις 5 και το νήπιο (μεγάλωσε το κορίτσι μου) στις 12, μπας σε κανένα ρεπό κάνω πάλι το - μάταιο - πρότζεκτ της οργάνωσης των παιχνιδιών!

Εντάξει, δεν γκρινιάζω άλλο!

Εξάλλου, την άλλη Κυριακή, θα είναι Σεπτέμβριος, θα είμαι πρωί και νύχτα και δεν θα έχω καιρό ούτε να σκεφτώ καθώς θα έχω να ετοιμάσω και το μικρό για τον παιδικό και τη μεγάλη για την δημιουργική που θα πάει μια εβδομάδα.

Όλα καλά λοιπόν.

Τελικά, ίσως να μην είναι και τόσο χάλια αυτό το Κυριακάτικο Αυγουστιάτικο βράδυ.

Τα παιδιά κοιμούνται, πάω να βάλω ένα κρασάκι και να προτείνω στο συμβίο να δούμε καμιά ταινία. Εξάλλου, έχω, ακόμα, άδεια!

Ένας -ακόμα- δύσκολος Αύγουστος

Το επτάχρονο "Σ'αγαπώ" που πρέπει -πάλι- να ταξιδέψει 700 χιλιόμετρα
Το τρυφερό δέρμα του μωρού πληγωμένο από τα σκληρά του νύχια που εξερευνούν ένα νέο κόσμο
Η γλυκιά κόρη που προσπαθεί σκληρά να είναι "το καλύτερο κορίτσι του κόσμου"
Η καυτή ανάσα του ανεμιστήρα που χαϊδεύει το διάτρητο από τσιμπήματα κορμί
Η σκληρή συμπεριφορά ενός ανθρώπου που βασανίζει και βασανίζεται
Η υποχρέωση που χορεύει με την αγάπη και ο θυμός με την τρυφερότητα
Το μεγάλο φεγγάρι που μαγεύει και κάθε μήνα συνεχίζει να εκπλήσσεται με την ανοησία μας
Η αφρισμένη "μεγάλη γαλάζια" που είναι αποφασισμένη να μην αφήσει το μαγιό στη θέση του
Το καλοκαίρι που θυμώνει, αρνούμενο να αποχωρήσει
Ένας -ακόμα- δύσκολος Αύγουστος...

Οι (πικρές) αλήθειες που δε θα σας πουν για το θηλασμό

Γεννήσατε; Να σας ζήσει!
Σίγουρα έχετε ακούσει για τα πλεονεκτήματα του μητρικού θηλασμού, που είναι πραγματικά πολλά και σημαντικά, αλλά, αν είναι το πρώτο σας μωρό και είσαστε ανυποψίαστη,  σίγουρα κανείς δεν σας έχει ενημερώσει για τα μειονεκτήματά του.
Δε θέλω να σας τρομάξω, ούτε, φυσικά, να σας αποτρέψω, αλλά να σας προετοιμάσω...

1. Ο θηλασμός ΠΟΝΑΕΙ! Ειδικά στην αρχή όταν το μωρό αλλά και ο μαστός προσαρμόζονται, αλλά και κάθε φορά που γεμίζουν οι μαστοί γάλα, χωρίς να υπολογίσουμε παθολογικές καταστάσεις με κομμένες θηλές, μαστίτιδα κτλ. Επίσης, κατά τη διάρκεια του θηλασμού τις πρώτες μέρες κάνει συσπάσεις η μήτρα, πράγμα φυσιολογικό και θεμιτό, αλλά όχι ανώδυνο!

2. Ο θηλασμός είναι μεγάλη δέσμευση. Κατά τη διάρκειά του η μητέρα δε μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα. Ίσως λίγη τηλεόραση (κάψε κι άλλα εγκεφαλικά κύτταρα), λίγη κουβεντούλα (προϋποθέτει παρέα) αλλά με δυσκολία μπορείς ακόμα και να κάνεις ζάπινγκ, ή να απαντήσεις σε τηλέφωνο, ειδικά αν δεν έχεις φροντίσει να έχεις τα πάντα κοντά σου πριν αρχίσεις. Υπάρχουν περίοδοι (η διάρκειά τους και η ένταση εξαρτώνται από το παιδί) που το μωρό θα θηλάζει διαρκώς με πολύ μικρά διαλείμματα, οπότε μπάι μπάι ύπνε, φαγητό, μπάνιο κτλ. Εγώ αυτά τα λέω "εκρήξεις ανάπτυξης" και θυμάμαι ότι η κόρη μου 2 μηνών με απομυζούσε για 3 24ωρα με δεκάλεπτα διαλείμματα ανά αλλαγή μαστού! Ο 20 ημερών γιός μου, καλόβολο γενικά μωρό, χθες τη νύχτα θήλαζε όλο το βράδυ με ένα μόνο 2ωρο ύπνο 5-7! Αυτά βέβαια μετά το τρίμηνο ομαλοποιούνται και το μωρό θηλάζει πιο γρήγορα και με μεγαλύτερα ενδιάμεσα διαλείμματα. Υπομονή!

3. Ο θηλασμός σε ξεραίνει! Δέρμα ξερό και αφυδατωμένο, μαλλιά που πέφτουν και δίψα, δίψα, δίψα!
Πολύ καλή ενυδάτωση προσώπου αλλά και σώματος και πολλά υγρά. Να έχετε πάντα μαζί σας ένα ποτήρι νερό ή χυμό ή γάλα και να αποφεύγετε τον καφέ, το τσάι και τα αναψυκτικά με καφεΐνη.

4. Οπωσδήποτε ξεχάστε μια για πάντα το όμορφο, στητό στήθος σας, ο πλαστικός χειρουργός κλέφτης θα γίνει; :Ρ
Και θέλω, τέλος, να δηλώσω και το εξής: Μεγαλύτερη μπαρούφα από τη δήλωση ότι "ο θηλασμός δυναμώνει το δεσμό μητέρας - παιδιού" δεν έχω ξανακούσει. 9 μήνες το μεγαλώνουμε μέσα μας, το θηλασμό περιμένουμε για να δυναμώσει το δεσμό, χαχαχα!

Αν βέβαια καταλάβατε ότι είμαι ενάντια στο θηλασμό... ΚΑΝΑΤΕ ΛΑΘΟΣ!!!
Τα πλεονεκτήματά του είναι τεράστια με πρώτο και σημαντικότερο την ανοσία που προσφέρει στο ευαίσθητο μωράκι από τα αντισώματα της μαμάς, το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στο παιδάκι μας, μετά από το ότι το φέραμε στον κόσμο.
Επίσης ο θηλασμός είναι οικονομικός και  πρακτικός καθώς δε χρειάζονται αποστειρώσεις, μπουκάλια κτλ και μπορείς να τον κάνεις οπουδήποτε και οποτεδήποτε.
Θήλασα την κόρη μου 6,5 μήνες και τουλάχιστον τόσο σκοπεύω να θηλάσω και το γιο μου.
Και αισθάνομαι τυχερή που τα κατάφερα παρόλο που το κομμάτι της δέσμευσης με τσακίζει. Αν είχα ένα φορητό μαστό θα ήμουν πολύ χαρούμενη :ο!

Μανούλες, δεν είναι εύκολο πράγμα ο θηλασμός αλλά ας μη στερήσουμε αυτό το πολύτιμο δώρο από τα μωράκια μας.

Ταξιδιάρα ψυχή

"Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η ψυχή κι αυτό μου φτάνει...". Ποτέ μου δε συμπάθησα αυτούς τους στίχους!
1ον, γιατί έκανα ταξίδια μακρινά και
2ον, γιατί δε μου φτάνει να ταξιδέψει η ψυχή μου, θέλω και το σώμα μου να είναι εκεί!
Πάντα λάτρευα τα ταξίδια και ευτυχώς ευτύχησα στη ζωή μου να κάνω πολλά, αλλά δε μου φτάνουν!
Τώρα στα 44, έγκυος στο 2ο παιδάκι μου, δεν έχω πολλά απωθημένα.
Ανήκω στη γενιά την, ως τώρα, ανέμελη, με ανέφελη εφηβική και φοιτητική ζωή, με τη σιγουριά του "λεφτά υπάρχουν" όχι για καμιά υπερπλούσια ζωή, αλλά σίγουρα για διασκέδαση και ταξίδια.
Έτσι, με πρώτη μου προτεραιότητα τα ταξίδια, με το μισθό μου, μια σχετική βοήθεια από τους γονείς και τον τότε σύντροφό μου να κουβαλάει την ίδια τρέλα με μένα..."είδαν πολλά τα μάτια μου στις γειτονιές του κόσμου"!

Ωστόσο η δίψα μου για τα ταξίδια δεν έχει σβήσει.
Οι συνθήκες οι σημερινές, οι οικονομικές αλλά και της οικογενειακής μου ζωής δεν μου επιτρέπουν να κουνήσω ρούπι.
Αλλά, που θα πάει; Ονειρεύομαι κρουαζιέρα στη Βαλτική, ταξίδι στην Ισπανία, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ιαπωνία. Να περάσουμε μια "βολτίτσα" και από το Χονγκ Κονγκ, να δούμε τον φίλο και συγκάτοικο του καλού μου, τον Άλαν, δεν πρέπει;

Ούτε ταξίδι του μέλιτος δεν καταφέραμε να πάμε! Ποια, εγώ, που με ξέρανε στη Λουφτχάνσα με το μικρό μου, χαχαχα!
 Έχω και τον άλλον, τον πρώην ντε (κρατάμε μια μικρή φιλική σχέση, ελέω του καλού μου, Σουηδία και πολιτισμός λέμε), που στη ζωή του μπορεί να μην προχώρησε αλλά τα ταξίδια ταξίδια. Την Άνοιξη, τελείως ανυποψίαστη, επίτηδες φυσικά, έλαβα μια κάρτα από την κρουαζιέρα στην Αυστραλία και πριν λίγες μέρες από τα Φιλανδικά φιόρδς. Περιττό να πω ότι πρασίνισα από τη ζήλια μου! Μετά, ήσυχα ήσυχα, πήρα αγκαλιά τον αντρούλη μου και την κορούλα μου και είπα στον εαυτό μου: 'Ελα μωρέ, εγώ έχω τα πάντα, ποιος χέστηκε για την όπερα του Σίδνευ;!

Πειράζει όμως που τα θέλω όλα;
Ααα, δεν ξέρω, κρίση ξεκρίση, θα κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι και μόλις ξετσουμίσει και ο μπέμπης, ο Χρήστος μου το έχει τάξει: "Κρουαζιέρα θα σε πάω, α α α, γιατί σε νοιάζομαι και σ' αγαπάω..."

Προς το παρόν βέβαια: "Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου, στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου", που είναι και ανέξοδο, και κατάλληλο για την κατάστασή μου. :(
Που θα πάει όμως;
Γι αυτό: "Χρήστο είσαι σπίτι; Τότε ετοιμάσου για Χαβάη..."

Το σάουντρακ του ποστ, του χουμ ιτ μέυ κονσέρν:

Ταξιδιάρα ψυχή
  Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
Όλα δικά σου μάτια μου
 Κρουαζιέρα θα σε πάω
  Ετοιμάζω ταξίδι
  Πάμε Χαβάη

" Όποιος δεν αποστρέφεται τη βία, την κουβαλά μέσα του."

Eίναι λοιπόν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών που με έχουν ταράξει, με έχουν βγάλει από το λήθαργο της εγκυμοσύνης μου και, δεν το κρύβω, με έχουν τρομοκρατήσει.

 Φοβάμαι εδώ και πολύ καιρό αυτή την ανησυχητική αύξηση του φασισμού στην Ελλάδα, βλέπω στοιχεία που μου θυμίζουν τον Εμφύλιο, νιώθω ανήμπορη για μια ακόμα φορά και έρμαιο μιας κατάστασης που έχει ξεφύγει.

Ειδήσεις στην τηλεόραση δε βλέπω, εδώ και χρόνια. Αγανακτώ όταν φτάνουν στ' αυτιά μου οι παπαριές που μας πουλάνε και πραγματικά απορώ για το πόσο αποτελεσματική είναι η κατευθυνόμενη προπαγάνδα τους. Τελικά οι Έλληνες δεν είμαστε και τόσο έξυπνοι, όσο νομίζουμε...
Προσπαθώ να ενημερώνομαι από το ίντερνετ αλλά κι εδώ οι πληροφορίες είναι τόσες πολλές και τόσο αντικρουόμενες που ακόμα κι αν έχεις κάποια σάιτ που εμπιστεύεσαι ή κάποιους ανθρώπους που "ακολουθείς" γιατί τους πιστεύεις, έρχεται η στιγμή που σε απογοητεύουν.
Δε βαριέσαι, καλύτερα να μην έχουμε παρωπίδες και να κρατάμε τα μάτια και το μυαλό μας ανοικτά.
Στο www.protagon.gr είχε αυτό το καταπληκτικό άρθρο που με εκφράζει απόλυτα :

Οι καλοσυνάτες υποχθόνιες γιαγιάδες , από εκεί και ο τίτλος του ποστ.

Έτσι είναι. Πρέπει να φοβόμαστε όλους αυτούς τους "καλοσυνάτους", θεοσεβούμενους ανθρώπους που δεν αποστρέφονται τη βία, δεν την καταδικάζουν και, φυσικά, την υποθάλπτουν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.
Από την άλλη, ενώ οι ειδήσεις διατείνονται ότι η ανεργία πέφτει (?!), όλο και περισσότεροι γνωστοί, φίλοι και συγγενείς μένουν άνεργοι, ενώ κι εκείνοι που έχουν δουλειά δεν μπορούν πια ν'ανταπεξέλθουν σε βασικές υποχρεώσεις, όπως ΔΕΗ, Εφορία, ενώ δυσκολεύονται να βγουν ακόμα και για ένα καφέ.

Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (όπου δουλεύει και η αδερφή μου στη Βιβλιοθήκη, με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό) έμαθαν χθες βράδυ, από έγκυρες δημοσιογραφικές πηγές ότι θα βγάλουν σε διαθεσιμότητα 96 άτομα, από τα 300 περίπου. Δηλαδή, ο ένας στους τρεις. Και, καθώς οι πρυτάνεις αρνήθηκαν να στείλουν λίστες με υπεράριθμους (και έστειλαν αντιθέτως, λίστες με ελλείψεις) κανείς δεν ξέρει ποιοι και με ποια κριτήρια θα φύγουν.
Οι περισσότεροι, λέει, (από τους 1655 πανελλαδικά, οι 1250), θα επανατοποθετηθούν σε άλλα ιδρύματα όπου υπάρχουν ανάγκες. Οκ, στείλτε από την Κρήτη στην Κομοτηνή, να κινηθεί και η οικονομία της χώρας!
Όλα αυτά βέβαια με μουλωχτή υπουργική απόφαση, όπως όλες οι αντισυνταγματικές αποφάσεις του τελευταίου χρόνου.
Αποφασίζομεν και διατάσσομεν! Ε, ναι, δεν έχουμε πια Δημοκρατία σε αυτή τη χώρα και ας αποφασίσουμε τι θα κάνουμε γι αυτό.

Η υπουργάρα μας, ο τραγικός Άδωνις, πριν λίγο καιρό είπε ότι προς το παρόν εξαιρούνται γιατροί και νοσηλευτές από τη διαθεσιμότητα. Οϊμέ, οι ελλείψεις νοσηλευτικού προσωπικού στα νοσοκομεία είναι μεγαλύτερες από ποτέ!
Κι όμως! Χθες έμαθα ότι βγήκε σε διαθεσιμότητα νοσηλεύτρια του Κυανού Σταυρού. Άλλες λεπτομέρειες δεν ξέρω, όμως το ότι φτάσαμε στο τελευταίο προπύργιο των δημοσίων υπαλλήλων δείχνει το μέγεθος της απελπισίας και της βλακείας τους.

Πρέπει να φύγουν ΤΩΡΑ!
Δε νομίζω ότι τα περιθώρια για άμεση ανάκαμψη είναι ευρεία, αλλά καμιά κυβέρνηση δεν θα είναι χειρότερη από αυτή!
Και να βγάλουν τη Χρυσή Αυγή εκτός νόμου. Είναι εγκληματίες και τραμπούκοι. Εκτός εάν, ισχύει το άλλο σενάριο που θέλει την κυβέρνηση να υποθάλπτει τα εγκλήματά τους για να στρέψει την προσοχή του κόσμου αλλού. 'Ετσι η μεγαλύτερη διαδήλωση και πιθανόν η πρώτη κοινή όλης της εκπαίδευσης από νηπιαγωγείο ως πανεπιστήμιο, πέρασε στο ντούκου. Τραβηγμένο το σενάριο;
Τίποτα δεν αποκλείω πια...

Εξάλλου, για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Γι αυτό σταμάτησα να διαβάζω και τα ΝΕΑ...

Κρίμα που δεν υπάρχει τίποτα θετικό για να γράψω.
Κρίμα που καταντήσαμε έτσι.
Κρίμα που μετράμε νεκρούς καθημερινά.
Ας προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε την κατάσταση και να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται, όσο υπάρχει κάτι να σωθεί...

Λες να επανέλθω;

Κοίταζα μια παλιά ανάρτηση στο ιστολόγιό μου και για να πω την αλήθεια με έπιασε μια νοσταλγία, μια μελαγχολία που το είδα να πλέει έτσι ανενεργό και χωρίς κυβερνήτη στις βαθιές θάλασσες του διαδικτύου.
Η αλήθεια είναι ότι η ενασχόλησή μου με το ίντερνετ παραμένει η ίδια, αν όχι μεγαλύτερη τους τελευταίους μήνες μιας και καθώς διανύω τον 5ο μήνα εγκυμοσύνης, απέχω από τη δουλειά.

Επίσης πάντα έχω κάτι να πω, η φλυαρία δεν θεραπεύεται, χαχαχα.

Όμως, το Facebook περισσότερο αλλά και το Tweeter μονοπωλούν το ενδιαφέρον μου, καθώς όλοι οι φίλοι μου είναι εκεί και η διαδραστικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη.
Μου άνοιξε η όρεξη όμως και για κανένα ποστάκι πότε πότε.
Λες να επανέλθω;